–რატომ ხარ ასეთი მხიარული, – იკითხა დედამ ეჭვით.
ლელამ ყურმილის მეორე ბოლოში დედის სახე წარმოიდგინა.
–მივდივარ, დედა. ორი კვირით. თურქეთში!
–ოჰო, გილოცავ! სამსახური?
–სასწრაფოდ შვებულება ავიღე. შემდეგ მარის ნაცვლად ვიმუშავებ.
–ფული?
–დედა, თითქმის 30 წლის ვარ, – განაწყენდა ქალიშვილი. – ვერ ვიშოვი ფულს დასასვენებლად?
–ლელა, 2 თვის წინ განქორწინდი. მხოლოდ შენ ტიროდი. მოულოდნელად გამხიარულდი. რა გადაწყვიტეთ ბინაზე?
ლელა უცებ დასერიოზულდა.
–ჯერ არაფერი. გონს უნდა მოვიდე და, ალბათ, გავყიდო.
–ეს სწორია. იქ ცხოვრებას აზრი არ აქვს განქორწინების შემდეგ. ისიც ცუდია, იმას მისცე იქ ცხოვრების უფლება.
–დედა, რატომ არ მიმართავ ზვიადის სახელით? თითქმის 6 წელი სახელით მიმართავდი, ახლა „იმას“.
–როგორც მინდა, ისე დავუძახებ. ახლა ჩემთვის არავინაა და სახელიც არ აქვს.
–რა საჭიროა ასე, – ხმა დაურბილდა ლელას. – დიახ, განვქორწინდით. ცუდად ვიყავი, მაგრამ ზრდასრულები ვართ.
–მოიცადე, მოიცადე – უცებ გაიაზრა დედამ. – შემთხვევით, მან ხომ არ მოგცა სამოგზაურო ფული?
ქალიშვილმა ტუჩზე იკბინა.
–ლელა, თუ ისაა, ტყუილად დათანხმდი. აქ რაღაც რიგზე არაა.
–დედა, ყველაფერი ნორმალურადაა. მოვაგვარებ.
–მან მოგცა ფული?
–ჰო, – დაღლილი ხმით უპასუხა ქალიშვილმა. – ზვიადმა მომცა. ახლა 2 კვირით ყველაფრისგან დასვენებას შევძლებ.
–გასესხა?
–არა.
–ლელა, გამოფხიზლდი. ფულს ტყუილად არ მოგცემდა.
–დედა, ზვიადს კარგი შემოსავალი აქვს. შემომთავაზა და დავთანხმდი. რა არ მოგწონს?
–გაიხსენებ ჩემს სიტყვებს, გატყუებს.
–არსად აქვს მოსატყუებელი. უბრალოდ არსად. კარგი დედა, უნდა წავიდე.
****
წყნარ საღამოს სანაპიროზე კარგი არ მოჰყოლია. სასტუმროში ყველა გასართობი უკვე სცადა, ქალაქში გასვლაც არ სურდა. უბრალოდ თვალდახუჭული შეზლონგზე წამოწოლილი ისვენებდა.
სახლში მხოლოდ დილით დაბრუნდა. აიღო ტელეფონი, რომელიც სეირნობისას არასდროს დაჰქონდა. ბევრი გამოტოვებული ზარი დაინახა. დედამისი ურეკავდა.
დაღლილობა და მხიარულება სწრაფად გაქრა. მაშინვე დედას დაურეკა.
–დედა! კარგად ხარ? რა მოხდა?
–მე კარგად. შენ არ მპასუხობ! დიახ, მოხდა რაღაც.
–რა? – ლელა ადგილს ვეღარ პოულობდა. – თქვი სწრაფად!
–სასწრაფოდ უნდა დაბრუნდე!
–დედა, შეგიძლია ამიხსნა, რა ხდება?
–შემიძლია.
***
2 დღის შემდეგ ლელა სახლში დაბრუნდა. არავისთვის არაფერი უთქვამს. 10 დღით ადრე დაბრუნდა. ჩამოსვლისთანავე იუსტიციაში წავიდა.
2 კვირის შემდეგ ყოფილ მეუღლეს დაურეკა.
–მადლობა თქვი!
–რისთვის? ფულისთვის? კარგი, სალაპარაკო არაა.
–არა, სირცხვილისგან რომ დაგიხსენი.
–რა?
–სულელი და ხარბი ადამიანის დაღისგან.
–ამიხსენი, რას გულისხმობ?
–მოხსენი ბინა რეკლამიდან. ახლახანს მივიღე საბუთი, სადაც მითითებულია, რომ ბინის ნახევრის მფლობელი ვარ.
–ეჰ.
–იმდენად სულელი ხარ, გეგონა, ვერ გავიგებდი ბინის გაყიდვის შესახებ? იმდენად ხარბი, რომ შენი შემოსავლის მიუხედავად ჩემი ფულიც მოგინდა? მაგარი ეშმაკი ხარ.
–არ ვაპირებდი შენს მოტყუებას, – გააპროტესტა ზვიადმა.
–ანუ ისე უბრალოდ ეუბნებოდი ყველას, ვინც რეკლამიდან გირეკავდა, რომ დაოჯახებული არ ხარ და ბინა შენია? ისეთი გულუხვი ხარ, რომ მოგზაურობა დამიფინანსე, რომ ვერ გამეგო. აი, გავიგე.
სანამ ყოფილი ქმარი ფიქრებს ალაგებდა, ლელამ დაასრულა:
–ვეღარ გენდობი. ჩვენი ბინა კინაღამ გაყიდე. დასვენებისთვის მადლობა, მაგრამ აღარ დაგელაპარაკები. ბინას გავყიდი. ადვოკატს მიმართე, თუ რამე გაინტერესებს.
–კარგი, გეყოფა. რა ადვოკატი?
–ის, რომელიც შენთან ურთიერთობაში ჩემი წარმომადგენელი იქნება. ვშიშობ, დამატებითი ზიანისთვის გადახდაც მომიწევს. შენთან ურთიერთობა ხომ ჯანმრთელობისთვის საზიანოა.
***
ლელა ამ შემთხვევის შემდეგ დედის რჩევებს არაერთხელ ისმენდა. ასეთი გამოცდის შემდეგ ქალიშვილისთვის დედის სიტყვების მოსმენა კრიტიკულ სიტუაციაში თითქმის კანონი გახდა.
