მერამდენედ აგდებს მასწავლებელი თქვენს შვილს კლასიდან, თქვენ კი ვერ აპროტესტებთ? ეს არასწორია. პირველ რიგში, უნდა გაარკვიოთ, პრობლემის მიზეზი ბავშვია თუ მასწავლებელი, სამსახურისგან ან შინაგანი პრობლემებისგან დაღლილი. ჩვენ, ყველა ადამიანები ვართ, ამიტომ ადამიანური ფაქტორი უნდა გავითვალისწინოთ და არ დავივიწყოთ, რომ ბავშვი ყოველთვის დამნაშავე არაა.
მაშინაც კი, თუ კონფლიქტი მოხდა, სადაც 100%–ით მოსწავლე დამნაშავეა, ბავშვის უფლებები არ უნდა დაივიწყოთ. ცოდნის მიღების უფლება, ინდივიდუალობის უფლება, მსოფლმხედველობის თავისუფლების უფლება. უბრალოდ აიღოთ და მოსწავლე კლასიდან გააგდოთ, წარსული წლების პრაქტიკაა. ახლა ამას არავინ აკეთებს. გაკვეთილის დროს ხანმოკლე საუბარი დაეხმარება პრობლემურ მოსწავლეს სწორი განწყობა შეიქმნას, რომ შემდეგ, შესვენებაზე, გადაწყვიტოს, როგორ მოიქცეს ამ სიტუაციაში. დღეს მშობლების ტელეფონის ნომერი ყველა მასწავლებლისთვის ხელმისაწვდომია.
მასწავლებელი კლასიდან გაგდებს
მასწავლებლების ტოქსიკურობა
საიდუმლო არაა, რომ ხშირად მასწავლებლები მოსწავლეებთან ურთიერთობისას თავიანთი ავტორიტეტის გამოვლენას ნებისმიერი მიზეზით ცდილობენ. მათი ასაკიც რაღაც საკრალური და უდავოა. „ეს რა არის, შვილად მერგები?“. ალბათ, მსგავსი ფრაზა ყველა მოსწავლეს სმენია. ადრე ეს ნორმალურად ითვლებოდა. მაგრამ ახლა, 2023 წელს, ბულინგის ტიპური და აშკარა ფორმაა. მოსწავლე ვერასდროს დაამტკიცებს, რადგან არ არის სიტუაციები, როცა მოსწავლე მასწავლებელზე უფროსია.
იგივე შეიძლება ითქვას სიტუაციაზე, როცა მასწავლებელი ბავშვს გარეთ აგდებს. ამრიგად, მასწავლებელი ბავშვს ნორმალური განათლების მიღებაზე უარს ეუბნება. ბუნებრივი უფლებების მიღების შესაძლებლობას ართმევს. თუ რაიმე მიზეზით ერთი ან რამდენიმე ბავშვი ცოდნას ისე არ იღებს, როგორც ყველა, სულ სხვა პირობებში, ეს დისკრიმინაციას უტოლდება. ასეთ მასწავლებელთან უკვე სპეციალური კომისია უნდა მუშაობდეს.
კიდევ ერთი მაგალითი, რომელიც ადრე აქტუალური არ იყო, მაგრამ ახლა, ახალ დროში, ბევრმა მასწავლებელმა არ იცის, როგორ მოიქცეს. საუბარია ე.წ. არაფორმალურ ახალგაზრდებზე. მწვანე თმა, დახეული ჯინსი, პირსინგი და ტატუც. მასწავლებლები, განსაკუთრებით შუახნის, გულზე ხელს იჭერენ და თვალებს ჭუტავენ. გაკვეთილის დასაწყისში 10 წუთი შეიძლება დახარჯონ ასეთ ბავშვებზე პრეტენზიების გამოთქმაში. სულ ტყუილად. ბავშვის ინდივიდუალურობის უფლება არავის გაუუქმებია. მასწავლებლის საქმეა ასწავლოს და არა უთხრას, როგორ იცხოვროს დღევანდელმა ახალგაზრდობამ.
რა ვუყოთ ტელეფონებს?
ზოგიერთ სკოლაში მსგავსი პრაქტიკა უკვე დანერგილია: იღებენ სპეციალურ ყუთს, სადაც მოსწავლეები გაკვეთილის წინ მობილურ ტელეფონებს დებენ. გაკვეთილის შემდეგ პირადად შეუძლიათ აღება. ეს კეთდება იმისთვის, რომ ბავშვებს შესაძლებლობა არ ჰქონდეთ გაკვეთილზე ისაუბრონ, ითამაშონ, ვიდეოს უყურონ და ა.შ. ერთი შეხედვით, ცუდი იდეა არაა, ასეა?
სინამდვილეში, სასიხარულო არაა. დავიწყოთ იმით, რომ ამ ყუთშიც მშობლები იხდიან ფულს. ასეთ აქტივობას მშობლები ხმას ერთხმად ყოველთვის არ აძლევენ. ყუთი ხომ შეიძლება მაგიდიდან იატაკზე აღმოჩნდეს. ეს მინიმუმ 20 თანამედროვე ტელეფონია. რამდენია ფულში? ვინ გადაიხდის რემონტს? ალბათ, მასწავლებელი არა. საქმის გამარტივება შეიძლება. ბავშვს უთხარით, რომ ტელეფონი თავად აიღოს. განმეორებით სიგნალზე მშობელი გამოიძახეთ. ისინი უნდა ზრდიდნენ შვილებს და არა სასკოლო სისტემა.
