3:24 საათზე ზარმა ტელეფონზე, რომელიც ჩართულია რეჟიმზე „არ შემაწუხოთ“, შეუძლია არა უბრალოდ გაგაღვიძოთ, არამედ საწოლიდან წამოგახტუნოთ.
ეკრანზე გამოჩნდა სახელი „დედა“.
–დედა, რა მოხდა? კარგადაა მამა? რა? – ვაჟის თითოეულ სიტყვაში ნერვიულობა ისმოდა.
–ჰო, მამაშენს დაემართა რაღაც. 27 წლის წინ. თაღლითი–ჯადოქარი აღმოჩნდა! რომელსაც გულუბრყვილობით ცოლად გავყევი.
–რა? რა ჯადოქარი? რა თაღლითი? არაფერი მესმის!
–ასეთი, დიტო! ისევ სახლიდან გამაგდო, წარმოგიდგენია. პირდაპირ ღამით. შავ საშინელ ღამეში.
დიტომ მძიმედ ამოისუნთქა. როგორც ყოველთვის, მშობლების მორიგი კამათი იყო. 25 წლიანი ქორწინების შემდეგ მელოდრამის თამაში გადაწყვიტეს.
–დედა, დილის 4 საათია. არ შეგეძლოთ სხვა დროს გეჩხუბათ? არ გაქვთ სხვა საქმე?
–მოკლედ, უნდა გავშორდე, – არ უსმენდა დედა შვილს. –მიეჩვია, რომ ვურეცხავ, საჭმელს ვუმზადებ, სახლში სისუფთავეს ვიცავ. კარგია, შვილო, რომ არ ჰგავხარ. ყველაფერს ისე აკეთებ, როგორც საჭიროა. კანონის და წესების მიხედვით. მამაშენივით არა. სახლში არ წავალ, შენთან მოვალ. თან დავალაგებ. კარგია, რომ მაქვს ადგილი, სადაც შემიძლია რთულ დროს თავი შევაფარო, ქარიშხლის გადასვლას დაველოდო.
დიტომ ამოიხვნეშა. ვინ იფიქრებდა, რომ ბინა, რომელიც ნახევრად მშობლების დახმარებით იყიდა, ათასი კილომეტრით შორს გადასვლის შემდეგ, დედამისის დროებითი თავშესაფარი გახდებოდა.
მშობლების კამათი უფრო და უფრო ხშირდებოდა და დედა ყოველთვის შვილის სახლში მიდიოდა. თავიდან დიდად არ წუხდა. მაგრამ ახლა, როცა დედის ვიზიტი ყოველკვირეული იყო, მისი საცხოვრებელი ეცოდებოდა. სულელურად გასაღები დატოვა და ახლა ამის გამო იხდის. რაღაც უნდა გააკეთოს, თორემ ბინაში რემონტის გაკეთება მოუწევს. თითქოს ბინაში არავინ ცხოვრობს. დედა მშობელია. მაინც უსიამოვნოა, რომ შენს უძრავ ქონებას იყენებენ. თუნდაც ახლო ნათესავი.
1 წლის შემდეგ
დიტომ ვიბრირებულ ტელეფონს დახედა და თავისთვის დაიკვნესა. არა, ოღონდ ისევ არა. ტელეფონი ვიბრირებას არ წყვეტდა. ხმოვან ფოსტაზე ზარის დაგროვების შემდეგ, იმავე კონტაქტმა ისევ რეკვა დაიწყო. დიტომ ტელეფონი აიღო.
–ჰო, დედა. ვმუშაობ, სწრაფად მითხარი.
–დიტო, – თითქოს დედა ტიროდა. –ახლა მორჩა. საბოლოოდ.
–დედა, რა მორჩა? რა მოხდა?
–უკვე ყველაფერი. დასაბრუნებელი არსადაა. 28 წელი ვითმენდი, მაგრამ დღეს ვთქვი: კმარა ამის ატანა!
–ისევ იჩხუბეთ? დედა, ვიფიქრე, რომ დამშვიდდით. 1 წელი ნორმალურად ცხოვრობდით.
–არ ვიცი, რა დაემართა. ასე აღარ შემიძლია. ნივთები შევაგროვე და წამოვედი.
