დაოჯახებული ვარ, ვაჟი მყავს. ქმარს ქორწინებამდე ბინა ჰქონდა. უკვე ქორწინებაში საერთო იპოთეკით სამოთახიანი ბინა ვიყიდეთ. გადავწყვიტეთ, ქმრის ქორწინებამდელი ბინა ჩვენს ვაჟს დავუტოვოთ. ახლა 600 ლარად ვაქირავებთ. ასე სესხის დაფარვა ადვილია. საშუალო შემოსავალი გვაქვს. ბინის სარემონტოდ მანქანა გავყიდეთ.
ღვიძლი და მყავს. დიდი ხანია განქორწინებულია, ქალიშვილი ჰყავს. განქორწინების შემდეგ მშობლებმა მისთვის ოროთახიანი ბინის ყიდვა გადაწყვიტეს. დედაჩემის მშობლებმა (ბებია–ბაბუამ) მემკვიდრეობა დაუტოვეს. ფული არსაიდან გაჩნდა. მოგვიანებით ჩემმა დამ სხვა ქალაქში გადასვლა გადაწყვიტა. ბინა გაყიდა და წავიდა. აღმოჩნდა, რომ იქ ბინის შესაძენად ფული საკმარისი არ იყო. მშობლებმა 20 ათასი ლარი დაუმატეს.
დისშვილიც სხვა ქალაქში სასწავლებლად წავიდა (გამოდის, ეს უკვე მესამეა). ახლა სწავლას ამთავრებს. ჩემი და წუხს, რომ მის ქალიშვილს საცხოვრებელი არ აქვს. მშობლებს ამის შესახებ ეუბნება. საბოლოოდ, მშობლები 40 ათას ლარს აძლევენ იპოთეკის პირველი შენატანისთვის. ჩემი და ქალიშვილს ერთოთახიან ბინას ყიდულობს და იპოთეკის გადახდას იწყებს. ახლა დისშვილმა დაოჯახება გადაწყვიტა. მის საქმროს საკუთარი საცხოვრებელი აქვს, ამიტომ ჩემი და გეგმავს, შვილისთვის ნაყიდი ბინა გააქირავოს და იპოთეკა გადაიხადოს.
მშობლებისთვის არასდროს არაფერი მითხოვია. ერთხელ დახმარება შემომთავაზეს, მაგრამ უარი ვუთხარი. მამა უკვე 15 წელია ძველი მანქანით დადის. დედა ოხრავს, რომ ბინაში რემონტი არ აქვს. ქალიშვილის (ჩემი დის) სანახავად წასვლა უნდა, მაგრამ ძვირია. იძულებულნი არიან, დაეხმარონ. თავს იმართლებენ, რომ ჩემი და მარტოაა და უჭირს. არ მესმის, როგორ შეუძლია ფული გამოართვას მშობლებს, თუ თავადაც სჭირდებათ.
გული დამწყდა, როცა გავიგე, რომ დისშვილს ბინა უყიდეს. დასთან ყოველთვის კარგი ურთიერთობა მქონდა. ტელეფონით საათობით ლაპარაკი შეგვეძლო. ახლა ნაწყენი ვარ. არ ვიცი, როგორი ურთიერთობა დავიჭირო. მშვიდად შევხვდი, როცა დას ბინა უყიდეს. აი, როცა დისშვილის ბინისთვის 40 ათასი ლარი მისცეს, მთელი შიგნეულობა ამიდუღდა. დედას ვკითხე, თუ დაინტერესებულა ჩემი და მათი ფინანსური მდგომარეობით, როცა მშვიდად აიღო ფული? მიპასუხა, რომ არა.
მშობლები დახმარებისთვის მე მომმართავენ, რადგან მათთან ერთ ქალაქში ვცხოვრობ, ხოლო ჩემი და შორსაა. უკვე მოხუცები არიან. თუ ავად გახდებიან, როგორ მოვიქცე? დანაზოგი არ აქვთ. ყველაფერი დას მისცეს. ის ნამდვილად არ დაეხმარება, მას ხომ იპოთეკა აქვს. ნუთუ მე არ მაქვს? ჩემი ქმარი არაფერს ამბობს. ერთხელ მშობლებისგან 5000 დოლარი ვისესხეთ. ავიღეთ, როცა დოლარი 2,35 იყო, დავუბრუნდეთ, როცა 2,65–ს გადააჭარბა.
ერთხელ ქმარმა მითხრა, რომ ისეთი ურცხვი უნდა ვყოფილიყავით, როგორიც ჩემი დაა. დიდი კურსით არ უნდა დაგვებრუნებინა. გასაგებია, რომ ცხელ გულზე თქვა, ასე არასდროს მოვიქცეოდი. მშობლების დახმარებაზე უარი ვთქვი, რომ მათი ცხოვრება შემემსუბუქებინა. ჩემს დას კი დახმარებაზე უარის თქმა და მათი ცხოვრების გამარტივება არ სურს. გამოდის, სულელი ვარ?
