ვივიენის დღევანდელ სტატიაში გიზიარებთ ისტორიას, რომელშიც სიყვარული და სიამაყე ერთმანეთშია გადაჯაჭვული. ბედნიერი ადამიანები არიან ისინი, ვისაც არ უწევთ ამ გრძნობებზე გადაბიჯება, რათა პარტნიორთან ჯანსაღი ურთიერთობა შეინარჩუნონ. თუმცა, ცხოვრებაში ყველაფერი შეიძლება მოხდეს. მხოლოდ კინოში და პრიალა ჟურნალების ფურცლებზეა გადმოცემული იდილია ყოველგვარი ძალისხმევის გარეშე. რეალობა ანგრევს ბევრ კავშირს დაბრკოლებებით, რომელთა გადალახვაც წყვილს არ შეუძლია.
სიყვარული, იმედგაცრუება, რთული არჩევანი და სიამაყე
ერთხელ ქმარმა მითხრა, რომ ჩემი უიღბლობის მიზეზი ჩემი სიამაყე იყო. უფრო მარტივი ხასიათი რომ მქონოდა, ჩემი ცხოვრება უფრო მარტივი იქნებოდა. მაგრამ არა, მე სპეციალურად ვართულებ ყველაფერს, რადგან ჩემი უბედურების მიზეზები ჩემს მიერ არის გამოგონილი და გაზვიადებული. ეს ყველაფერი მითხრა მაშინ, როდესაც არ მომინდა მისთვის შეცდომის პატიება. შეცდომას ჩემი ქმარი ღალატს ეძახდა. ღალატის შესახებ რომ გავიგე, სრულ შოკში მყოფმა ჩავალაგე ნივთები და განქორწინება მოვითხოვე. ეს არის ისტორია სიყვარულისა და სიამაყის შესახებ.
გაცნობის ისტორია
მე და აკაკიმ ერთმანეთი ხუთი წლის წინ გავიცანით. უნივერსიტეტში ერთად ვსწავლობდით. მე პედაგოგიურზე, მას კი სურდა მუსიკოსი გამხდარიყო. თავდავიწყებით შემიყვარდა გრძელთმიანი, ულვაშებიანი ბიჭი გიტარითა და უხეში ხმით. აკაკი ლექციების შემდეგ ჩვენს საერთო საცხოვრებელში მოდიოდა გოგოებთან.
საღამოობით ერთად ვმღეროდით სიმღერებს, ბევრს ვიცინოდით და, რა თქმა უნდა, ერთმანეთს ვეცნობოდით. მან მაშინვე არ შემამჩნია. თავიდან ჩემი ოთახის მეზობელი მოსწონდა. ერთ დღეს მან საშინაო დავალების შესრულებაში სთხოვა დახმარება და სტუმრად დაპატიჟა. ბიჭი მაგიდასთან დასვა, რვეულები ამოიღო და თავად საცეკვაოდ წავიდა. საწყალი აკაკი დაახლოებით ერთი საათის განმავლობაში წვალობდა. ის ამ ავანტიურას მხოლოდ იმისთვის დათანხმდა, რომ გოგონას გული მოეგო, თუმცა სწავლაში თვითონაც ჩამორჩებოდა.
შედეგად, მომბეზრდა ამ სურათის ყურება, გვერდით მივუჯექი, რათა დავალება შემესრულებინა. გამიმართლა, რომ ნინი გვიან ღამით დაბრუნდა. ამ ხნის განმავლობაში მოვახერხე არა მხოლოდ ყველა ამოცანის ამოხსნა, არამედ სიმპათიური გიტარისტის უკეთ გაცნობაც. ჩვენ ვისაუბრეთ მსოფლიოში ყველაფერზე. თავს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერ გოგოდ ვგრძნობდი. ბოლოს და ბოლოს, სიმპათიურმა უფროსკლასელმა მომაქცია ყურადღება.
თავიდან სასაცილო ისტორიებს მიზიარებდა სტუდენტური ცხოვრებიდან, ცოტა ხანში კი გული გადამიშალა და თავისი მძიმე ბავშვობის შესახებ მიამბო. იმ საღამოს გავიგე, რომ ყოველთვის პოზიტიური აკაკი, კომპანიის გული და უნივერსიტეტის მთავარი მექალთანე, სინამდვილეში შინაგანად ძალიან ტრავმირებული და მგრძნობიარე ბიჭი იყო. იმ დღიდან მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი, სხვას ვერავის ვამჩნევდი და ჩემი ცხოვრება ამ ქარიზმატული მუსიკოსის გარეშე ვერ წარმომედგინა.
