3 წელია საყვარელ მამაკაცთან ერთად ვცხოვრობ. პირველი ქორწინებიდან შვილები მყავს, 8 წლის ვაჟი და 7 წლის ქალიშვილი. საყვარელი მამაკაცი მაშინ გავიცანი, როცა ტირან მეუღლესთან განშორებას განვიცდიდი, ახალი ურთიერთობის დაწყება კატეგორიულად არ მინდოდა, მაგრამ საპირისპიროში დამარწმუნა. შეიძლება ითქვას, რომ ერთი ნახვით სიყვარულია. უკან დამყვებოდა, რომ გამეცნო.
მაშინვე ვუთხარი, რომ შვილები მყავდა, რომ ურთიერთობა არ მაინტერესებდა. ჩემი ნდობა მოიპოვა, ბავშვებზე მამასავით ზრუნავდა. ბინას მარტო ვქირაობდი, 6 თვიანი ურთიერთობის შემდეგ ჩემთან გადმოვიდა. სამსახურიდან პირდაპირ სახლში მოდიოდა, არსად არ ჩერდებოდა. მეგობრებს ჩვენს გარეშე იშვიათად ხვდებოდა. მეოჯახე და მზრუნველია, სახლში მეხმარება, ბავშვებთან ერთ ტალღაზეა.
2,5 წლიანი ურთიერთობის შემდეგ შევამჩნიე, რომ დაშორება დაიწყო. თითქმის არასდროს გვიჩხუბია, კარგი ურთიერთობა გვაქვს და უცებ სიცივე მისი მხრიდან. ვცადე დალაპარაკება, მიზეზის გარკვევა, მაგრამ უშედეგოდ. ამბობს, რომ ეს ყოველდღიურობაა, სამსახური.
სამსახურის ადგილი შეიცვალა. ადრე ქალაქგარეთ სასტუმროში რესტორნის მენეჯერად მუშაობდა. სამშენებლო კომპანიაში ხუთდღიან გრაფიკზე თავისი ნებით გადავიდა, რადგან რესტორანს არარეგულარული სამუშაო გრაფიკი ჰქონდა. თითქოს რესტორანში მუშაობა ოჯახისთვის შესაფერისი არაა. ხელფასი არ დაუკარგავს.
უმიზეზოდ კონფლიქტის გამოწვევას ცდილობს, გაღიზიანებულია. სიტუაციის გამოსწორებას ვცდილობდი, მაგრამ უშედეგოდ. დეკემბერში პირველად ძლიერ ვიკამათეთ და წავიდა. ამავდროულად, მე და ბავშვებს ფინანსურად გვეხმარებოდა.
1 იანვარს შევრიგდით, ყველაფერი კარგად იყო. ჰარმონიულად ვცხოვრობდით, რომ ისევ განმეორდა. დალაპარაკება ვცადე. მითხრა, რომ ვუყვარვარ, მაგრამ ოჯახური ცხოვრებისთვის მზად არაა. სიმშვიდე აკლია. თითქოს ცუდი მამაა, ბავშვებს აღმზრდელობითი მიზნით ხშირად უყვირის. ამბობს: „ხმას ავუწევ, მოგვიანებით ბოდიშს ვიხდი“. თითქოს მისგან კარგი მამა არ გამოვიდა. სხვასთან მისი მიმოწერა ვნახე. წერდა, რომ სხვა ქალაქში მარტო გადასვლა სურდა. ვეუბნები: „იქნებ მართლა გადახვიდე?“
წინა ურთიერთობიდან ქალიშვილი ჰყავს. დაქორწინებულნი არ ყოფილან. მიატოვა, როცა ქალიშვილი 1,5 წლის იყო. ალიმენტს რეგულარულად იხდის, დამატებით საჩუქრებს გზავნის. 34 წლისაა და დიდხანს ფიქრობდა, რომ მარტოხელა იყო, მაგრამ შემხვდა და ყველაფერი შეიცვალა. შვილს იშვიათად ნახულობს, 6 თვეში ერთხელ რამდენიმე საათით.
ახლა მეუბნება, რომ ოჯახისთვის და შვილებისთვის მზად არაა, რომ ღვიძლი ქალიშვილიც არ უყვარს. ფინანსურად ეხმარება, მისი ვალია. ცრემლიანი თვალებით სიყვარულს მიხსნის, მაგრამ მორალურად ვერ წვდება. ჩემი შვილები უყვარს, მაგრამ დაოჯახებული ცხოვრება არ გამოსდის. ნუთუ ასე შესაძლებელია? სხვა ქალი ნამდვილად არ ჰყავს. მთელი 3 წელი იდეალური ქმარი იყო, მაგრამ ბოლო 6 თვე ნამდვილი ჯოჯოხეთია. სულ გაღიზიანებული და უკმაყოფილოა.
ხომ ვერ შეძლებდა კაცი 3 წელი თავის მოჩვენებას? თავად მოვიდა ჩემს ოჯახში! ვუთხარი, რომ თუ სურს, წავიდეს. დამთანხმდა. მითხრა, რომ რამდენიმე თვე ჩვენთან იცხოვრებს, ასე უბრალოდ ჩვენი მიტოვება არ შეუძლია. ფულს დააგროვებს, რომ მე და ბავშვებს დაგვიტოვოს, თან ახალი სამსახური უნდა ვიპოვო, რადგან ყოფილი ქმარი ბავშვების აღზრდაში საერთოდ არ მონაწილეობს.
გადაწყვეტილება მიიღო, რომ ჩვენთან აგვისტომდე დარჩება. ახლა სხვადასხვა ოთახებში გვძინავს. შოკურ მდგომარეობაში ვარ. როგორ შეიძლება ასე შეიცვალოს ადამიანი?
