მე და ჩემი ქმარი უკვე 17 წელია დაქორწინებულები ვართ. ორივე 39 წლის ვართ. ორი ვაჟი გვყავს: 14 წლის და 8 წლის. ქმარს გაუჩნდა საყვარელი–კოლეგა, ახალგაზრდა და უშვილო ქალი. თითქოს შეცვალეს, ყველა წარუმატებლობასა და პრობლემაში მადანაშაულებს. აგრესიული გახდა. მითხრა, რომ 17 წელია მიტანს, ანუ ქორწინების პირველი დღიდან. კეთროვანივით მომიშორა.
თავიდან საყვარლის შესახებ არ ვიცოდი. ვფიქრობდი, რომ შუახნის კრიზისი ჰქონდა. დალაპარაკებას, ურთიერთობის დალაგებას ვცდილობდი. ჩემს დადანაშაულებას აგრძელებდა: ისე არ ვუყურებ, ისე არ დავდივარ. მითხრა, რომ არ ვუყვარვარ, რომ გადაიწვა, რომ მიმატოვებს, მაგრამ ჯერ არ იცის, როგორ გააკეთოს. რამდენიმე თვე ასე გრძელდებოდა. ბოლოს ვერ მოვითმინე და წასვლა ვთხოვე.
ცოტა წინააღმდეგობის გაწევა სცადა. ამბობდა, იქნებ ვცდები. მაინც წავიდა, ნათესავებს ჩემზე საშინელებებს უყვება. დედამთილი გაკვირვებულია, რადგან ისე არასდროს ვიქცეოდი, როგორც ჩემი ქმარი აღწერდა. რაზეც უპასუხა, რომ როგორც კი უცხოებს კარს ვუხურავდი, ნამდვილი „ურჩხული“ ვხვდებოდი.
უარყოფდა, რომ საყვარელი ჰყავდა. 17 წლის განმავლობაში მოხდა ბევრი რამ: ჩხუბი და შერიგება, მაგრამ არასდროს უთქვამს, რომ რაღაც არ აწყობს. ერთი დღით ადრე, სანამ მეტყოდა, რომ არ ვუყვარვარ და დიდად არც ვუყვარდი, მარწმუნებდა, რომ ჩემზე გიჟდებოდა. შეცვლამდე 2 თვით ადრე მესამე ბავშვის გაჩენას ცდილობდა. მოგვიანებით მე და ჩვენმა გარემოცვამ გავიგეთ, რომ საყვარელი ჰყავს. მასთან არ ცხოვრობს. ქალი განქორწინების პროცესშია. თავად განქორწინებას არ ითხოვს.
ახლა ჰოსტელში ცხოვრობს. თითო სართულზე საერთო სააბაზანო ოთახი და სამზარეულოა. ქმარი კარგ თანამდებობაზე მუშაობს, კარგი ხელფასი აქვს. მანამდე რესპექტაბელურად გამოიყურებოდა. ახლა თითქოს მოეშვა, თმა გაცვივდა (ვფიქრობ, სტრესის ფონზე) და დაბერდა.
მეც ვმუშაობ, კარგი ხელფასი მაქვს. ასაკთან შედარებით უფრო ახალგაზრდულად გამოვიყურები. გვერდიდან ჩვენი ცხოვრება „სავსე ჭიქაა“, მაგრამ ბინა იპოთეკით გვაქვს აღებული, მანქანა კრედიტით, სხვა სესხიც გვაქვს. ვფიქრობ, რომ საყვარელი ქმრის გარეგნულ ეფექტს წამოეგო (სახლი, თანამდებობა, ხელფასი, გარეგნობა). გადასახადების და ალიმენტების შემდეგ ხელში 500 ლარი რჩება. ამ თანხით ნორმალურ ბინასაც ვერ იქირავებ.
საწყენია, რომ მე და ჩემმა ქმარმა ყველაფერი „ნულიდან“ დავიწყეთ. ოფიციალური შეხვედრის დაწყებიდან მესამე დღეს ხელი მთხოვა. იმ დროს უკვე ვმუშაობდი, თავად სწავლობდა. 1 წელი თითქმის ნახევრად მშივრები ნაქირავებში ვცხოვრობდით. შემდეგ ავიღეთ პირველი იპოთეკა, კარიერულად ერთად ვიზრდებოდით. დეკრეტში ნორმალურად არ გავსულვარ. სამსახურში ადრე დაბრუნებას მთხოვდა, რადგან მატერიალურად ოჯახის მარტო მართვა უჭირდა. ქორწინებაში მეორე უმაღლესი განათლება მიიღო.
2 წლის წინ დააწინაურეს, ფული მოემატა და, ალბათ, გადაწყვიტა, რომ ჩვენს (ოჯახის) გარეშე უკეთესი იქნებოდა. როცა წასვლას ფიქრობდა, ვეუბნებოდი, რომ მატერიალურად გაუჭირდებოდა: იპოთეკა, კრედიტი, ალიმენტი. ასეც მოხდა: 3 თვე დანაზოგის ხარჯზე როგორღაც გაძლო, ახლა ფული არ ყოფნის. უბრალოდ არ გაითვალისწინა, რომ ადრე ბიუჯეტში მეც აქტიურად ვმონაწილეობდი.
შვილები მას არ გავაცანი. ნათესავები მისი წინააღმდეგი არიან. ძალიან ამყოლია, სხვების აზრზე დამოკიდებული, გაუბედავი. ალიმენტებს იხდის, სანამ დანაშაულის გრძნობა აქვს, უმცროს შვილს ფეხბურთის გაკვეთილებს უხდის. არ ვიცი, რამდენ ხანს გაგრძელდება ასე. ერთი მხრივ, მასთან ერთად სიბერის შეხვედრა მინდოდა, მეორე მხრივ, ოჯახს უღალატა, როცა თითქოს ყველაფერი დალაგდა, როცა შეეძლო ცხოვრებით უბრალოდ დამტკბარიყო.
როცა ვჩხუბობდით, ყოველთვის ვეკითხებოდი, რა არ მოსწონს ჩემში, რაზეც ყოველთვის მპასუხობდა, რომ ყველაფერი აკმაყოფილებს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. რას შეიძლება ველოდო? ზოგი მეუბნება, რომ გაერთობა და დაბრუნდება, ასაკის კრიზისია, მიხვდება, რომ ახალგაზრდა ფერიას არ სჭირდება, რადგან ბევრი ფული არ აქვს. უბრალოდ დაბნეული ვარ.