ვარდისფერი სათვალე
ურთიერთობაში მე მას ყველაფერს ვპატიობდი, რაზეც ჩვენი ნაცნობი წყვილები ჩხუბობდნენ. თავისი ნივთები არ დაალაგა, არა უშავს. ჭურჭლის გარეცხვა დაავიწყდა, გავრეცხავ რამდენიმე თეფშით ზედმეტს, არ დავიღლები. დამპირდა, რომ სახლის მოწესრიგებაში დამეხმარებოდა, მაგრამ დაავიწყდა? თავად მოვახერხებ. მართალი გითხრათ, იმდენად შეყვარებული ვიყავი, რომ ამ ყველაფრისთვის ნამდვილად მქონდა საკმარისი ენთუზიაზმი და ძალა. არც მიფიქრია გაბრაზებაზე ან განაწყენებაზე. ის ხომ ყველაზე სიმპათიური, ყველაზე ნაზი და ყველაზე რომანტიკულია!
დაქალები მეუბნებოდნენ, რომ მხოლოდ ჩემი მონდომებით ჩვენი ქორწინება დიდხანს არ გაგრძელდებოდა. მაგრამ ბედნიერების ვარდისფერმა სათვალემ დააბრმავა სულელი და ახალგაზრდა გოგონა. გულწრფელად მჯეროდა, რომ მათ უბრალოდ შურდათ. მთელი უნივერსიტეტის გოგოები აკაკის დასდევდნენ, მან კი მე ამირჩია. რა თქმა უნდა, ათას რაღაცას მეტყვიან. მათაც ხომ უნდათ ასეთი ქმარი. ყველამ იცის, რა რომანტიკოსია აკაკი. დიახ, შეიძლება ყოველდღიურ ცხოვრებაში ის ბავშვივითაა, მაგრამ ყვავილებს რეგულარულად მჩუქნის. და რა ლექსებს მიძღვნის! იატაკს კი თავადაც მოვრეცხავ, მთავარია გვერდით მოსიყვარულე მამაკაცი მყავდეს.
დასასრულის დასაწყისი: სიყვარული და სიამაყე
ჩემი ბრმა სიყვარული შვილის დაბადების შემდეგ ცოტათი განელდა. აღმოჩნდა, რომ ჩვენ ძალიან გულუბრყვილოები და ახალგაზრდები ვიყავით იმისთვის, რომ მშობლები გავმხდარიყავით. შვილის დაბადებამ ჩემი ქმრის დამოკიდებულება არ შეცვლა, მაგრამ მან თვალი ამიხილა ჭეშმარიტებაზე. სანამ ჩემი ქარიზმატული მუსიკოსი შთაგონების ძიებაში უჩინარდებოდა, დედობის მთელი სიმძიმე ჩემს მხრებზე იწვა. მთელი დღე და ღამე ჩემს შვილს ვუვლიდი. როდესაც ბავშვი იძინებდა, სწრაფად ვიწყებდი რეცხვას, საჭმლის მომზადებას და დასუფთავებას. საკმარისი დრო არ მქონდა, რომ შხაპი მიმეღო ნორმალურად.
აკაკის ჩემი დახმარების სურვილი არ ჰქონდა. სანამ ორსულად ვიყავი, ჩემი ქმარი ლამაზად საუბრობდა იდეალური ოჯახური ცხოვრების შესახებ. ამბობდა, რომ მოუთმენლად ელოდა იმ მნიშვნელოვან მომენტს, როდესაც მამა გახდებოდა. ჩვენს მომავალს გეგმავდა, ჩვენს ვაჟს სიმღერებს უძღვნიდა. თუმცა ჩვენი მამა არ იყო მზად იმისთვის, რომ ბავშვი არ იყო თოჯინა. ბავშვის ტირილი მუშაობაში ხელს უშლიდა, ამიტომ პირველი შესაძლებლობისთანავე გადიოდა სახლიდან “გასანიავებლად”.
ჩხუბს აზრი არ ჰქონდა. დიახ, ჩემთვის მტკივნეული იყო, მაგრამ მინდოდა, რომ ჩემი ქმარი თავად მიმხვდარიყო, რამდენად რთულია ბავშვის გაზრდა. სულ ველოდი, როდის შეეგუებოდა თავის ახალ პასუხისმგებლობას და დამეხმარებოდა. რამდენჯერმე ვცადე ამაზე დალაპარაკება, მაგრამ ჩემი მოსმენა არავის სურდა. ბავშვი ერთი წლისაც არ იყო, როცა შემთხვევით გავიგე, რომ აკაკის საყვარელი ჰყავდა.