შეიძლება გავიდე?
მოსწავლეებისთვის, განსაკუთრებით უმცროს კლასებში, მასწავლებლები მახინჯ წესს ადგენენ. ტუალეტში გასვლა მხოლოდ შესვენებაზე შეიძლება. გაკვეთილი სწავლის და მოთმინების დროა. არა მხოლოდ უფროსებს, არამედ ბავშვებს აქვთ უფლება, არ დაემორჩილონ ამ ტანჯვას, არაადამიანურ ან დამამცირებელ მოპყრობას. სულელური და მოძველებული წესი ადამიანის ერთ–ერთ მთავარ უფლებას არღვევს.
ადამიანის ორგანიზმის ფიზიოლოგიური პროცესები მთელი ცხოვრება იცვლება. ზოგ ბავშვს ბანალურად მოთმენა არ შეუძლია. მისთვის მორალურად ძალიან დამამცირებელი და უსიამოვნო იქნება თავის პრობლემაზე ხმამაღლა თქვას, ამიტომ 100–დან 99 შემთხვევაში ჩუმად არის. რატომ? რომ ძველი წყობის პედაგოგმა თავი უკეთ იგრძნოს, არ გაღიზიანდეს, როცა ვიღაც ისევ ხელს ასწევს და გასვლას ითხოვს.
სხვათა შორის, დამამცირებელ მიმართვაზე. ზოგჯერ მასწავლებლებს ჩვევად აქვთ, ერთი ადამიანის გამო მთელი კლასის დასჯა. მაგალითად, თუ ვინმე კლასში ხმამაღლა საუბრობს ან უადგილოდ ხუმრობს, მასწავლებელი მთელ კლასს აიძულებს ნაშრომი დაწეროს ან ფეხზე მდგომმა გაკვეთილი ჩაიწეროს ან აძლევს მეტ საშინაო დავალებას, რომ მოსწავლეებს თავისუფალი დრო საერთოდ არ ჰქონდეთ. ბუნებრივია, ეს არასწორია.
სხვებზე ჯავრის ამოყრა ერთის დასამორჩილებლად სისუსტის და არაპროფესიონალიზმის ნიშანია. მასწავლებელმა ყველაფერი თავად უნდა გაარკვიოს ან მშობელი მოიწვიოს. ეს ფიზკულტურის მასწავლებლებს განსაკუთრებით ახასიათებთ. შეუძლიათ მთელ კლასს აიძულონ სირბილი, აზიდვები და სხვა ფიზიკური აქტივობა შესვენების გარეშე. ასეთი პრაქტიკა ჯარშიც გამოიყენება. მაგრამ ბავშვობა ჯარი არ არის. ბავშვს რაღაცად გახდომა არ უნდა აიძულოთ.
მასწავლებელი ბავშვს კლასიდან აგდებს ან სახელმძღვანელო მშობლებისთვის
ზუსტად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ სიტუაცია, როცა მასწავლებელი მოსწავლეს კლასიდან აგდებს, მიუღებელია. მშობლებმაც შვილის ქცევას ყურადღება უნდა მიაქციონ. თუ ბავშვი სკოლაში დისციპლინას მუდმივად არღვევს, ამ ქცევის მიზეზებზე უნდა დაფიქრდეთ.
ბევრი მშობელი, სამსახურის ან ყოფითი პრობლემებით გადაღლილი, გულუბრყვილოდ თვლის, რომ მათ შვილებს სკოლაში მხოლოდ მასწავლებლებმა უნდა ასწავლონ. ავიწყდებათ, რომ მოსწავლეები ბევრი არიან, ხოლო მასწავლებლები – ცოტა. როგორი გაიზრდება ბავშვი ასეთი მიდგომით? როგორი სამწუხაროც არ უნდა იყოს, ჩვეულებრივი, კომფორტული ნაცრისფერი მასა. დაზეპირებული სტანდარტული ცოდნით, ფანტაზიის გარეშე და პლებეური ურთიერთობით ყველას მიმართ, ვინც ცოტათი მაინც სოციალურად მაღლა დგას. ნუთუ გსურთ ასეთი მომავალი თქვენი შვილისთვის?
სწორედ ამიტომ, თქვენი პასუხისმგებლობა გადაღლილ მასწავლებელს არ უნდა გადააბაროთ. უმჯობესია, თქვენს შვილს და მის განათლებას მეტი დრო დაუთმოთ. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ თავზე დაადგეთ, როცა საშინაო დავალებას ასრულებს. არამედ მიანიშნოთ, მის თხოვნას მოუსმინოთ. ასე ბავშვი მიხვდება, რომ მისთვის სიკეთე სურთ. არ დაგავიწყდეთ: მოსწავლისგან ფრიადოსნობის მოთხოვნა არაადამიანურია. შეცდომის დაშვების უფლება ყველას გვაქვს. სტატისტიკურად ოროსნები ცხოვრებას უკეთ ერგებიან. დაფიქრდით!
