ნინა ბებო ომის შემდეგ დაიბადა, მაგრამ რთული ცხოვრება გამოიარა. ქმარს გაუჩინა სამი შვილი, რომლებიც ძალიან უყვარდა. მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ შვილებმა თავისთან წაიყვანეს, რადგან დედა ძალიან განიცდიდა.
–ბლინები დაგიცხვე – უთხრა ბებიამ.
–არ გეძინა მთელი ღამე? – ჰკითხა შვილიშვილმა.
–რა თქმა უნდა, არ მეძინა. შენი სიამოვნება მსურდა.
ლიამ ვერც კი შენიშნა, როგორ შეჭამა ბევრი ბლინი, და შეეშინდა.
–მე ხომ დიეტაზე ვარ, ასე როგორ? – იკითხა ლიამ.
ვარდო ბევრს იცინოდა დაზე, რადგან ის მუდმივად წონაში იკლებდა.
–ხვალ გია და ირინა ჩამოდის. დედა, მალე იუბილე გაქვს, საჩუქრის გაკეთება გვინდა. ჩვენთვის იმდენი რამ გააკეთე, მოგეწონება – უთხრა ვაჟმა.
–სად აღვნიშნავთ? – იკითხა ვარდომ.
–ბებიას ხმაური არ უყვარს, ამიტომ აქ – გაეღიმა მამას.
მეორე დღეს ბავშვები სკოლიდან მოვიდნენ. ბებიამ მათ წვნიანი მოუმზადა. მიხვდა, რომ პურის ყიდვა დაავიწყდა, მაღაზიაში გავიდა.
–ვარდო ადექი. სად არის ბებია? უკვე 2 საათი გავიდა.
–იქნებ, მეგობრებს შეხვდა?
–არა, ამას არასდროს გააკეთებდა, მშიერი ვართ.
იმ დღეს ყველა საავადმყოფოსა და მორგში დარეკეს. არ იცოდნენ, რა გაეკეთებინათ. უფროსებიც მოვიდნენ და მის ძებნაში ჩაერთნენ. ყველა დამწუხრდა, ყველას ბებია ენატრებოდა. ყოველდღე სიტუაცია უარესდებოდა, ლია ძალიან გახდა.
–მამა, რამე გაიგე? – ჰკითხა ლიამ.
–არა, არაფერი – უპასუხა მამამ.
2 წლის შემდეგ ვარდო გათხოვდა. ნელ–ნელა ოჯახი გონს მოდიოდა. ლიაც გათხოვდა. მალე ორივეს ქალიშვილები შეეძინათ. მათ ნინა დაარქვეს. მამა წინააღმდეგი იყო, მაგრამ არ მოუსმინეს. იმ დღიდან 10 წელი გავიდა. უკვე შვილები პირველ კლასში შევიდნენ. დები დღემდე დამწუხრებული იყვნენ, ახსოვდათ, როგორ ზრუნავდა მათზე ბებია. დღესასწაულის შემდეგ მდინარეზე კოტეჯში აღნიშვნა გადაწყვიტეს. მთელი ოჯახი კაფეში წავიდა. ერთად დიდი ხანია არ ყოფილან. პატარებმა სწრაფად მოიწყინეს. დედებს პარკში გასეირნება სთხოვეს, სანამ სხვები ჭამდნენ.
–წადით, მაგრამ ძალიან შორს არ გახვიდეთ – უთხრა ლიამ.
პატარებმა ერთმანეთს ხელები ჩაკიდეს და პარკში სეირნობა დაიწყეს.
–ვიღაც ტირის, გესმის? – თქვა ნინამ.
მათ წინ მოხუცი ბებია იჯდა და ხმამაღლა ტიროდა.
–ვინმემ გაწყენინა?
–არა, საკუთარ თავს ვაწყენინე.
–ასე ხდება?
–დიახ, ასე ხდება.
–გინდა ჭამა? – ჰკითხეს გოგონებმა.
–კი, მინდა – გაეღიმა ბებიას.
ქალს საკუთარი ცხოვრება საერთოდ არ ახსოვდა, მხოლოდ ბოლო 10 წელი. ახსოვდა შვილების, შვილიშვილების ფრაგმენტები, მაგრამ ზუსტი ქალაქი ან მისამართი არა.
–ბებია, არ წახვიდე. ჩვენ და დედა მოგივლით – უთხრეს პატარებმა.
ბებია იმედოვნებდა, რომ ქალაქში გაისეირნებდა და რამეს გაიხსენებდა. ყველა სუფრასთან ისხდნენ და იცინოდნენ. გიორგი ყვებოდა, როგორ წავიდა პირველ კლასში ძვირადღირებულ შარვალში გამოწყობილი, რომლითაც გუბეში ჩავარდა. ძალიან ტიროდა და ეშინოდა, რომ დედა ეჩხუბებოდა. მაგრამ დედამ შარვალი გარეცხა და უთხრა, რომ გაშრობა ეცადა.
–გოგოებო, სად მიდიხართ? თან საჭმელი მიგაქვთ.
