თანამედროვე ადამიანებში მყარად გამჯდარია აზრი, რომ იდეალური ოჯახი სხვა არაფერია, თუ არა ორი ზრდასრული, კარგად მომუშავე ადამიანი. შვილები არჩევითია. მთავარია, ფინანსური მდგომარეობა. დიახ, საოჯახო საქმეები ორივე მეუღლეზე თანაბრად ნაწილდება. აი, რამდენიმე ათეული წლის წინ მამაკაცი ოჯახის უფროსად ითვლებოდა, ხოლო ქალი თავისი დროის დიდ ნაწილს უთმობდა სახლის საქმეს და შვილების აღზრდას.
იდეალური ოჯახი
ვერ განვსჯით, ვინ როგორ იცხოვრებს ჩვენს დროში. პირად ცხოვრებაში სხვა არ უნდა ჩაერიოს. თუმცა, პრაქტიკა აჩვენებს, რომ ბევრი ოჯახური პრობლემა ადამიანებს ნორმალურ ცხოვრებაში ხელს უშლით, საკითხის სხვა მხრიდან დანახვის მიუხედავად. რატომ ხდება ასე და როგორ ვებრძოლოთ? მართალია, რომ შემცდარი ადამიანის შეცვლა შეუძლებელია? ის ხომ იმავე შეცდომას აუცილებლად გაიმეორებს.
ცხოვრებისეული ისტორია: იდეალური ოჯახი
რთულია განშორების გადატანა 50 წლის ასაკში? წარმოიდგინეთ, ძალიან. როცა ახალგაზრდა ვიყავი, დედა და დეიდა მარწმუნებდნენ, რომ ახლა ვარ ასეთი ემოციური და შეყვარებული. არ ვიცი, ან მე ვარ ასეთი მგრძნობიარე ან ოდესღაც მირჩიეს სულელური რამ, რისიც მჯეროდა. ერთი რამ შემიძლია ვთქვა: განშორება, რომელიც 5 წლის წინ გადავიტანე, დღემდე ცრემლებში მახრჩობს. დღემდე.
დიდი ხნის წინ, როცა მე და ლევანი ჯერ კიდევ ახალგაზრდები ვიყავით, ვფიქრობდი, რომ ჩვენს შორის ყველაფერი არასერიოზულად იყო. არა, ვინმე სხვაზე გეგმა არ მქონდა, თავად განსაჯეთ: ერთსა და იმავე უნივერსიტეტში ვსწავლობთ. გამოდის, ასე თუ ისე ერთად ვიმუშავებთ. რამდენი გრძნობაც არ უნდა იყოს ორ ადამიანს შორის, 24 საათი ერთი და იმავე ადამიანის ატანა შეუძლებელია. ლევანი მომწონდა, მაგრამ ზედმეტად შეჩვევას გავურბოდი. ის კი გაცნობიდან უკვე 6 თვეში ხელს მთხოვდა.
ისტორიის გაგრძელება
შემდეგ სწავლა დასრულდა და, ჩემდა გასაკვირად, ლევანმა სხვების გათელილი გზით წასვლა არ ისურვა, არამედ თავისი საქმის დაწყება. ასეთმა თამამმა გადაწყვეტილებამ ლევანი სხვა თვალით დამანახა. სწორედ ამიტომ, ბოლოს და ბოლოს, მის წინადადებას დავთანხმდი. დიდი ქორწილი არ გადაგვიხდია, თუმცა შეგვეძლო. უბრალოდ იმ დროს ბევრი მეგობარი არ გვყავდა, ხოლო ხარჯის გაწევა ნათესავებისთვის, რომლებიც აქამდე თვალით არ გვენახა, არ გვინდოდა.
ქმარმა საკუთარი ავტოსახელოსნო გახსნა, მე ექიმობა დავიწყე. ბავშვთა ლოგოპედის პროფესია მოსაწყენი მხოლოდ ჩანს. საინტერესო საქმეა, მით უფრო, როცა საკუთარი შრომის ნაყოფის პირადად ხედავ. სწორი გამოთქმა ადამიანის ცხოვრებაში მნიშვნელოვანი დეტალია. ბევრ კომპლექსს და პრობლემას აგარიდებთ. როგორც სპეციალისტს, ზრდის საშუალებაც მქონდა. ახლა ჩვენი საავადმყოფოს ერთ–ერთი განყოფილების გამგე ვარ. მაგრამ ეს უკვე სხვა თემაა.
მოკლედ. შეგვეძინა ვაჟი. ჯანმრთელობის გართულება ჰქონდა. რომელ ნაცნობ ექიმთან არ მივიყვანე, რა არ გავაკეთე. სამწუხაროდ, მისი დახმარება რთული იყო. ცერებრალური დამბლა რთულად იკურნება და ადამიანები, რომელთაც მისი დახმარება შეეძლოთ, თითზე ჩამოსათვლელი იყვნენ. ქმრის ბიზნესი ვითარდებოდა, მეც საყვარელ საქმეს ვაკეთებდი და შევძელით ადამიანის დაქირავება, რომელიც ვაჟს უფრო კომფორტულად ცხოვრებაში დაეხმარებოდა.
