-არა, სხვაგან უნდა გადავიდეთ. ერთად პატარა სტუდიაში ცხოვრება – სიბნელეა. ამიტომ ნორმალურ ერთოთახიან ბინას მოვძებნი.
ილიამ გრძელი ნაბიჯებით გაზომა სტუდიის პატარა ტერიტორია.
-მე ავეჯი მაქვს საყიდელი. ხომ იცი რა ჯდება ჩემი ბინის მოწყობა?
-ეს შენი ფულია, ლელა. ბინის ქირის ფულს მე გადავიხდი. როცა უკვე მოაწყობ და გააქირავებ შენს ბინას, მერე გავასწოროთ ანგარიში.
-კარგი, – გაიღიმა ლელამ.
მას ილია მოსწონდა. მათ შორის, მისი ასეთი მტკიცე გადაწყვეტილებებით.
ლელას არ სურდა, რომ მომავალ ქმარს მისი პირადი ბინისთვის ფული დაეხარჯა. ვისი ბრალია, რომ ისინი ერთმანეთს მაშინ შეხვდნენ, როცა ლელას ერთოთახიანი ბინის იპოთეკა უკვე გადახდილი ჰქონდა და რემონტიც უკვე დასრულებული იყო?
ახლა კი უკვე ერთი წელია ერთად არიან და ბინის გასაქირავებლად ლელას ავეჯის ყიდვა სჭირდება.
ასე რომ, ილიას ფულით (ჯერ-ჯერობით) უფრო ფართო ბინაში გადასვლა ყველაზე ოპტიმალური გამოსავალი იყო.
-ფრთხილად! კარის ჩარჩოს არ შეეხოთ, – ლელა ახერხებდა, რომ თანაბარი მონაწილეობა მიეღო ავეჯის გადაადგილებაში და ასევე თავად ხელმძღვანელობდა ამ ყველაფერს.
ავეჯის განლაგებას რომ მორჩნენ, ილია და ლელა სამზარეულოში დასხდნენ და სენდვიჩებს მიირთმევდნენ.
-სხვათა შორის, ძალიან კარგი ბინა გქონია. ადრე რატომღაც არ შემიმჩნევია. ახლა კი ძალიან მომინდა აქ ცხოვრება!
ლელამ თავი ძლივს შეიკავა, რომ საჭმელი არ გადასცდენოდა და ისე მოქცეულიყო, რომ თითქოს არაფერი გაუგია.
ორი კვირის შემდეგ
-ხვალ ბინის სანახავად მივდივართ? – ტელეფონს დახედა ლელამ. – მე ხვალ სამ ადამიანს უნდა ვაჩვენო ჩემი ბინა.
-არა, ვერაფერს ვპოულობ, – სევდიანად ჩაილაპარაკა ილიამ. – ყველა ბინა შენს ბინაზე უარესია. და ისეთი ძვირია, როგორც თვითმფრინავი. წარმოგიდგენია?
ლელა წამიერად გაიყინა, მაგრამ სწრაფადვე მოვიდა გონს:
-მერე? ერთ კვირაში ბინის ქირის გადახდა გვიწევს. სტუდიის მფლობელი უნდა გავაფრთხილოთ, რომ სხვაგან გადავდივართ.
ილია საკმაოდ დიდხანს დუმდა. შემდეგ კი უცებ შესთავაზა:
-იქნებ შენს ბინაში გადავიდეთ? რატომ უნდა ვიქირაოთ, როცა საკუთარი გვაქვს? მეტიც, ავეჯი ისე მოვაწყვეთ, როგორც გვჭირდებოდა. მშვიდად ვიცხოვრებთ და არანაირ ბინის პატრონებზე და აკრძალვებზე აღარ ვიფიქრებთ. ვფიქრობ, ეს შესანიშნავი იდეაა.
ლელა გარეგნულად სრულიად მშვიდი იყო. მიუხედავად იმისა, რომ მასში ქარიშხალი მძვინვარებდა.
ბოლოს ლელამ გამბედაობა მოიკრიბა და უპასუხა:
-ილია, გახსოვს, ერთმანეთი რომ გავიცანით, მე გითხარი: ბინა ჩემია და მუდამ ჩემი იქნება?
-დიახ, შენი იქნება! ყველაფერი ისეა, როგორც შენ ამბობდი.
-მოიცა, – მუქარით განაგრძო ლელამ. – მე ისიც ვთქვი, რომ ბინა უნდა გამექირავებინა, დამატებითი შემოსავლის მისაღებად.
-მერე?
-მაშინ მეც მაქვს ერთი შემოთავაზება. მოდი ვიცხოვროთ ჩემს ბინაში, მაგრამ შენ ქირა უნდა გადამიხადო. ზუსტად იმდენი, რამდენსაც სხვებისგან ვითხოვ.
-რამდენი?
ლელას გაუკვირდა:
-არ გითხარი? 600 ლარი, პლუს კომუნალური გადასახადები. მაგრამ ჩვენ კომუნალურ გადასახადებს შუაზე გავიყოფთ.
ილია დაფიქრდა:
-არა, 600 ბევრია. ვერ გადავიხდი.
ახლა კი გოგონამ სწრაფადვე უპასუხა:
-ჰმ… მაშინ რაღაც უნდა ამიხსნა.
-Რა?
-600 ლარი ჩემი ბინისთვის ნორმალური ფასია. და ჩემი ბინა დღეს ყველაზე ჩვეულებრივია. შეკითხვა მაქვს: – რამდენად გინდოდა ჩვენთვის ბინის დაქირავება? განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ჩვენ აბსოლუტურად არ ვიყავით კმაყოფილი ჩვენი ამჟამინდელი ბინით?
-მე ბევრი ვარიანტი განვიხილე.
-რა ვარიანტები?
-ნუუ….
ლელამ ილიას თვალებში შეხედა:
-ბინის დაქირავებას არ აპირებდი, არა? აქ გინდოდა გადმოსვლა, ჩემს ბინაში. უფასოდ. ასე არ არის?
-არა, რას ლაპარაკობ!
-მაშინ მე ვერ ვხედავ მიზეზს, რომ 600 ლარი არ მომეცეს იმ ბინისთვის, რომლის მოწყობაშიც თავადაც მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანე. რას იტყვი?
ეს სიტუაცია ურთიერთობების გაწყვეტის კატალიზატორად იქცა. ლელა დარწმუნებული იყო, რომ ილიას სურდა მასთან გადმოსვლა და უფასოდ ცხოვრება. ეს კი მიუღებელი იყო ლელას საყვარელი მამაკაცისთვის.
