39 წლის ვარ, მყავს 2 შვილი: 6 და 11 წლის. ქმარს 3 წლის წინ გავშორდი. მე ვიყავი განქორწინების ინიციატორი. ასე გადავწყვიტე, რადგან ქმარი 8-10 საათი მუშაობდა, მთელ თავისუფალ დროს ბავშვებთან ატარებდა ან ნახევარი დღე მაღაზიებში დადიოდა, რომ მთელი კვირის მარაგი ეყიდა. სამუშაო კვირაში მაღაზიიდან ვერ გამოიყვანდი. პერიოდულად აგარაკზე ბავშვებთან ერთად უჩემოდ მიდიოდა. მე სახლში ვრჩებოდი, რომ სახლი დამელაგებინა, საკუთარ თავზეც უნდა მიმეხედა, რადგან ორ შვილთან ამის გაკეთება რთული იყო.
ქმარი თითქმის ვერ მამჩნევდა, „ავეჯი“ გავხდი. დასვენებულები, ბედნიერები და მხიარულები ბრუნდებოდნენ. მათთვის სულერთი იყო, რომ სახლში ვიჯექი, ქმარი ჩემზე საერთოდ არ ფიქრობდა. ასე ერთად ცხოვრება შეუძლებელი იყო. ბავშვებს ხელი მოვკიდე და დედ–მამასთან წავედი. ახლა მეგობრულად ვცხოვრობთ. ყოფილი ქმარი ცდილობს, ბავშვებს ნახულობს, მაგრამ ამას არ მივესალმები. საკმარისად გაერთო, იოლად გამოვა. არ სჭირდებათ მამა, რომელსაც დედა არ უყვარს.
ის არ ნებდება, მათ ცხოვრებაში სრულფასოვანი მონაწილეობა სურს (თუმცა ბავშვებთან მხოლოდ ერთობა, ყველა პრობლემა ჩემზეა). მუდმივი მოთხოვნებით და უკმაყოფილებით ისტერიკამდე მივდივარ, ჩემს დედ–მამას პატივს არ სცემს. უნდა ვთქვა, რომ ფიზიკური ძალადობა არ ყოფილა, მაგრამ მორალურად აბუჩად მიგდებდა: ყურადღებას არ მაქცევდა, ჩემი არ ესმოდა, არ მისმენდა, არ მეხმარებოდა, მთრგუნავდა და ზეწოლას ახდენდა, ნელ–ნელა მანადგურებდა. სამწუხაროდ, ამის დამტკიცება შეუძლებელია.
ახლა ერთ დიდ ოჯახად ვცხოვრობთ: დედა, მამა, მე და ორი ბავშვი. ზოგჯერ ძმისშვილი ბავშვთან ერთად და სხვა ნათესავები სტუმრად ჩამოდიან. ქალაქი პატარაა, ყველა ყველას იცნობს. სკოლასა და ბაღში ჩემზე უკვე ჭორაობენ, თვლიან, რომ გიჟი ვარ. ყოფილი მეგობრებთან ერთად ბავშვების ღონისძიებებზე მოდის. დილით პატარასთან მოიყვანა ცხრაკაციანი დელეგაცია: ნათლიები, ძმები, დები, ახალი ცოლი. მე და მამაჩემი შეგვავიწროვეს, გვერდზე ვიდექით, ძალიან საწყენია.
ქორწინებამდე ვმუშაობდი, ამის შემდეგ სრულფასოვნად დასაქმებული არ ვყოფილვარ. ჯერ დეკრეტი, შემდეგ ცოტა ხნით დისტანციურად ვიმუშავე, მუდმივად შვებულებას ვიღებდი შვილების ავადმყოფობის გამო, შემდეგ ისევ დეკრეტი. ახლა, რა თქმა უნდა, სამსახურში გასვლა მომიწია, რადგან ალიმენტებზე ხუთივე ვერ ვიცხოვრებთ, ხოლო მშობლების პენსია ძალიან მცირეა. თითქოს ალიმენტები ცუდი არაა, მაგრამ მის რეალურ შემოსავალთან შედარებით მიზერულია.
მსურს ცვლილებები, ცხოვრებაში ახალი ფერების შემატება, ნამდვილი მამაკაცის გაცნობა, ახალი რომანი. მშობლები მზად არიან, შვილების გაზრდაში სრულად დამეხმარონ, რომ პირადი დრო გამითავისუფლდეს. ჯერ ვერავინ ვიპოვე, ამის გამო ნერვიული გავხდი. ყოფილ ქმართან „ბრძოლაში“ ბევრ ძალას ვხარჯავ. როგორ მოვიქცე? როგორ ვიპოვო მზრუნველი მამაკაცი?
აუცილებელია, რომ ჩემი შვილები მიიღოს და მათ დაინახონ, რას ნიშნავს გიყვარდეს ქალი ნამდვილად და არა ისე, როგორც ყოფილ ქმარს. შემწყნარებლურად მიყურებდა, მის გვერდით უბრალოდ ვცხოვრობდი. ამიტომაც გავშორდი, გადავწყვიტე, რომ შვილებმა უნდა დაინახონ, რომ დედა არ უყვართ, არამედ უბრალოდ მასთან ერთად ცხოვრობენ.
