უდავოდ, მშობლებს ნებისმიერ ასაკში პატივი უნდა ვცეთ. მაშინაც კი, თუ უკვე ხანგრძლივი ცხოვრება განვლეს და ახლა ჯანმრთელობამ უმტყუნათ. ეს მიზეზი არაა, თავი უფრო ჭკვიანად ან წარმატებულად წარმოაჩინოთ. ინტერნეტში ხშირად გვხვდება ადამიანების ისტორიები, თუ როგორ უჭირთ მოხუც მშობლებთან ერთად ცხოვრება და როგორ სურთ ცალკე გადასვლა.
დიახ, ერთი მხრივ, ოჯახი მარტივი არაა. მაგალითად, დაქორწინდით, შვილები შეგეძინათ, კედლის მიღმა კი ცხოვრობს მოხუცი, პრობლემური დედამთილი ან მამამთილი. ყოველდღიური თვალსაზრისით, რთული სიტუაციაა. მეორე მხრივ, ნორმალურმა ვაჟმა ინიციატივა ხელში უნდა აიღოს და ყველაფერში გაერკვიოს. თორემ რა შვილია? მშობლებს პატივი უნდა სცეთ. ეს არ განიხილება.
მშობლებს პატივი უნდა სცეთ
ვანო კარგ, კომფორტულ დივანზე იწვა. ერთი ხელით კოკოს ეფერებოდა, მეორე ხელით ტუმბოზე დადებული უკვე გაცივებულ ფინჯანი ჩაისკენ ხელს სწევდა. რადიოს მუსიკა ფონად უკრავდა. რაღაც თანამედროვე პოპულარული სისულელე, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა. წუთი წუთზე გულისა დაბრუნდებოდა. პენსიის ასაღებად წავიდა, მაგრამ დარეკა და უთხრა, რომ მალე დაბრუნდებოდა. შესანიშნავია, მას ელოდა ცხელი წვნიანი ორცხობილით. საოცარია, როგორ იპოვეს საერთო ენა ორმა ხანდაზმულმა გაცნობიდან რამდენიმე დღეში.
დაახლოებით 2 თვის წინ ვანოს სულიერ სიმშვიდეზე ფიქრიც არ შეეძლო. ყოველ 10–12 წუთში ნათესავები ურეკავდნენ. ღვიძლი ქალიშვილი, მისი მეუღლე, თუ პირადად მოსვლას გადაწყვეტდნენ, შვილიც მოჰყავდათ. შვილიშვილი ჯერ პატარაა, მაგრამ დედამისის ასლი. მანიპულირება სისხლში აქვთ.
„ბაბუა ვანო, რატომ არ გინდა, რომ მე, დედამ და მამამ უკეთ ვიცხოვროთ? სულ კამათობენ, რადგან პატარა ბინა გვაქვს, შენ კი როგორი დიდი ბინა გაქვს!“ – ვანო მოხუცი იყო, მაგრამ არა სულელი. აშკარაა, რომ შვილმა გოგონას ეს სიტყვები ჩაუნერგა. ის ხომ ჯერ სულ ბავშვია. რამდენ ხანს შეიძლება გაგრძელდეს მოთხოვნები? სამი თვეა მოსვენებას არ აძლევენ!
ვანოს ქალიშვილი წარმატებით დაოჯახდა. მის მეუღლეს კარგი ბიზნესი აქვს, მისი ოფისი თითქმის ქალაქის ცენტრშია. მაგრამ ერთხელ პარტნიორმა უღალატა და ძველი რეპუტაცია დაკარგა. ჩვენს დროში საქმიან სამყაროში სახელს დიდი მნიშვნელობა აქვს და საქმე ცუდად წავიდა. ნელ–ნელა კონკურენტებმა ყველა კარგი ადგილი დაიკავეს, ამიტომ ხარჯმა შემოსავალს გადააჭარბა. ამბობენ, ბიზნესის ბანკროტად გამოცხადება პირველად არის რთული, მაგრამ, სიმართლე რომ ვთქვათ, ერთხელაც საკმარისია.
ახლა თამარი იძულებულია ქმართან და პატარა ქალიშვილთან ერთად ნაქირავებ ბინაში იცხოვროს. ბინის მფლობელთან საუბრები, ქირა, მეზობლებთან ურთიერთობის გარკვევა მისთვის სიახლეა, მაგრამ სიხარული არ მოაქვს. მაშინ ღვიძლი მამა გაახსენდა. მას ოროთახიანი ბინა აქვს. მართალია, ძველი რემონტით, მაგრამ რაღაც მაინც არის. ერთი ოთახი მას და მის მეუღლეს, მეორე – ქალიშვილს. და მამა? რა მამა? მშობელი უნდა წავიდეს. აი, ამერიკაში მშობლებს ხომ მოხუცთა თავშესაფარში აგზავნიან, ასეა? მთავარია, თანხმობა მისცეს, მაგრამ ამაზე უნდა იმუშაოს.
