დაოჯახებული ვარ, ორი შვილი მყავს. უფროსი ქალიშვილი 3,3 წლისაა, ბაღში დადის, ხშირად ავადმყოფობს და ყოველ ჯერზე აინფიცირებს უმცროსს ძმას, რომელიც მხოლოდ 1 წლისაა. სახლში მათ გამო მუდმივად ხმაურია. უფროსი ქალიშვილი ძმის დაბადებამდე მშვიდი ბავშვი იყო. აი, ძმის გამოჩენის შემდეგ ნებისმიერი მიზეზით ყვირის, ყველაფრით უკმაყოფილოა. უმცროსი ვაჟი დაბადებიდანვე ძალიან ხმაურიანი და მტირალაა, ხშირად ყვირის, ცუდად ძინავს.
მისი დაბადების მომენტიდან ოჯახში ყველაფერი შეიცვალა. ქმართან სკანდალები დაიწყო, ადრე თითქმის არასდროს ვჩხუბობდით. ბავშვების გამო ვერაფერს ვასწრებ, ქმარი ჩხუბობს, არ ესმის, რით ვარ დაკავებული. ბავშვებზეც ფეთქდება. ვერ ხვდება, რაშია პრობლემა. დილით სამსახურში მიდის, საღამოს ბრუნდება, როცა ბავშვებს უკვე ვაძინებ. პრობლემას ვერ ხედავს.
„ტურიზმის და სერვისის“ ფაკულტეტზე 3 კურსი ვისწავლე, მაგრამ უფროსი შვილის შეძენის შემდეგ უნივერსიტეტი მივატოვე. როცა ვსწავლობდი, მეგონა, იმას არ ვაკეთებდი, რაც მინდოდა, დროს ვკარგავდი. ოჯახის შექმნა და ბავშვების გაჩენა იყო ჩემი ოცნება. ახლა ვთვლი, რომ ეს ყველაზე საშინელი არჩევანია. სოციალურ ქსელებში ვუყურებ, როგორ ცხოვრობენ ყოფილი თანაკურსელები და ვტირი. სავსე ცხოვრება აქვთ.
როცა ჯერ კიდევ სწავლობდნენ, მათთან მიმოწერა მქონდა და სტუდენტობაზე მათი ისტორიების ძალიან მშურდა. ახლა სწავლა დაასრულეს, სამსახური დაიწყეს. ერთი მეგობარი სხვა ქალაქში გადავიდა და სასტუმროში ადმინისტრატორად მუშაობს, მეორეს აქტიური ცხოვრება აქვს: შეხვედრები, პაემნები, მოგზაურობები. მე კი, ყვირილი, ცრემლები, საოჯახო ყოფა, უკმაყოფილო ქმარი. მგონი, ქმარი მძულს.
დიახ, თავად ვარ დამნაშავე. მესმის, რომ ასე ადრე არ უნდა გამეჩინა, მით უფრო მეორედ. მეორედ ტრადიციულად გამოვიდა: ციკლი დაირღვა, როცა ექიმთან მივაღწიე, უკვე ორსულად ვიყავი. ბუნებრივია, აბორტზე არ მიფიქრია. ქმარს ტელეფონის და სხვა ტექნიკის საკუთარი მაღაზია აქვს. ფინანსები ხან გვაქვს, ხან არა, მაგრამ მოკრძალებულად ვცხოვრობთ. თვლის, რომ ყველაფერი კარგადაა: საჭმელი, ტანსაცმელი გვაქვს. თითქოს ეს ოცნების ზღვარია.
იაფ ტანსაცმელს ვყიდულობ, არსად დავდივარ, სალონში ან სავარჯიშო დარბაზში წასვლა ჩემთვის ფუფუნებაა. სამსახურში გასვლა, სწავლის გაგრძელება ძალიან მინდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, არ გამოდის. ვშიშობ, რომ თუ ბავშვები ერთად მუდმივად იავადმყოფებენ, არც ერთი დამსაქმებელი არ მოითმენს. რა თქმა უნდა, განათლების მიღება მინდა, მაგრამ ქმარი თვლის, რომ ორივემ უნდა ვიმუშაოთ.
დედას ჩემი არ ესმის. თვლის, რომ სისულელეს ვაკეთებ: მყავს ქმარი და შვილები, ყველაფერი კარგადაა. როცა ვწუწუნებ, მაჩერებს: „შესანიშნავად ცხოვრობ, ყველაფერი გაქვს, ყველა კომფორტი“. თვლის, რომ ტყუილად ვწუწუნებ, რადგან ქმარი მეხმარება, ამით ყველა ვერ დაიკვეხნის. ქმარი ნამდვილად მეხმარება შაბათ–კვირას შეძლებისდაგვარად.
როგორც წესი, სახლშია, ჩვენთან ერთად, ქალიშვილი ძალიან უყვარს. როცა ქალიშვილი მასთან ერთადაა, კარგად იქცევა, ამიტომ ვერ იჯერებს, რომ დღისით სკანდალებს აწყობს. ქმარი არ სვამს. მაგრამ რატომ მაქვს ასეთი სევდა? ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ გავაჩინე და სხვა ადამიანი გავხდი. მივხვდი, რომ ასეთი ცხოვრება ჩემთვის არაა. არ ვიცი, სად მქონდა ტვინი, როცა ასეთ რამეში გავეხვიე. ქორწინებაში სწრაფად მოვედი გონს, ქმარი მეზიზღება. მაგრამ რა აზრი აქვს ახლა? რა გავაკეთო?
