რომელი ქალი დათანხმდება ფული მისცეს ყოფილ ქმარს? ან მასზე ძალიან შეყვარებული ან ის, ვინც ღრმად პატივს სცემს. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, სტატისტიკურად ასეთი ადამიანები ძალიან ცოტანი არიან. საქმე იმაშია, რომ ხშირად განქორწინებას თან ახლავს წყენა, პრეტენზიები და გადაუჭრელი პრობლემები. ლოგიკურია, წინააღმდეგ შემთხვევაში უბრალოდ არ იქნებოდა. სიმართლე გითხრათ, თანამედროვე ქალები მამაკაცების დაფინანსებას სამარცხვინოდ და არაბუნებრივად მიიჩნევენ.
თუმცა ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება. რთულია წინასწარ განჭვრიტო, რა მოხდება ხვალ. ასე რომ, ვიღაცის განსჯა არც ისე გონივრული საქმეა. ყოფილი ცოლი და ქმარი, რაც არ უნდა თქვათ, ერთ დროს ოჯახი იყვნენ. ხოლო, რა ხდება სხვის ოჯახში, უცნობია. ყოველთვის უნდა იცოდეთ ყველა დეტალი და ამის შემდეგ გამოიტანოთ დასკვნები.
ფული ყოფილი ქმრისთვის
ჩემთვის, უბრალო სოფლელი გოგოსთვის, ქორწილი ბავშვობის ოცნება იყო. სწორედ ამიტომ, როცა მომავალი ქმარი, როგორც კინოში, მუხლზე დაიჩოქა და ბეჭედი გამომიწოდა, მაშინვე დავთანხმდი. დაუფიქრებლად. რომ იცოდეთ, რამდენი ხანი განიხილავდა მთელი სოფელი ამ სიახლეს! ტატო ქალაქში ჩუმად გაემგზავრა, არავისთვის არაფერი უთქვამს, იპოვა საიუველირო მაღაზია, ალბათ, რამდენი დახარჯა, რომ ჩემზე შთაბეჭდილება მოეხდინა და მის ცოლობას დავთანხმებოდი. მოგონებები, რომლებიც არასოდეს მომბეზრდება და დამავიწყდება.
მიყვარდა. იმ გულუბრყვილო, წმინდა სიყვარულით, რომლითაც მხოლოდ ერთხელ უყვართ. ვიცი, რომ მასაც ვუყვარდი. ბევრი საუბარი და მცდელობა გვქონდა, რომ ჩვენი სოფლიდან ქალაქში გადავსულიყავით, კარგი სამსახური დაგვეწყო და ბევრი შვილი გაგვეჩინა. მაგრამ ცხოვრება ზღაპარი არაა. სადმე გადასვლას ფული სჭირდება. მაშინ ახალგაზრდა წყვილი ვიყავით. მდიდარი მეგობრების ან ნაცნობების გარეშე. მშობლები, საჭირო ფინანსები რომც ჰქონოდათ, ჩვენი გადასვლის წინააღმდეგი იყვნენ. ამ ოცნებას ახდენა არ ეწერა.
ამის მიუხედავად, ტატო უსაქმოდ არ იჯდა, ბევრს მუშაობდა. რამდენიმე წელში ფეხზე დავდექით, კარგი სახლი ვიყიდეთ, ცხოვრების აწყობა დავიწყეთ. გადასვლაზე ფიქრიც დამავიწყდა. რა საჭიროა? რომ დავფიქრდეთ, სოფელშიც შეიძლება კომფორტულად ცხოვრება. მალე ოჯახში ახალი წევრი შემოგვემატა. ქალიშვილი ნატალი. რა სჭირდება ბავშვს, თუ არა სუფთა ჰაერი, ნატურალური საკვები და მშობლების ზრუნვა? ქმარი ამ მიზეზით დააწინაურეს კიდეც. ფული ყველაფრისთვის საკმარისი გვქონდა. ალბათ, ქალაქში ცხოვრება უფრო გაგვიჭირდებოდა.
ასე ბედნიერად ვცხოვრობდით. ქალიშვილი იზრდებოდა, ნახევარ ცვლაში ფოსტაში ვმუშაობდი, მეუღლე – ქარხანაში. დროდადრო ქალაქში მივდიოდით, კულტურულად გასართობად. ბავშვისთვის ხომ უნდა გვეჩვენებინა, რა არის თეატრი, როგორ ცხოვრობენ სხვები, ქალაქის ქუჩების ხმაური. სოფლებში ველურები არ ვართ, არ იფიქროთ. უბრალოდ ჩვენთვის დილის გრილი ჰაერის ღრმად ჩასუნთქვა ფუფუნება არაა, არამედ ნორმალური მდგომარეობა. კარგი, რაღაც ოცნებებს შევყევი.
როცა ნატალი 16 წლის გახდა, ქმარმა უცნაურად ქცევა დაიწყო. გვიან მოდიოდა, გაღიზიანებული იყო, ზოგჯერ ყვიროდა. ვეჭვობდი, რომ სამსახურში დააქვეითეს, მაგრამ აღიარებას ვერ ბედავდა. მალე ყველაფერი თავად მითხრა. სხვა ქალი. დიდი ხანია. უკვე 6 თვეა. თუ ადრე ფიქრობდა, რომ არასერიოზული ურთიერთობა იყო, ახლა იძულებულია აღიაროს, რომ ყველაფერი ძალიან შორს წავიდა. იმდენად, რომ მოთმენა რომ აღარ შეუძლია და განქორწინება სურს. ასე უფრო სწორი იქნება.