–რა? დედა, ცხელ გულზე მოქმედებ. ყველაფერი დალაგდება. შერიგდებით.
–არა! ამჯერად საბოლოოდ. ისე ვჩქარობდი, შენი ბინის გასაღები დამავიწყდა. შეგიძლია მოხვიდე და ბინაში შემიშვა? თორემ ძალიან დავიღალე!
დიტო გაჩუმდა. არ ეგონა, რომ ეს სიტუაცია მოხდებოდა და გეგმის, რომლის მხოლოდ მონახაზი ჰქონდა, განხორციელება მოუწევდა. ახლა უნდა გააკეთოს.
–დედა, სხვა ადგილის მოძებნა მოგიწევს. ჩემს ბინაში ვერ შეგიშვებ.
–რატომ? – აღშფოთდა დედა.
–ვაქირავებ. უკვე 6 თვეა. აი, რატომ ვერ იპოვე გასაღები. უბრალოდ წამოვიღე.
–გააქირავე? რატომ არ ვიცით მე და მამამ?
–რატომ უნდა იცოდეთ? ბინა ჩემია. ბოლოს, როცა თქვენთან ვიყავი, გავაქირავე.
–მაგრამ მე? ხომ იცოდი, რომ მამაშენს შეეძლო ნებისმიერ დროს შეურაცხყოფა მოეყენებინა და შენი ბინა დამჭირდებოდა. მით უფრო, რომ მასში ჩვენი ფულიც არის.
–დედა, ჩემს ბინას თქვენს კამათთან საერთო არაფერი აქვს. ამისთვის არ მიყიდია.
–მაგრამ ჩვენი დახმარებით იყიდე!
–ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ბინა შენთვის შევინახო.
–ზუსტადაც უნდა გააკეთო. ჩვენი ფულის გარეშე ბინა შენი ვერ გახდებოდა. ცარიელი ბინა გაქვს ქალაქში, სადაც არ ცხოვრობ, მაგრამ ვცხოვრობ მე, და ახლა შეიძლება ქუჩაში დავრჩე?
–დედა, შენ მამასთან ერთად ბინა გაქვს.
–ხომ აგიხსენი, რომ დავშორდით. სამუდამოდ. თავიდან შენთან ცხოვრებას ვაპირებდი.
დიტომ ტელეფონს ხელი უფრო მოუჭირა.
–დედა, ვიმეორებ. მოიჯარესთან ხელშეკრულება მაქვს გაფორმებული. 1 წლით.
დედამ ისეთი ხმით უპასუხა, თითქოს 5 წლის ბავშვს ელაპარაკებოდა:
–გაწყვიტე ხელშეკრულება, რა პრობლემაა? დედაშენს საცხოვრებელი არ აქვს, შენ კი ხელშეკრულებაზე ფიქრობ? ერთი საათი კაფეში დავჯდები, შენ ყველაფერი მოაგვარე. გასაღებს შენს მოიჯარეს გამოვართმევ.
ახლა დიტოს გაეღიმა. აი, გამოსავალი! ტელეფონში ისე გააგრძელა ლაპარაკი, თითქოს განაწყენებული იყო:
–არა, ხომ იცი, რომ ყველაფრის ოფიციალურად გაკეთება მიყვარს. ხელშეკრულება დავარეგისტრირე. როგორც მინიმუმ, ერთი თვით ადრე უნდა გავაფრთხილო. ჩემთან ცხოვრების ვარიანტი არაა. სასტუმრო იპოვე ან ნათესავებთან წადი. ჩემი ბინით კანონიერად სხვა ხალხი სარგებლობს.
***
საუბარი გრანდიოზული სკანდალით დასრულდა, რომელშიც დედამ შვილი დაადანაშაულა, რომ „ის მამასთან შეკრულია და ისეთივე უიმედოა, როგორც ის“. დიტოსთვის ეს ბრალდებები არაფერს წარმოადგენდა. დიდი ხნის წინ გადაწყვიტა, რომ მშობლების კონფლიქტში არ ჩარეულიყო. როგორც ჩანს, ახლა მოახერხა.
