ჩემს დაქალს შეუძლია გაუფრთხილებლად მესტუმროს და მთელი დღე ჭკუა მარიგოს, როგორ ვიცხოვრო

193

დაქალების შეხვედრა ამქვეყნად ყველაფრის განხილვის გარეშე წარმოუდგენელია. სამსახური, შვილები, ქმრები, სერიალები, მოდა, ახალი ამბები, ჯანმრთელობა. სასაუბრო თემა ყოველთვის არის. ეს არ ჰგავს კაცების მოსაწყენ შეხვედრას ფეხბურთზე უხალისო დისკუსიით ან „გათავხედებულ უფროსზე“ წუწუნით. ქალებთან და გოგოებთან მხარდაჭერა მთავარია, კაცები ერთმანეთს მუდმივად დასცინიან, თუმცა არა სიბოროტით.

ორ საუკეთესო მეგობარს შორის განსაკუთრებით მჭიდრო კავშირია. მათ შორის საიდუმლო არაა. თუ საქმე მნიშვნელოვან რჩევას ან დახმარებას ეხება, ასეთი მეგობარი ყოველთვის დაგეხმარებათ. სხვა საქმეა, როცა ქალს ახლო მეგობრები არ ჰყავს და უწევს იმეგობროს ნებისმიერთან, უბრალოდ სოციალური კომუნიკაციისთვის. ასეთი ურთიერთობა ხშირად არაჯანსაღი და ტოქსიკურია.

მეგობრების შეხვედრა

„იცით, რით განსხვავდება დიდ ქალაქში ცხოვრება პერიფერიისგან? ზომის, ინფრასტრუქტურის და სხვადასხვა კეთილმოწყობის გარდა დიდი ქალაქის მკვიდრს შეუძლია დილით ახალ ამბებს უყუროს და თან გამამხნევებელი ფინჯანი ყავა დალიოს. ჩვენ, პატარა დასახლების მაცხოვრებლები სიახლეებს ერთმანეთისგან, პირადი შეხვედრისას ვიგებთ. ასეთი ტრადიციაა.

არა, ჩვენც გვაქვს გაზეთი, ტელევიზორი და ინტერნეტი, მაგრამ ახალი ინფორმაციის და ემოციების პირადად გაზიარება გვირჩევნია. პირველ რიგში, ეს გვაახლოებს. მეორეც, ასე ნაცნობებთან დროს ვატარებთ, განსაკუთრებულ მიზეზს არ ვეძებთ. პატარა ქალაქებში ბევრი გასართობი არაა, ამიტომ კარგი საუბარი ძალიან შესაფერისია.

ჩემთვის ეს განსხვავებები ძალიან თვალშისაცემია. სოფელში დავიბადე და გავიზარდე. 5 წლის წინ დედაქალაქში ვსწავლობდი, ახალგაზრდობის ენერგიით და ბევრი ნაცნობით სიამოვნებას ვიღებდით. სწავლის დასრულების შემდეგ პირადი მიზეზით უკან დაბრუნება მომიწია. ახლა დაოჯახებული ქალი ვარ ქმრით და 6 წლის შვილით, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს.

ვაღიარებ, ცოტა მოსაწყენი ცხოვრება გვაქვს. მით უფრო, დიასახლისს. სულ მინდა სადღაც წასვლა, კინოში, გამოფენაზე ან უბრალოდ კლუბში, როგორც ახალგაზრდობაში. ახლა ეს მხოლოდ ოცნებაა. მაქვს ვალდებულებები, თან მსგავს გასართობს აქ ვერ იპოვი.

ამ ყველაფრის გათვალისწინებით ჩემს ერთადერთ მეგობართან, ლიასთან ურთიერთობის ატანა მიწევს. ლიას სკოლიდან ვიცნობ. ჩემთვის უფრო ნაცნობია, მაგრამ სხვა ვარიანტები არაა, ამიტომ შეიძლება მეგობრად მივიჩნიოთ.

