–ნინო, რა გემართება? – რეჟისორმა ქალს ხელი მოკიდა და გაიყვანა. – რა იყო ახლა? საერთოდ, ბოლო კვირას? არაფერს ამბობ, მაგრამ ვხედავ, რაღაც რიგზე არაა.
ნინომ ამოიოხრა.
–ყველაფერი კარგადაა, ბატონო ანრი. მხოლოდ.
–რა მხოლოდ?
–ჩემი ძაღლი ავადაა. ლუსი. გახსოვთ ის, ისეთი პატარა.
–რა თქმა უნდა, მახსოვს, – იცრუა რეჟისორმა. მზად იყო, ყველაფერზე დათანხმებულიყო, ოღონდ მისი წამყვანი მსახიობი გონს მოსულიყო. 1 თვეში პრემიერა იყო!
–ყველაფერი 3, არა 4 კვირის წინ დაიწყო. ექიმები დიდხანს ვერ ხვდებოდნენ, რა სჭირდა, მაგრამ ბოლო ექიმმა.
–რა?
–მოკლედ, ოპერაცია ჩაუტარეს და ახლა რეაბილიტაციას გადის.
–კარგი, ძალიან კარგი. მთავარია, არ ინერვიულო. გონს მოდი. მოდი, სადილის შემდეგ დაიწყე იმ ადგილიდან, სადაც გაჩერდი, კარგი?
რეჟისორი სამსახურებრივი გასასვლელისკენ სწრაფად გაემართა, გაღიზიანებული აღნიშნავდა, რამდენად ცუდია ეს სამყარო, რადგან მისი წამყვანი მსახიობი რაღაც ძაღლის გამო თავს ასე იკლავს. მერე რა, რომ იშვიათი ჯიშია და ძვირი ღირს.
დღის მეორე ნახევარში რეპეტიციის დროზე ადრე დასრულება მოუწიათ. ნინომ ვერ შეძლო. საქმე მხოლოდ ძაღლში არ იყო. რეჟისორს ხმა არ ამოუღია, ისე წავიდა, არაფერი უთქვამს ხვალინდელი დღის შესახებ.
***
ნინომ სასტუმროს ნომერში მისვლისთანავე დედას დაურეკა.
–ნინო, მაპატიე, – ისევ ატირდა დედა. – არ ვიცოდი, რომ დიდხანს დარჩებოდნენ. უფლება არ მქონდა, შენი ბინის გასაღები მიმეცა.
–დედა, ახლა ვერაფერს შეცვლი. რა თქმა უნდა, არასწორად მოიქეცი, მაგრამ დარდს აზრი არ აქვს. კიდევ ერთხელ, თავიდან მომიყევი, რა მოხდა.
–დამირეკეს. მკითხეს, სად ხარ და როდის დაბრუნდები. ცხოვრების უფლება მთხოვეს.
–პირდაპირ ასე გთხოვეს? – ნინო უკვე გაბრაზებით დაიღალა. ეს დღე და მთელი წამოწყება სახლიდან შორს დადგმის შესახებ ჩაშლილად ეჩვენებოდა.
–ჰო. უფრო ზუსტად, როცა გაიგეს, რომ თვენახევარი არ იქნები. დამპირდნენ, ყვავილებს მოვრწყავთ, სახლს დავალაგებთ.
–და ვინ დასახლდა ჩემს ბინაში?
–ნატო, მისი ქმარი, ქალიშვილი და ყველა.
–და ჩემს ბინაში ცხოვრობენ უკვე მეორე კვირაა?
–ჰო, – უპასუხა დამწუხრებულმა დედამ. – არ მეგონა, რომ დარჩებოდნენ. ამბობდნენ, რამდენიმე დღითო. როგორ მრცხვენია. ნინო, რომ მცოდნოდა.
–დედა, კმარა. სულელურად მოიქეცი, რომ არ დამირეკე და გაფრთხილების და ჩემი ნებართვის გარეშე გასაღები გადაეცი. ახლა ამას აზრი არ აქვს. კარგი, მოდი, ვიფიქრებ.