შემდეგ ყველაფერი ნისლში გაეხვია: რაღაც საბუთები, დოკუმენტები, ხანგრძლივი სევდიანი საუბრები და აი, ქალიშვილთან ერთად, ჩვენს სახლში მარტო ვარ. ყოფილ ქმარს სახლზე პრეტენზია არ გამოუთქვამს. უფრო მეტიც, ალიმენტს რეგულარულად იხდიდა. როცა დედაჩემი ავად გახდა, სტუმრობდა და ძვირადღირებულ მედიკამენტებს ყიდულობდა. და მაინც, სხვასთან წავიდა. ჩემი ქმარი აღარ იყო.
6 თვე მოჩვენებასავით დავდიოდი. 15 კგ დავიკელი, ნატალიმ დამშვიდება და სიტუაციის გაშვება მთხოვა. მაგრამ რთული იყო. მეგობარმა სხვა კაცის პოვნა მირჩია, მაგრამ ეს ცუდი იდეა იყო. ვინ? ჩვენს სოფელში? მეზობლებს და სხვებს თვალს ვერ ვუსწორებდი. კარგად ვიცოდი, რომ უკვე ყველამ იცოდა, როგორ მიმატოვა ქმარმა ახალგაზრდა ქალიშვილთან ერთად. მარტო. და მაინც მიყვარდა.
გსურთ გაიგოთ, როგორ გამოვძვერი ამ მძიმე მდგომარეობიდან? შემთხვევა დამეხმარა. მესტუმრა დეიდაჩემი, რომელიც უკვე 5 წელია საზღვარგარეთ ცხოვრობს. ძლიერი, ქარიზმატული ქალი. როცა ჩემი დრამის შესახებ გაიგო, მითხრა, რომ რამდენიმე ათას დოლარს მასესხებს, რომ მასთან ერთად საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავიდე. იქ, ემიგრანტების უბანში, ბევრი სამუშაოა, ადგილობრივი ენის სწავლაც აუცილებელი არაა. კარგად დავფიქრდი და გადავწყვიტე, რომ უფრო უარესი რა შეიძლება მომხდარიყო. ქალიშვილს დაველაპარაკე, მანაც მხარი დამიჭირა. მშობლებმა ნატალიზე ზრუნვა საკუთარ თავზე აიღეს. აი, ცოტა მოვემზადე და უკვე სხვა ქვეყანაში მივფრინავ.
5 წელია იტალიაში ვარ. მას შემდეგ ბევრ საკითხს სხვა თვალით ვუყურებ. წარმოდგენაც არ მქონდა, ცხოვრება ასეთი განსხვავებული შეიძლება ყოფილიყო. აქაც არავინ ჩქარობს, საჭმელი გემრიელია, პროდუქტები ახალი. სხვა მხრივ ჩემთვის ახალი სამყაროა. ენა ვისწავლე, მუშაობა დავიწყე და ახალი მამაკაცი გავიცანი. ნატალი გაიზარდა, ახლა უკვე ხელი სთხოვეს. დათანხმებას არ ჩქარობს, მაგრამ საიდუმლოდ მითხრა, რომ ჯერ ეშინია, თუმცა უკვე დადებითი პასუხის ზღვარზეა.
მშობლებს ფულს მანამდეც ვუგზავნიდი. ახლა საშუალება მაქვს, რომ ქალიშვილს ქორწილზე კარგი საჩუქარი გავუკეთო. ბინა ქალაქში. კარგი ბინა და არა ტიპიური საშოშიე მტვრიანი ხალიჩებით. ვთვლი, რომ ქალიშვილი სოფლიდან ნებისმიერ ფასად უნდა წავიდეს. იმდენი შესაძლებლობაა, რომელსაც ხელიდან უშვებს, უბრალოდ სისულელეა. ხომ გესმით, ჩემი პატარა სამშობლო მიყვარს, მაგრამ თანამედროვე სამყაროში შეუძლებელია ჩარჩოს არ გასცდე.
ამ დღეებში ნატალიმ ერთი მნიშვნელოვანი ამბავი მითხრა. მასთან მამა მიდის და ფულს სთხოვს. პატარა თანხა არაა. აღმოჩნდა, რომ ავადაა. სერიოზულად. ჩემს ქალიშვილს, როგორც მე, მამა არ დავიწყებია, თუმცა ის მოღალატე გამოდგა. ყოფილ მეუღლეს დავურეკე და მისმა ხმამ სულ არ გამახარა. ახველებდა და იხრჩობოდა. გასაგები იყო, არ ტყუოდა. მეორე მხრივ, რა ჩემი საქმეა?
ჩემს ახალ ქმარს ყოფილი ქმრის სიტუაციაზე ვუამბე. მირჩია, ტატოს ვაპატიო და დავეხმარო. მით უფრო, რომ ევროპელისთვის არც ისე დიდი ფულია. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ქვეცნობიერი მაბრკოლებს. რა არის ეს? ჩემი ყოფილი ქმარი, თუ მიტოვებას არ ჩავთვლით, ყოველთვის კარგი ადამიანი იყო. ახლა, როცა კრიტიკულ სიტუაციაშია, ძველი მე, სოფლელი გოგო, დაეხმარებოდა.
მაგრამ ახლა, როცა ერთსა და იმავე სახეებს ყოველდღე აღარ ვხედავ, ერთსა და იმავე საქმეს აღარ ვაკეთებ, შევიცვალე. უფრო სასტიკი და ეგოისტი გავხდი. თავად არ ვიცი, რატომ. ფულის გადასარიცხად ხელს ვერ ვწევ. შევხედოთ, იქნებ რამდენიმე დღეში გავაცნობიერო, რომ ვცდები. დაე, მაგრამ ახლა, სანამ გემრიელ ყავას ვსვამ და ულამაზეს ზღვის სანაპიროს გავყურებ, ამაზე არ ვფიქრობ. ალბათ, უკვე გავიზარდე.