მასზე ცოტა მეტს გიამბობთ. ორი შვილი ჰყავს, მაგრამ ქმარი არასდროს ჰყოლია. როგორც ამბობენ, გოგონაა რთული ხასიათით. თავად თავხედს დავარქმევდი. ისე მოხდა, რომ ხშირად ჩემთან ვიკრიბებით.  სტუმარი ამით სარგებლობს, მაცივრიდან საჭმელი გამოაქვს და ურცხვად ჭამს. ზოგჯერ განუსაზღვრელი ვადით საყოფაცხოვრებო ქიმიას სესხულობს.

ლიას შეუძლია გაუფრთხილებლად მოვიდეს, რომ მთელი დღე ჭკუა მარიგოს, როგორ აღვზარდო შვილი. დარწმუნებულია, რომ რადგან ორი შვილი ჰყავს, ჩემზე ორჯერ უკეთესია. თავად შვილთან ერთად სხვადასხვა შემეცნებით თამაშებს ვთამაშობ, ლოგიკურ აზროვნებას ვასწავლი. ამაზე ჩემი დაქალი ნეგატიურად რეაგირებს. „ღმერთო ჩემო, უკვე დიდი ხანია პლანშეტი მოიგონეს! მიეცი ბავშვს და არაფერზე იფიქრო!“

მისი კრიტიკა ჩემი ცხოვრების სხვა ასპექტებსაც ეხება. ახალი მაგარი კაბა ვიყიდე, მისი აზრით, მასუქებს. სამზარეულოში რემონტი გავაკეთე, მისი აზრით, ფერი ვერ შევარჩიე და საერთოდ როგორ მოვიფიქრე? და ასე შემდეგ.

ჩემი ქმრის თანდასწრებით მეტნაკლებად ადეკვატურად იქცევა და გესლიანადაც არ ლაპარაკობს. ამის შესახებ ქმარს არაერთხელ ვუთხარი, მაგრამ ყოველთვის იცინის და ხუმრობს, რომ ეს დავიმახსოვრო. ორივემ ვიცით, რომ ლიამ რამე რომ ისურვოს, არასდროს გამოუვა. ასეთი ხასიათით მასთან ვერც ერთი მამაკაცი დიდხანს ვერ გაძლებს.

რატომ ვაგრძელებ მასთან ურთიერთობას? სხვა ვარიანტი არაა. დიდ დროს სახლში ვატარებ, სანამ ქმარი მუშაობს. ახალგაზრდა ვარ, ურთიერთობა მაკლია, მაგრამ ამ ასაკში ახალი მეგობრების პოვნა რთულია. მით უფრო, აქ, სადაც ყველა დაკავებულია. ლია ერთადერთია, რომელსაც ბევრი თავისუფალი დრო და სტუმრად შემოვლის საშუალება აქვს.

ვიღაც იტყვის, რომ ვიყენებ. ნაწილობრივ გეთანხმებით. თუ ჩვენი ოჯახი სადმე გადავა საცხოვრებლად, ახლანდელი მეგობარი არ მომენატრება. ჯერჯერობით ამაზე არაფერი მიუთითებს. სამწუხაროდ, მისი კომუნიკაციის ატანა მიწევს.

ადრე ჩვეულებრივი მეგობრობის მნიშვნელობაზე საერთოდ არ დავფიქრებულვარ. ვთვლიდი, რომ უკაცრიელ კუნძულზეც კომფორტულად ვიქნებოდი. თუმცა ადამიანი სოციალური ცხოველია და საურთიერთოდ ვინმე სჭირდება.

რაღაც გული ამიჩუყდა. ქმარს უნდა ვუთხრა, რომ შვებულება აიღოს და ერთი დღე ერთად გავატაროთ, აუჩქარებლად. რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი? მით უფრო მაშინ, როცა წვიმას პროგნოზირებენ?“