–სრულ ჭკუაზე ხარ, ლაშა? რაზე ფიქრობდი საერთოდ? და, რაც მთავარია, რით?
ლაშას ჩაეცინა. დედას მაინც კარგად იცნობდა და ესეც განჭვრიტა.
–დედა, გადაწყვეტილება მივიღე. არ მინდა მუშაობა იქ, სადაც შემაგდე. სხვა მიმართულებით მინდა განვითარება.
დედამ შვილს გაბრაზებით შეხედა.
–„შეგაგდე“? გესმის, რამხელა შრომა დამჭირდა ამ ადგილის მოსაპოვებლად? რა კონკურსი იყო? ახლა ამბობ, რომ იქ მუშაობა არ გინდა? უმადური ხარ.
–დედა, რაში მჭირდება ეს სამსახური? მოსაწყენი და უინტერესოა.
–ვერ მეტყოდი ადრე? სანამ სამი კვირა ამ ადგილისთვის ვბრძოლობდი? რას გააკეთებ ახლა? როგორ გადაიხდი იპოთეკას? სამი თვის წინ იყიდე. ჯერ კიდევ გადასახდელი და გადასახდელი გაქვს.
–როგორღაც მოვაგვარებ. სამსახურისთვის მადლობა, მაგრამ ჩემი გზა მაქვს. მკაცრად ნუ განმსჯი.
წელიწადნახევრის შემდეგ
ლაშა დედის ფართო კაბინეტში იჯდა, თავი ხელებში ეჭირა. განაწყენებული დედა შვილს უყურებდა.
–მოკლედ, რა ხდება შენს საქმეზე?
–დედა, მე. უბრალოდ დრო უნდა გავიდეს. უნდა გამიცნონ და შემდეგ.
–ანუ ჯერ უფასოდ მუშაობ?
–მთლად არა. ახლა ამაზე არაა საქმე, – თქვა სასოწარკვეთილმა ლაშამ.
–ზუსტად ამაზეა. შემოსავალი რომ გქონდეს, აქ არ იჯდებოდი. კარგი, ზუსტად რამდენი გაქვს სესხის დავალიანება?
ლაშამ ზურგჩანთიდან საბუთები ამოიღო. დედამ სწრაფად გადახედა და გაოცდა:
–მთელი წელი არ გადაგიხდია! როგორ ითმენდა ბანკი ამდენ ხანს?
–პერიოდულად რაღაც თანხას ვიხდიდი.
–რა გინდა ჩემგან?
ლაშამ დედას მუდარის თვალებით ახედა.
–ნუ მაიძულებ ისევ გთხოვო. უკვე გითხარი, რაც მინდა.
–ანუ მთხოვ ფულს მთელი დავალიანების დასაფარად? ასე მთელ თანხას?
ლაშა, ხვდებოდა, რომ დედა მისი ერთადერთი შანსი იყო, მზად იყო მუხლებზე დაჩოქილიყო.
–დედა, ვალდებული ხარ ფული მომცე. დაგიბრუნებ! პატიოსნად.
–ნამდვილად ფიქრობ, რომ დაგიჯერებ? თითქმის მთელი წელი ბინის ფულს არ იხდიდი, ხოლო კრედიტის დაფარვის შემდეგ უცებ დაიწყებ გადახდას? არა, არ მჯერა.
ლაშა სრულ სასოწარკვეთილებაში იყო:
–დედა, სხვა არავინ მყავს, ვის ვთხოვო? ბინის დაკარგვა არ მინდა.
–უცნაურია, რატომღაც არ გინდოდა.
–არ დაიწყო. ფული მომეცი და მეშველება. შემდეგ მთხოვე, რაც გინდა!
დედა ადგა, შარვალ–კოსტიუმზე უხილავი ნაკეცები გაისწორა.
–ამ ორმოში თავად ჩაძვერი და შენით ამოდი. არ იყო საჭირო ცხვირი აგებზიკა სამსახურზე, რომელიც მოგეცი.
***
ლაშამ ბინის კარი გააღო და ნაცნობ გარემოს სევდიანად გადახედა. ნივთების ნახევარი უკვე შეფუთა. ბინა საწყობს ჰგავდა. მორიგი ბაულის გავსება ვერ მოასწრო, რომ ბინის კარი გაიღო და ზღურბლზე დედა გამოჩნდა.
–აქ რა გინდა? – მაშინვე ჰკითხა ვაჟმა.
–აი, ეს. – დედამ მიმოიხედა, –მოვედი შევამოწმო, ყველაფერი რიგზე არის თუ არა.
–რისთვის?
–როგორ რისთვის? შენგან განსხვავებით ჩემს უძრავ ქონებაზე ვზრუნავ.
გაოცებულმა ვაჟმა ჩანთები დაყარა და დედას მიუახლოვდა.
–რამ გაგაკვირვა? ა, დამავიწყდა. აუქციონზე არ იყავი. როგორც ველოდი. არ იცი, ვინ იყიდა შენი ბინა.
–შენ? შენ იყიდე ჩემი ბინა? მაგრამ, რატომ არ მომეცი ფული? – ლაშას ხმა ნაწყენი ბიჭის ხმას დაემსგავსა.
დედამ მხრები აიჩეჩა.
–რისთვის? შენი დავალიანება მხოლოდ 10 ათასით არის ნაკლები, ვიდრე ჩემი შენაძენის ღირებულება. ასე ბინაც ვიყიდე.
–მაგრამ შენი შვილი ვარ.
–უკვე 26 წლის ხარ. გამოხვედი იმ ასაკიდან, როცა შენზე უნდა ვიზრუნო და გელოლიავო. მოკლედ, იქირავებ?
–ვიქირავებ? გინდა მომაქირავო? დედაჩემს სურს, რომ ჩემი ბინა ვიქირავო?
–ბინა ჩემია. მაინც გავაქირავებ. რატომ არ გინდა დარჩე? ყველაფერი ნაცნობი და ჩვეულია.
–ვერ ვიჯერებ, რომ ასე მიღალატე.
დედამ წარბები შეკრა:
–მოდი, ერთხელ და სამუდამოდ გავარკვიოთ. არ მიღალატია, არამედ გაკოტრებისგან გიხსენი. შეგახსენებ, რომ შენი ბინის ერთადერთი მყიდველი ვიყავი. ახლა გადასვლაზე და ძებნაზე დაზოგვას გთავაზობ. ესეც ზრუნვაა. საწყენია, რომ ვერ აფასებ. დაფიქრდი. რეკლამას მხოლოდ რამდენიმე დღეში გამოვაქვეყნებ.
–რამდენში გააქირავებ?
–600–ში + კომუნალურები. როგორც სხვებზე. არანაირი უპირატესობა. ბუნებრივია, ორი თვის წინასწარ.
***
ლაშა დედის ბინაში საცხოვრებლად დარჩა. სხვაგან გადასვლას აზრი არ ჰქონდა. მართალია გადახდა მაინც მოუწევს, თუმცა 2–ჯერ ნაკლების. სხვა რა გზა აქვს?