–პიკნიკის მოწყობა გვინდა, ხის კუნძზე დაჯდომა.
ვარდოს ისეთი გრძნობდა ჰქონდა, რომ გოგონები მარტო ტყუილად გაუშვა.
–ბებია, ცოტა შეჭამე – უთხრეს ბავშვებმა.
–მადლობა, რა გქვიათ?
–ჩვენ ნინა გვქვია.
–მეც ნინა ვარ – გაეღიმა ბებიას.
სწორედ მაშინ, როცა გოგოებმა შორს გაქცევა მოინდომეს, დაინახეს, რომ ლია და ვარდო უახლოვდებოდათ.
–ახლა გვცემენ.
–რა თქვით, სად წაიღეთ საჭმელი? – გაეღიმა ლიას.
–დედა, იქ ბებია მშიერია. საჭმელი მივუტანეთ, არაფერი ახსოვს, ნინა ჰქვია.
დებმა გადაწყვიტეს, რომ ბებიას უნდა დახმარებოდნენ, რადგან სულ მარტოა. მოულოდნელად ქალმა გოგონები დაინახა და გონება დაკარგა. ორივე ქალი გაშეშდა. მათ წინ ბებია ნინა იყო.
–ვარდო, დახმარება გამოიძახე – იყვირა ლიამ.
ყველა მოვარდა. გიორგიმ გამხდარი და დაბერებული დედა იცნო. ბებია ნინა გონს მოდიოდა, მაგრამ თავს კარგად გრძნობდა. ძვირფასი ადამიანები მის გვერდით იყვნენ. ყველაფერი გაიხსენა, როცა მათ შეხედა.
–როგორაა საქმე? – ჰკითხა ვარდომ თავის მეუღლეს, რომელიც ექიმი იყო.
–მგონი ყველაფერი კარგადაა. როგორც ჩანს, ამნეზია ჰქონდა. რაღაც საშინელი უნდა მომხდარიყო, რომ მეხსიერება დაკარგვოდა.
ბებია გონს მოვიდა. ყველა ეხვეოდა და კოცნიდა.
–ქალბატონო ნინა, გახსოვთ, როგორ გახვედით მაღაზიაში? – ჰკითხა კაცმა.
–დიახ, მაღაზიაში გავედი. შვილიშვილებს გემრიელობა ვუყიდე და სახლში წავედი. მოულოდნელად კუთხიდან მანქანა გამოვარდა და დამეჯახა. გამოვფხიზლდი ბნელ ხეივანში, სადაც ახალგაზრდები დავინახე. ვკითხე მათ, ვინ იყვნენ, რადგან არაფერი მახსოვდა. გაჩუმება მირჩიეს და მიმატოვეს. გვარს ვერ ვიხსენებდი და ვერ გპოულობდით. მოგონებების ძებნაში ქუჩებში დავხეტიალობდი, მაგრამ ვერაფერს ვიხსენებდი. საავადმყოფოში დამლაგებლად მოვეწყვე და საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობდი, საიდანაც გუშინ გამომაგდეს – თქვა ბებიამ და ტირილით გააგრძელა: – გოგონას უნდა დავეხმარო. საერთო საცხოვრებელში არც ისე კარგ ოჯახში ვცხოვრობდი, მშობლები სვამენ და პატარა ბავშვს ყურადღებას არ აქცევენ. ექიმის დახმარება სჭირდება.
–თუ მისამართი გახსოვთ, შემიძლია ვიპოვო და დავეხმარო – უთხრა კაცმა.
–მისამართი არ ვიცი, მაგრამ შემიძლია გაჩვენოთ – უთხრა ბებიამ.
ექიმმა უთხრა, რომ რამდენიმე დღეში მოვიდოდა, როცა ბებია მოძლიერდებოდა. ბებიამ უპასუხა, რომ ახლავე წავიდოდა, რადგან გოგონა ავადაა. ოთახი ცუდად გამოიყურება, როგორც მისი მშობლები. კარი მთვრალმა კაცმა გააღო. თავი ვერ შეიკავა და მაშინვე დაარტყა.
–გაიხსენე, ქალო – იყვირა კაცმა.
–ვინ ხართ, წადით აქედან – დაიყვირა იმ კაცის ცოლმა.
პოლიცია გოგონას ეძებდა, მაგრამ სახლი ცარიელი იყო. ბებია ნინამ თავად დაიწყო მოძებნა, რადგან იცოდა, რომ ის კიბის ქვეშ იჯდა.
–ჩემთვის დაბრუნდი? – იკითხა გოგონამ.
ძალიან გამხდარი და ფერმკრთალი იყო. რამდენიმე დღე რეანიმაციაში გაატარა. ძლივს გამოაკეთეს.
–რაღაც უნდა გითხრათ. ჩვენ ყველა ნათიაზე ვდარდობთ და გადავწყვიტეთ, რომ მე და დედა მასზე ვიზრუნებთ – უთხრა შვილმა.
–შენით ვამაყობ, გიორგი – უთხრა ბებია ნინამ და ატირდა.