მესიჯი, რომელმაც ყველაფერი შეცვალა
სანამ ჩემი ქმარი შხაპის იღებდა, ვიღაცამ მოსწერა. ჩვენ ავეჯის შემკეთებლის შეტყობინებას ველოდით. ქმრის ტელეფონი ავიღე და გავოგნდი. „ლელუკა“ სწერდა, რომ ვახშამზე ელოდებოდა და ლამაზ საცვლებში იქნებოდა. მიმოწერას გადავხედე. იყო პიკანტური ფოტოები გოგონასგან და ჩემი აკაკის ლექსები მგზნებარე სიყვარულზე. იმ მომენტში ვერც ტირილი შევძელი და ვერც ჩემს ქმარს ვუთხარი, რომ ყველაფერი ვიცოდი. იმდენად დაღლილი ვიყავი გამუდმებით პატარა ბავშვთან ყოფნით, რომ ეჭვიანობის და ჩხუბის ძალა აღარ მქონდა.
ჩუმად შევაგროვე ნივთები. ბავშვს ვაჭამე, ვაბანავე, ჩავაცვი და დედასთან წავედი. ამ დროს ჩემი ქმარი მშვენივრად ატარებდა დროს ლელუკასთან ერთად. მეორე დღეს ყვავილებით მოვიდა. პატიებას მთხოვდა, რაღაცას მიხსნიდა, თავს იმართლებდა, ბოლოს კი სულელი მიწოდა. მისი აზრით, ჩვენი ქორწინებისთვის პრობლემას ჩემი სიამაყე წარმოადგენდა და არა მისი შეცდომა. მან თქვა, რომ მე, როგორც ქალმა, უნდა გამოვიჩინო სიბრძნე და გადავარჩინო ჩვენი ოჯახი. და რომ ყველა მამაკაცი ღალატობს. იმაშიც კი დამადანაშაულა, რომ ჩვენი შვილის გაჩენის შემდეგ, მას სათანადო ყურადღებას აღარ ვაქცევდი.
პირველად ვიგრძენი ნამდვილი ზიზღი აკაკის მიმართ. ამ სისულელეებს კიდევ თუ გააგრძელებდა, ჩემი საუზმე ჩემს კუჭს დატოვებდა. ის მიხვდა, რომ ამაყ ცოლს ჭკუას ვერ ასწავლიდა და გაღიზიანებული წავიდა. მე პირველად ვერ ვაპატიე მთელი ჩემი ცხოვრების სიყვარულს. მოგვიანებით მივხვდი, რომ იმ მომენტში მე საკუთარი თავი ავირჩიე. ნამდვილი სიყვარული საკუთარი თავის სიყვარულით იწყება. და რაც არ უნდა დაუძახოთ ამას: სიამაყე, ეგოიზმი თუ სისულელე, მე სწორად მოვიქეცი. არც ერთი ურთიერთობა არ ღირს იმად, რომ ასე დაივიწყო შენი რეალური საჭიროებები და თავმოყვარეობა.
დასკვნა
რა თქმა უნდა, ჩვენი ისტორია ამ საუბრით არ დასრულებულა. ის კიდევ დიდხანს ცდილობდა ჩემს დაბრუნებას, თუმცა არ ვიცი რატომ. მას ალბათ არასდროს ვუყვარდით არც მე და არც ჩვენი შვილი. ჩემი დედამთილი მუდმივად რეკავდა, ხან მეხვეწებოდა, რომ მისი შვილისთვის მეპატიებინა, ხან საშინლად მეჩხუბებოდა, რომ მას ცხოვრება დავუნგრიე. ბოლოს და ბოლოს, ერთმანეთს დავშორდით. ზოგჯერ აკაკი შვილს ფულს უგზავნის. ჩემი ცხოვრება დალაგდა ჩემი მშობლებისა და მეგობრების მხარდაჭერით, რომლებიც სიამოვნებით მეხმარებიან ბავშვის გაზრდაში.
მინდა გითხრათ, რომ სიყვარული და სიამაყე ერთად შეიძლება არსებობდეს. უბრალოდ, სწორი ადამიანის გვერდით უნდა იმყოფებოდეთ.
