ნუნუ და მისი მეგობარი უკვე ერთი საათია ტელეფონზე საუბრობენ.
–სერიოზულად გადააფორმა ავტომობილი მამის სახელზე?
–წარმოგიდგენია? – განაწყენებულმა ნუნუმ კინაღამ ყავა გადაისხა.
–ნაძირალა! ეს ხომ საერთო ქონებაა.
–მეც ეგ ვუთხარი. იცი, რა მიპასუხა? „ეს ფული მე შევაგროვე, ამიტომ თავად ვწყვეტ, სად დავხარჯო“.
–გამოდის, ოჯახში მანქანა არ გაქვთ, ხოლო მამამისი ახალი მანქანით დაგრიალებს? ხომ არ ფიქრობს განქორწინებას?
–ჯერ არა, დარწმუნებული ვარ. მომავალში არავინ იცის, მაგრამ სიტუაცია მაღიზიანებს.
–მესმის შენი, მეგობარო. მანქანის გამო ხომ არ დაშორდები.
–არა, რა თქმა უნდა. ბინისთვის ვაგროვებდით, რომ იპოთეკის გარეშე გვეყიდა. სამოთახიანი ბინა. ჩვენსას გავყიდით, დავამატებთ და ასე. ხოლო „მისი“ ფული რემონტზე უნდა დახარჯულიყო. მან კი ავტომობილი იყიდა, რომ მისი ყოფილიყო და არა ჩვენი.
–ვთქვა ვინ არის ამის შემდეგ?
–ისედაც ვიცი. კარგი, ვიფიქრებ ამაზე.
ნახევარი წლის შემდეგ
ნიკამ სიდედრს A4 კონვერტი გადასცა, ხოლო ნუნუმ კომენტარი გააკეთა:
–ეს შენთვის დედა. დაბადების დღეს გილოცავთ! ბედნიერი იყავი!
დედამ ქალიშვილს შეხედა, კონვერტი აიღო და უპასუხა:
–ახლა, ალბათ, ვიქნები.
უკვე სუფრასთან ნიკამ ცოლს ჰკითხა:
–რატომ იყო კონვერტი ასეთი სქელი?
–არაა სქელი. უბრალოდ დიდი მისალოცი ბარათი ჩავდე. შენ ხომ არასოდეს გააკეთებდი.
–კარგი, გასაგებია.
–კარგი. ჭამე მიდი.
იმ საღამოს ნუნუს დედამ ბევრი საჩუქარი მიიღო, მაგრამ ქალიშვილის საჩუქარმა ყველაზე მეტად გაახარა.
1 თვის შემდეგ
ნიკა სამზარეულოში გავიდა. ნუნუ ვახშმობდა და თან პროექტზე მუშაობდა.
ამ სამუშაოს კარგი ფული მოჰქონდა, მაგრამ მალე ნუნუს გააგიჟებდა.
–ნუნუ, სად არის ფული?
–რომელი? – ჭამის შეუჩერებლივ ჰკითხა ცოლმა.
–ის, რომელსაც აგროვებდი. ანგარიშებზე საბანკო ამონაწერი მივიღე და შენს ანგარიშზე არაფერია. სად არის ფული?
ნუნუმ საკუთარი თავი გულმავიწყობისთვის გალანძღა. 5 წელია საერთო ანგარიშები აქვთ და მის გამოყენებას აგრძელებენ.
მაქსიმალურად მშვიდად უპასუხა:
–ფული არაა.
–როგორ არ არის? თითქმის სამი წელი მთელ ხელფასს ინახავდი და ახლა არაა?
–მართალია. რისთვის გჭირდება?
–მოიცადე, მოიცადე. სად გაქრა ფული? სრულ ჭკუაზე ხარ? ხომ ბინისთვის ვაგროვებდით!
–ნუ ღელავ. ფულთან ყველაფერი რიგზეა.
–სად არის?
ნუნუმ ჭამა შეწყვიტა და ქმარს შეხედა.
–როგორ შეიძლება იყო ასეთი გაფანტული?
–რა?
–არ გახსოვს?
–არა. რა უნდა მახსოვდეს?
–დედაჩემის დაბადების დღე.
–მერე?
ნუნუს გაეღიმა:
–დედას ხომ საჩუქარი ვაჩუქეთ.
–მერე? – ნიკა ვერაფერს ხვდებოდა, მაგრამ გრძნობდა, რომ ყველაფერი ცუდად დამთავრდებოდა.
–რა მერე? დედის საჩუქარი იყო ფული. დედას ვაჩუქეთ.
ნიკას თვალები 5 თეთრიანივით გაუფართოვდა.
–რა? მთელი ფული დედას აჩუქე?
–ჩვენ. ჩვენ ვაჩუქეთ. თან ფული ფაქტიურად ჩემი იყო.
–რა გააკეთე?
–მე? არაფერი. ერთად გავაკეთეთ.
–ჩვენი ფული დედაშენს აჩუქე!
–დიახ, მინდობილობის ხელშეკრულებაც გავაფორმე. შენ ფული თითქმის 20 მოწმის წინ მიეცი. გამოდის, რომ საჩუქრის შესახებ იცოდი.
–მე არაფერი ვიცოდი!
–ეს როგორ? – აღშფოთდა ნუნუ. – შენ დამთანხმდი, რომ დედისთვის ფული გვეჩუქებინა. ხომ ასეა?
–კი, მაგრამ.
–თავად თქვი, რომ თანხის რაოდენობა თავად შემიძლია დავადგინო. ასეა?
–კი, მაგრამ მაინც.
–შემდეგ კონვერტი თავად გადაეცი.
ნიკა ცოლს გაოცებული უყურებდა. ბოლოს გონება გაუნათდა:
–მხოლოდ არ მითხრა, რომ მანქანის გამო ძალიან გამიბრაზდი. ეს ფული ხომ ბინისთვის შევაგროვეთ.
–ჩვენ ის ფულიც არა მამაშენის ავტომობილისთვის შევაგროვეთ. ზუსტად ისე მოვიქეცი, როგორც შენ. რა პრობლემაა?
***
გასაკვირია, რომ ცოლ–ქმარი ერთმანეთს მხოლოდ 1 წლის შემდეგ დაშორდნენ.
როცა ნიკამ გაიგო, რომ დედამ ქალიშვილს 10 თვის წინ ბინა აჩუქა. ერთოთახიანი პატარა ბინა.
ნიკას ბევრი დრო არ დასჭირდა, რომ ორი ორზე მიემატებინა.