ამ დღეს ბედმა ნინოს განსხვავებული სცენარი მოუმზადა.
ზუსტად რამდენიმე წუთში ვეტკლინიკიდან დაურეკეს.
10 წუთიანი საუბრის შემდეგ, თუ როგორ გრძნობს თავს ლუსი, მოულოდნელად ნინომ დენის დარტყმა იგრძნო:
–მოიცადეთ, მოიცადეთ. ამბობთ, რომ ლუსის დასვენება სჭირდება? ისეთი ფსიქიკა აქვს, რომ ახალ გარემოსთან შეგუებას დიდი დრო სჭირდება?
–დიახ, დაჟინებით გირჩევთ, ახალ საცხოვრებელ ადგილს თანდათან შეაჩვიოთ.
–რას გულისხმობთ?
–არანაირი უცხო პირი. მაქსიმუმ ერთი ადამიანი მის გვერდით ბინაში. თქვენი ძაღლი თქვენს ბინაში არასდროს ყოფილა. ასეა?
–დიახ, გასტროლებზე შევიძინე. შემდეგ მასთან ერთად დედას ვესტუმრე. შემდეგ ავად გახდა.
–ქალაქგარეთ მისი გაყვანა უნდა შეწყვიტოთთ და სახლს მიაჩვიოთ. მუდმივ სახლს.
ნინოს სახე გაუნათდა:
–ექიმო, მიგიხვდით. 1 ადამიანი და თანდათანობრივი შეგუება სახლთან. ერთი კითხვა მაქვს. შეგიძლიათ 1 კვირით ლუსი დაიტოვოთ?
–რა თქმა უნდა, ჩვენი კლინიკის იმედი შეგიძლიათ გქონდეთ.
ნინომ ჩაი დალია. სრულად დამშვიდებულმა დარეკა ნომერზე, რომელიც დედამ მისცა.
–გამარჯობა, დეიდა ნატო. ვიცი, ახლა თქვენთან ღამის 2 საათია, მაგრამ სერიოზული საუბარი მაქვს. რაშია საქმე? ჩემი ბინიდან უნდა გადახვიდეთ.
მომდევნო რამდენიმე წუთი ნათესავების აღშფოთებას მშვიდად ისმენდა.
–მესმის, გულნატკენი ხართ, მაგრამ ჩემი ლუსი ჩემს ბინაში ცხოვრებას უნდა შეეგუოს. სანამ გასტროლებზე ვიქნები, ახალ გარემოს შეეგუება, როცა ჩამოვალ, ახალ საცხოვრებელს სრულად მოერგება.
შემდეგ ნამდვილი ყვირილი დაიწყო, ამიტომ ნინომ ფრთხილად შეაწყვეტინა:
–იმიტომ, რომ ეს „რაღაც“ ძაღლი არაა! ჩემი საუკეთესო მეგობარია. ქუჩაში არ გაგდებთ. საცხოვრებელი გაქვთ. ლუსის გარდა, არავინ მყავს. საკამათო არაფერია. 3 დღეში ბინა დატოვეთ. თეატრიდან დამხმარეს გამოგიგზავნით, რომ გააკონტროლოს, რომ თქვენი ყველაფერი წაიღოთ. კარგად, ღამე მშვიდობისა.
მაშინვე ტელეფონი გამორთო. პირველად, დიდი ხნის შემდეგ, გაიღიმა. ყველაფერი კარგად მოგვარდა. ძაღლს დრო ექნება, ბინას შეეგუოს. დეიდაც კარგი მიზეზით ბინიდან გააძევა. დამხმარეს უნდა მიწეროს, რომ ბინაში გადასასვლელად მზად იყოს. ლუსი წამოიყვანოს და აკონტროლოს, რომ ნათესავებმა მისი ქონებიდან არაფერი წაიღოს.
ნინოს ტელეფონით ხელში ჩაეძინა. პირველად დაესიზმრა წარმატება სცენაზე. ხოლო დარბაზში პირველ რიგში დეიდა ნატო მეუღლესთან და ქალიშვილთან ერთად იჯდა. მის გვერდით კი ლუსი.