და დაიწყო ვიზიტები, ზარები, თხოვნები და ხრიკები. „მართლა მამა, დაფიქრდი, რაში გჭირდება ეს ბინა? აი, ამ უცნაურ ძაღლთან ერთად ცხოვრობ. იქ მუდმივად გექნება კომპანია, ზრუნვა. ხშირად გინახულებთ, საჩუქრებით. მოდი, დათანხმდი!“
რაღაც მომენტში ვანომ ვერ გაუძლო. აცრემლებულმა და გაღიზიანებულმა ყველა საბუთს ხელი მოაწერა და კალამიც გადააგდო. მხოლოდ ითხოვა, რომ მისი კოკოსთვის კარგი ადგილი ეპოვათ. ახალგაზრდა ძაღლი აღარ იყო და კარგი ზრუნვა სჭირდებოდა. თამარი დაპირდა, რომ ამ საქმეს მიხედავდა მას შემდეგ, რაც მამა „სპეციალურ სამთავრობო ორგანიზაციაში“ წავიდოდა. მოსწონდა, როგორც ჟღერდა! ამაყად!
მოხუცისთვის მომდევნო კვირა ნამდვილი ჯოჯოხეთი აღმოჩნდა. ყველაფერს წარმოიდგენდა, მაგრამ არა ამას. სველი სასწოლები, ლეიბები ტკიპებით, საჭმელი, რომელსაც მშიერი კოკოც არ გაეკარებოდა. ეს ყველაფერი იყო იქ, მოხუცთა თავშესაფარში. ვანოს მეზობელი ერთი შეხედვით აბსოლუტურად ნორმალური ქალი ძილის წინ გამუდმებით ჩუმად ტიროდა. კაცს მასთან დალაპარაკება სურდა, მაგრამ ქალი ყოველთვის მონოტონურად პასუხობდა „დიახ“ ან „არა“. ამაზე მისი მცდელობები დასრულდა.
დაპირების მიუხედავად არც თამარი, არც მისი მეუღლე არ მოდიოდნენ. როგორც ჩანს, მნიშვნელოვანი საქმით, ბინაში გადასვლით დაკავებულნი არიან. დაე, კომფორტულად მოეწყონ. ხოლო ბინის ნამდვილი მფლობელი ტკიპებმა შეჭამონ. საინტერესოა, როგორ არის კოკო? მას მაინც მოუძებნეს ნამდვილი პატრონი თუ ქუჩაში გააგდეს?
ამ კითხვაზე გიორგიმ უპასუხა. ვანოს მეზობელმა. არსაიდან მოვიდა. ღიმილით და ქვაბით. ქვაბში იყო ახალმომზადებული წიწიბურას ფაფა და რამდენიმე არომატული კატლეტი. ბაბუამ ჯერ იფიქრა, რომ ჰალუცინაციები დაეწყო, ამიტომ რამდენიმე წუთი მოულოდნელ სტუმარს უბრალოდ უყურებდა. შემდეგ დაინტერესდა, რას აკეთებდა აქ გიორგი, ის ხომ მხოლოდ 45 წლის იყო. პენსიაზე გასვლა ადრეა.
გიორგი მოუყვა, რომ წინა დღით მასთან ვანოს ქალიშვილი, თამარი მივიდა. გამხდარი კოკოთი. ჰკითხა, ხომ არ სურს ძაღლის აყვანა, რადგან მის ქალიშვილს ძაღლზე ალერგია აქვს. გიორგი კი კოკოსთან მეგობრობს და მასზე იზრუნებს. თამარი მოვა, საჭმელს მოუტანს, ოღონდ კი ძაღლი შეიბრალოს და აიყვანოს. რა თქმა უნდა, გიორგიმ ძაღლი აიყვანა, როგორ უნდა მოქცეულიყო ასეთ სიტუაციაში? ასევე მეზობლის ადგილმდებარეობით დაინტერესდა. რამდენიმე წუთში ყველაფერს მიხვდა და მოქმედება გადაწყვიტა.
საქმე სწრაფად და შეუფერხებლად წავიდა. გიორგი თავად ბევრს არ შოულობდა, მაგრამ თანაკლასელს, ადვოკატს დაუკავშირდა. როცა ვანოს სიტუაცია გაიგო, თითქმის უსასყიდლოდ დახმარებას დაჰპირდა. მართალია, ბინის გაყიდვა მოუწიათ, მაგრამ რას ვიზამთ. ფულის ნაწილი ქალიშვილმა მიიღო. დანარჩენი ვანომ ხელზე აიღო. ადვოკატმა არ იხარბა, პირიქით, ყოფილ კლიენტს სთხოვა, რომ მის ცხოვრებაზე ეზრუნა. ისიც დაკავდა.
მიღებული ფულით ქალაქში პატარა სახლი შეიძინა. თბილი, მყუდრო, ზედმეტი დეტალების გარეშე. კოკოს მოსწონდა, ეს უკვე წარმატების გარანტიაა. შემდეგ იმ საშინელი ადგილიდან მტირალა მეზობელი წამოიყვანა. გრძნობდა, კარგი ქალი იყო. გულისას მხოლოდ კარგი კომპანია სჭირდება. კოკო და ვანო კი ცუდები არ არიან. სამივე ერთად დროს მხიარულად გაატარებენ. ასეც მოხდა.
რა თქმა უნდა, ცხოვრება მარადიულ სამოთხედ და სიხარულად არ იქცა. და მაინც, სანამ მოხუცთა თავშესაფარზე მოგონებები ახსოვდათ, უხაროდათ, როგორ შემოტრიალდა სიტუაცია. მადლობა გიორგის. ის რომ არა, ვინ იცის, როგორ დასრულდებოდა ყველაფერი. თამარისა და მისი მეუღლისგან არაფერი ისმის. როგორც ჩანს, რაღაცით დაკავებულნი არიან. დაე, ასე იყოს. ზოგჯერ ნათესავები ნამდვილი ნაძირლები არიან. ასეც ხდება.