ყველაფერს გაუძლებს იდეალური ოჯახი?
დრო გავიდა. კარგი დღეებიც გვქონდა და არც ისე. ბევრ ჩვენს მეგობარს და ნაცნობს ჩვენზე მხოლოდ კარგის თქმა შეეძლო. ვთვლიდი, რომ ძლიერი ოჯახი გვქონდა და ვერ ვხედავდი რაიმე ნიშანს ან სიგნალს, რომ ასე არ იყო. გარდა ამისა, უკვე ასაკიც შეუფერებელი იყო. ჯანმრთელობაზე ვზრუნავდით, ვვარჯიშობდით, მე და ჩემი მეუღლე გარეგნობის შესახებ ბევრ კომპლიმენტს ვიღებდით. აი, მორალური მდგომარეობა და შინაგანი გამოცდილება.
მით უფრო მტკივნეული იყო იმის გაგება, რომ ლევანი მღალატობდა. ერთხელ მეზობელმა მიმანიშნა. ჩვენი საუბრის შემდეგ ყველაფერი აღიარა. ახალგაზრდა ქალი იყო, რომელიც ადრე ჩვენს ვაჟს ეხმარებოდა. ჩვენთან სახლში დიდ დროს ატარებდა, მაგრამ ვერც ვიფიქრებდი, რომ საქმე ასე შემოტრიალდებოდა. ჩვენთან მხოლოდ რამდენიმე თვე გაატარა. ასეა თუ ისე, 3–4 დღის შემდეგ ქმარმა მითხრა, რომ წუხს, მაგრამ ასე აღარ შეუძლია. რამდენიმე თავისი ნივთი აიღო და სხვასთან წავიდა. შემდეგ განქორწინება, ადვოკატები, დოკუმენტები.
მას შემდეგ 5 წელი გავიდა. რობოტი გავხდი, რომელიც ან სახლშია ან სამსახურში. მორჩა. ქმრისგან ვიღებ დიდ ალიმენტს, რომელსაც მხოლოდ შვილს ვახარჯავ. გადასახადები, ტანსაცმელი და საკვები ჩემზეა, მაგრამ ფულის დათვლა არ მაინტერესებდა. რისთვის? არც მესმოდა, რა საჭირო იყო ამის გაკეთება. დეპრესია სულ უფრო მიღრმავდებოდა. ძველ დღეებს ვიხსენებდი და საკუთარ თავს ვეკითხებოდი, როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო? რა აკლდა ლევანს ჩემში, რომ სხვა იპოვა?
ფსიქოლოგთან დავდიოდი. დიდხანს არა, რამდენიმე თვე. მეჩვენებოდა, რომ ის, როგორც სპეციალისტი, უცნაურად იქცეოდა. თითქოს ჩვენს სეანსებზე რაღაც თავისი გადმოჰქონდა. ყველაფერში ყოფილს და ყველა კაცს ვადანაშაულებდი, მაგრამ მხარდაჭერას არ ვითხოვდი. უბრალოდ გარკვევა მინდოდა. იმ მომენტში დაქალები არ მჭირდებოდა. მხოლოდ მცოდნე ადამიანის ღირებული რჩევა. მოკლედ, მასთან დრო ასე თუ მხიარულად გადიოდა, ამისთვისაც მადლობა.
რატომ ვყვები ამ ყველაფერს? ახლახანს ყოფილი ვნახე. თავად მოვიდა. კარი არ გავუღე, არამედ მასთან გავედი. არ მინდოდა, რომ შვილს მამა ენახა. მით უფრო, ასეთ მდგომარეობაში. ძალიან გამხდარიყო. ტანსაცმელზე ეტყობოდა, რომ ფინანსურად არ უჭირდა, მაგრამ ნაცრისფერი, თითქმის მიწისფერი სახე და დაღვრემილი მზერა ბევრს ამბობდა. ვკითხე, ავად ხომ არ იყო. არა ის, თუ რატომ მოვიდა ან როგორაა მისი შეყვარებული. ავადმყოფობაზე კითხვა თავისით მოვიდა.
აღმოჩნდა, რომ ავადაა. დიდი დრო არ დარჩენია. ახლა სურს, რომ საავადმყოფოში დაწოლამდე რამდენიმე დღე ჩვენთან გაატაროს. ჩემი გადაწყვეტილების მიუხედავად, ქონების ნახევარი მოგცა. ნახევარი იმ ქალს. ახლა ძალიან სჭირდება მისი ოჯახი, ნამდვილი ოჯახი. დიდი დრო გავიდა, მაგრამ არ ვიცი, როგორ ვუთხრა უარი. წავიდა, მაგრამ წასვლამდე შევფიცე, რომ დავფიქრდებოდი. რაზე დავფიქრდე?
შვილისთვის არაფერი მითქვამს, მაგრამ უნდა ვუთხრა. დღეს საღამოს ან ხვალ დილით. დრო აღარაა. არ ვიცი, სწორად მოვიქცევი, თუ ყოფილის თხოვნას შევასრულებ თუ შემდეგ ჩემი გადაწყვეტილების გამო უფრო გამიჭირდება? ყველაფერი ერთბაშად მოვარდა და შეცდომის დაშვების მეშინია.
