დაოჯახებული ვარ. პატარა ქალიშვილი გვყავს, ახლა მეორე შვილს ველოდებით. ოჯახში და დედამთილთან რთული ურთიერთობა მაქვს. დედამთილი არც ისე ახლოს ცხოვრობს. არ მინდა, რომ მეუღლემ ჩვენი ქალიშვილი მასთან წაიყვანოს, მაგრამ ქმარი მის მხარესაა. ამბობს, რომ ბავშვის წაყვანის უფლება აქვს და ბებიასთან სხვა ქალაქში მიყავს.
დედამთილი არაადეკვატურია: მეუხეშება, შეურაცხყოფას მაყენებს, მამცირებს. ზოგჯერ სხვების თანდასწრებით მეჩხუბება, მემუქრება, კონფლიქტში შეუძლია ფანჯარაში რაღაც ისროლოს, მინაც რამდენჯერმე გატეხა. ადრე ჩემს ქმარს კარგად ხვდებოდა. ერთხელ კონფლიქტი ჰქონდათ და ჩემს ქმარს ტანსაცმელი შემოახია.
ახლა ქმარი მთლიანად მისი გავლენის ქვეშაა. დედა უყვარს, როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს. ადრე ჩემს დაცვას ცდილობდა. შემდეგ მიხვდა, რომ მას ვერ გაუმკლავდება და ჩემში დანაშაულის გრძნობის ჩანერგვა გადაწყვიტა. ამბობს, რომ მე ვიწვევ, რომ დედამთილთან არ ვურთიერთობ, ყურადღებას არ ვაქცევ, „მგელივით ვარ“.
როცა ქალიშვილს მთელი 15 საათი ვაჩენდი, დედამთილს ქალური მხარდაჭერა არ აღმოუჩენია, საცოდავი შეტყობინებაც არ გამოუგზავნია. გამოწერისას ლუწი რაოდენობის ყვავილი მომიტანა. მითხრა, რომ ასე მიყიდეს. შემდეგ თავის ვაჟთან (ჩემს ქმართან) ერთად დედაჩემის სახლში წავედით. იქ სტუმრებივით ისხდნენ, ხოლო დედა ფუსფუსებდა, ჩაით და კანფეტებით უმასპინძლდებოდა, ფიქრობდა, რომ ცუდი სამყარო ომს სჯობდა.
ამ დროს ჩემს ოთახში ვიწექი, ბავშვს ვაჭმევდი. ქმარი მუდმივად იხედებოდა და დედამისთან დაჯდომას მთხოვდა, თუმცა საკეისრო კვეთის შემდეგ ძალიან მიჭირდა. ვერ ვხვდებოდი, როგორ შეეძლო შვილიშვილის სანახავად ცარიელი ხელით მოსვლა. მას ხომ აქვს საკუთარი ბიზნესი, სახლი, ბინა და 2 მანქანა. ქალიშვილი დედაჩემის ბინაში ჩავწერეთ. დედამ ეტლი, საწოლი და ბევრი სხვა ნივთი გვიყიდა.
ახლა ჩემს ქალიშვილთან ერთად დედაჩემთან ვცხოვრობ, ხოლო ქმარი დედამისთან, ბიზნესში ეხმარება. თეთრებს უხდის, არადა თითქმის მთელ ბიზნესს ჩემი ქმარი მართავს. ყველა საკითხს აგვარებს, საქონელი ჩამოაქვს, ინსპექტორებთან ურთიერთობს. დედამთილს სამსახურშიც არ აუყვანია, მხოლოდ თეთრებს უხდის და დაპირებებით კვებავს, რომ ყველაფერი მაინც მას დარჩება. როგორც ჩანს, მისი სიკვდილის შემდეგ.
პირველი ექვსი თვის განმავლობაში ყველა ერთად დედაჩემთან ვცხოვრობდით, რადგან წასასვლელი არსად გვქონდა. დედამთილი საცხოვრებლით არ დაგვეხმარა, თუმცა შეეძლო (რემონტით მაინც). ქმარი ამ 6 თვის განმავლობაში სახლში მხოლოდ ღამის გასათევად ჩამოდიოდა. მთელ დროს ატარებდა სამსახურში ან ბინაში, რომელშიც რემონტი უნდა გავაკეთოთ, რომ ოდესმე გადასვლა შევძლოთ. ინტიმური ურთიერთობა იშვიათად გვაქვს. ქმარს ჩემი მშობიარობის შემდეგ სურვილი არ ჰქონდა, ახლა მეც არ მაქვს. მაგრამ მეორე ორსულობა მოხდა. დედამ დამარწმუნა, რომ არ მომეშორებინა.
მეუღლე დედამისთან დიდი ხანია ცხოვრობს. იქ მაღაზიაში რაღაც „შემოწმება“ აქვთ. ეს ბოლო წვეთია. გამოდის, არა მხოლოდ ცოლი, არამედ ორსული ცოლი და 1 წლის ბავშვი მიატოვა. როცა ვეკითხები: „რატომ არ ცხოვრობ ჩემთან, არამედ დედასთან?“ მპასუხობს: „ეს შენ არ ცხოვრობ ჩემთან. ცოლი ქმარს უნდა გაჰყვეს“. გიჟი ქალის მითითებებით ცხოვრობს და მათი აზრით, მათ უნდა შევუერთდე.
უკვე განქორწინება მინდა. უბრალოდ მეშინია, რომ შურისძიების სახით ბავშვებით შანტაჟს მომიწყობენ. კატეგორიულად არ მინდა, რომ ქმარმა ქალიშვილი დედამისთან წაიყვანოს. შემდეგ უკვე ორ შვილს წაიყვანს. თავად დაკავებულია, სულ მუშაობს. ქალიშვილს დედამთილს აძლევს და მიდის. რა ხდება იქ, არავინ იცის. ქმარს ავუხსენი, რომ გული საგულეში არ მაქვს, როცა ქალიშვილი ბებიასთან არის. მის სახლში სრული ანტისანიტარიაა.
ერთხელ ეტლი გარეთ, სახლთან ახლოს დატოვა. თავად სახლში შევიდა, ფანჯარაც არ გააღო, რომ შვილიშვილის ტირილი გაეგონა. იქ ხომ ძაღლები დარბიან და ნაძირლები დაძრწიან. ჩემს ქალიშვილზე, მის სიცოცხლეზე ვშიშობ, როცა არაადეკვატურ ბებიასთან რჩება. ვისაც არ უნდა მოვუყვე ჩემი ამბავი, ყველა მეუბნება, რომ ოჯახი უნდა შევინარჩუნო, რომ პრეტენზიული ვარ. ქმარი კომუნიკაბელურია და წესიერი ადამიანის ნიღბის მორგება შეუძლია, როცა საჭიროა. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე ამ შემთხვევაში. რჩევა მჭირდება.
