დაოჯახებული ვარ, გვყავს შვილი. წელს წინასწარ, ჯერ კიდევ ზამთარში, დავგეგმეთ ერთობლივი შვებულება მაისში. ქვეყნის ფარგლებში, მთაში დასვენება გადავწყვიტეთ. მიხაროდა კიდეც, დიდი ხანია მინდოდა, სადმე საინტერესო ადგილზე წასვლა. მოუთმენლად ველოდი. მე და ჩემმა მეუღლემ შვებულებაზე განცხადება დავწერეთ. ყველაფერი კარგად იყო.
აი, მაისში ირკვევა, რომ მეუღლეს დაგეგმილ თარიღში შვებულება ეშლება. რაღაც ახალი პროექტი დაიწყეს და მიტოვება ვერ შეძლო. გადაწყვიტა, ჩვენი შვებულება შეეწირა. ჩემი შვებულება უკვე დაიწყო. ასე დავკარგეთ თანხის ნახევარი (კარგია, რომ ნაწილი მაინც დაგვიბრუნეს) და მთელი ჩემი შვებულება. მეც არსად წავსულვარ, სახლში დავრჩი.
ძალიან შეწუხებული იყო, რომ ყველაფერი ერთმანეთს ასე დაემთხვა. მუდმივად წუწუნებდა, თითქმის ყოველდღე იმ მომენტიდან, როცა გაიგო, რომ მისი შვებულება ჩაიშალა. დილიდან საღამომდე მესმოდა: „აი, დასასვენებლად წახვალ, მეც მინდოდა. იქნებ დარჩე, ამ პროექტზე ფულს ვიშოვი და შემდეგ ზღვაზე ერთად წავიდეთ?“ მხოლოდ მოგვიანებით გავიგე, რომ უბრალოდ უნდოდა სახლში ვყოფილიყავი, ახალი და გემრიელი საჭმელი მომემზადებინა. მას ხომ ნახევრად მზა პროდუქტების გარდა არაფრის მომზადება არ შეუძლია.
ახლა აგვისტოში ჩემოდნის ჩალაგება დაიწყო. ვეკითხები: „რა არის ეს?“ მპასუხობს, რომ შვებულება არ ჰქონია, ამიტომ ზღვაზე დასასვენებლად ერთკვირიანი ტური იყიდა და მიდის. საშინლად გავბრაზდი და ვეკითხები: „მე?“ გაოცებული მპასუხობს: „რა შენ? შენ ხომ მუშაობ და უკვე დაისვენე?“ ფარდა. არც კი ვიცოდი, რა რეაქცია მქონოდა. ეს რაღაც შოკი იყო. ქმარმა უბრალოდ ჩემოდანი აიღო და ტაქსით წავიდა. სამზარეულოში ვზივარ და ვტირი, ხელში მიჭირავს ქალიშვილი, რომელსაც არ ესმის, რატომ ტირის დედა.
ამ დროს დედამთილი მირეკავს და პრეტენზიების მორიგ ტალღას ვიღებ, რომ მის შვილს გაფრენამდე განწყობა მოვუშხამე და არც კი გავაცილე. ნამდვილი ისტერიკა დამეწყო, ყველაფერი ვუთხარი და უფრო მეტიც. რა კარგია, რომ ბინა, სადაც ახლა ვცხოვრობ, ჩემია. ქმრის ბინა გავაქირავეთ და ფულს ქალიშვილის სწავლისთვის ვაგროვებდით. ასე ცხოვრება აღარ შემიძლია. ხელოსანი გამოვიძახე. ხვალ საკეტს გამოვცვლი.
არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ჩემი დამცველი არავინაა, მხოლოდ მე. საკეტს გამოვცვლი, ალბათ, განქორწინებაზე განცხადებას შევიტან. დაღლილი და გამოფიტული ვარ, რატომ ვითმენდი მთელი ეს წლები, გაუგებარია. როგორ შეიძლება იყოს ადამიანი ასე მარტოსული ქორწინებაში? აი, ასეთი სიტუაცია მაქვს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მაშინვე მივატოვო და ახსნის შანსი არ მივცე? ვშიშობ, დავუჯერებ და ვაპატიებ. რჩევა მჭირდება.
