–კახა, შეჭამე ფანჯრის რაფასთან.
კახა გაბრუნდა, ფინჯანი ყავა და სენდვიჩი ფანჯრის რაფაზე დადო.
სამზარეულოს პატარა მაგიდასთან მეუღლე და სიდედრი ისხდნენ. დილის 8 საათზე ერთოთახიანი ბინის პატარა სამზარეულო სამ ზრდასრულ მაცხოვრებელს იტევდა.
ქმარმა საუზმე ჩუმად დაასრულა და შემოსასვლელ ოთახში დაუმშვიდობებლად გავიდა.
–რაღაც ენაძვირი გახდა, – შენიშნა დედამ, – რამე მოხდა?
–დედა, ყველაფერი რიგზეა. ბევრს მუშაობს.
–უფრო თავაზიანად მოქცევა შეეძლო. მაინც ერთად ვცხოვრობთ.
–დედა, თავი დაანებე.
–ქმარს ყურადღება მიაქციე. უფლებას აძლევ ასე მოექცეს დედაშენს?
–კარგი, დაველაპარაკები.
***
საღამოს, სანამ ნენეს დედა შვილიშვილთან ერთად სეირნობდა, ცოლ–ქმარმა საუბარი დაიწყო.
–კახა, შეგიძლია უფრო თავაზიანად მოექცე დედას?
–შეუძლია დილით ფანჯრის რაფაზე ისაუზმოს?
ნენემ ქმარს გაოცებული შეხედა.
–რას გულისხმობ?
–არა? აი, მე არ შემიძლია ფანჯრის რაფაზე ჭამა. 6 მეტრიანია ჩვენი სამზარეულო? დედაშენს ჩვენთან ერთად ადგომა არ სჭირდება.
–რატომ? ის ხომ ოჯახის წევრია. როცა უნდა, მაშინ დგება.
–სამსახურში არ ეჩქარება, როგორც მე.
ცოლმა საყვედურით შეხედა ქმარს.
–მოთმენა არ შეგიძლია? 6 თვეში ჩვენს ბინაში გადავალთ. რა საჭიროა უპატივცემულობის გამოხატვა?
–დალოდებით დაველოდები, რა თქმა უნდა. მაგრამ ახლაც ვცხოვრობ. ახლავე უნდა გადაწყდეს. ასე ვეღარ გაგრძელდება. თავადაც კარგად იცი.
–დედა შვილის აღზრდაში მეხმარება.
–შესაძლოა, მაგრამ ჩვენი ოჯახური ცხოვრება უბრალოდ მოგონებად იქცა.
–რას დრამატიზირებ?
–აბა. დედაშენი უკვე 1 წელია ჩვენთან ცხოვრობს. ამ ერთ წელში მეზობლებად ვიქეცით.
–აზვიადებ!
–არა, ნენე! კარგად იცი.
მეუღლეები გაჩუმდნენ, თითოეული თავისთვის ფიქრობდა. ბოლოს, ცოლმა სიჩუმე დაარღვია:
–რას მთავაზობ?
–დედაშენი ზაფხულში სახლში დაბრუნდეს. არაფერი მოუვა. დიდი ქალაქისგან დაისვენებს. გადასვლის შემდეგ იქ დარჩება.
–რა? ფიქრობ, რომ დედას უკან გავაგზავნი, როცა ჩვენი ბინა მზად იქნება? არა, დედაჩემია! ჩვენთან ერთად იცხოვრებს.
კახამ ღრმად ამოისუნთქა. სჯობს ადრე, ვიდრე გვიან.
–ნენე, დედაშენი ჩვენს ბინაში არ იცხოვრებს! ამ ბინის სესხს მე ვიხდი. არ მინდა დედაშენი ჩვენს ბინაში ყოველდღე დავინახო.
–რა? რა თქვი ახლა? არ გინდა დანახვა? არც შეგეკითხები. რა თქმა უნდა, ჩვენთან იცხოვრებს. თუ ერთოთახიანში მშვიდად ვცხოვრობდით, ოროთახიანშიც შესანიშნავად ვიცხოვრებთ.
ქმარი ცოლს მიუახლოვდა და სწრაფად ჩასჩურჩულა.
–არა, არანაირი დედა ჩვენს ბინაში. ან განქორწინება!
ნენე გაოგნდა.
–განქორწინება? გაგიჟდი! შვილი გვყავს!
–და ოჯახური ცხოვრება არ გვაქვს! თუ დედაშენი ჩვენთან ერთად გადმოვა, არც იქნება. თანახმა არ ვარ.
–და ბავშვი?
–ვიმედოვნებ, გამიგებს, როცა ეტყვი, რომ დედა არჩიე მამამისს.
–ხუმრობ? – ნენე ვერ იჯერებდა. – შვილს მიატოვებ მხოლოდ იმიტომ, რომ სიდედრთან ერთად ცხოვრება არ გინდა?
–შვილს არ მივატოვებ. მივდივარ, რადგან დედაშენთან დარჩენა გადაწყვიტე და არა ქმართან და შენი შვილის მამასთან. ბინას გავყოფთ და გაყიდვას დავიწყებთ.
–რა? არ დაგვიტოვებ ბინას?
–რატომ უნდა დაგიტოვო?
–რადგან ბავშვი, შენი ვაჟი, ჩემთან დარჩება!
–მეც სადღაც უნდა ვიცხოვრო! მიღებული წილიდან ახალაშენებულში ვიყიდი.
–ასე ვერ მოიქცევი!
–ეს შენ არ შეგიძლია დედაზე იზრუნო ჩვენი ქორწინების და ვაჟის ხარჯზე. 3 დღეს გაძლევ დასაფიქრებლად.
ნენემ ხელები სახეზე აიფარა, ცრემლების დამალვას ცდილობდა.
კახამ ფეხზე სწრაფად ჩაიცვა და ბინიდან გავიდა.
***
მეორე დღეს ნენემ ქმარს დაურეკა და თავისი გადაწყვეტილება გამოუცხადა.
სიდედრი თავის სახლში დაბრუნდა, ცოლ–ქმარმა ოჯახური ცხოვრება ფაქტიურად თავიდან დაიწყო.
ყველაფერი, რასაც ნენემ მიაღწია, ესაა დედის ჩამოსვლა წელიწადში 2–ჯერ სამი დღით.
