ქმარს გავშორდი. 3,5 წლის ქალიშვილი გვყავს. მალე ვაჟიც გაჩნდება. ბავშვები დაგეგმილი და სასურველია. თავიდან ბინა ვიქირავე, მაგრამ მშობიარობამდე 1 თვით ადრე მშობლებთან გადასვლა გადავწყვიტე. ვიფიქრე, ასე გამიადვილდებოდა. მშობიარობის შემდეგ მოვიფიქრებდი, როგორ მეცხოვრა. ან ბინას ვიქირავებდი ან დავაგროვებდი და სხვა ქალაქში გადავიდოდი. ეს საერთოდ იდეალური იქნებოდა. სახლიდან ვმუშაობ.
დედასთან თანაცხოვრება ნამდვილი ჯოჯოხეთი აღმოჩნდა. ყველაფერზე გულს მიწვრილებს, არადა პირიქით უნდა იყოს, იზრუნოს. მაგალითად, არ მოსწონს სახელი, რომელიც უმცროსი შვილისთვის შევარჩიე. არ ერიდება, რომ ამ თემაზე შვილიშვილს ტვინი გამოურეცხოს და მისი გავლით ჩემზე მანიპულირება მოახდინოს. ვუთხარი, რომ არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ, როგორც არ უნდა სურდეს, მაგრამ ჩემთვის ნერვების დაწყვეტის მოთხოვნილება აქვს. ყოფილ ქმარზე საძაგლობას ამბობს და მისთვის „პირის დამუწვა“ მკაცრად მიწევს. ავუხსენი, რომ მასზე ასე ლაპარაკი არ ღირს, მით უფრო ბავშვის თანდასწრებით. ყოფილი ქმარი ფინანსურად და ბავშვის მოვლაში მეხმარება. არ მინდა, რომ ქალიშვილს მამაზე ცუდი წარმოდგენა ჰქონდეს. როგორც ჩანს, დედა ბავშვის სახელს ნორმალურად ვერ აღიქვამს, რადგან სახელი ქმართან ერთად პირველ ტრიმესტრში ავირჩიე. მთელი გულით სძულს.
ბოლო 3 დღეა ბაღის შესახებ დეტალების გაგებას ცდილობს. ბუზღუნებს, რომ უფროსი ქალიშვილი სასწრაფოდ ბაღში უნდა წავიყვანო, რადგან სათანადო ყურადღებას ვერ ვუთმობთ. წყობიდან გამომიყვანა. ვუპასუხე, რომ, რა თქმა უნდა, ბეჰემოთივით გაბერილი მუცლით მთელ დროს ვერ დავუთმობ, მაგრამ ამას საჭიროდ არ ვთვლი. „თქვენთან იმიტომ გადმოვედი, რომ რამდენიმე თვე დამეხმარო და არა იმისთვის, რომ იწუწუნო და ჩემი შვილი სადღაც გააგდო“ – ვუპასუხე დედას. ახლა ბავშვის ბაღში შეყვანა ნიშნავს, რომ ყველა ინფექცია შეაგროვო და შემდეგ სახლში უმკურნალა ორ ბავშვს, რომელთაგან ერთი ჩვილია. ვის სჭირდება?
შემდეგ დავმშვიდდი და წყნარად ვუთხარი: „6 თვის შემდეგ გადავწყვეტ. სხვა ქალაქში გადასვლა მინდა, აქ ბაღი შესაფერისი არაა“. გაბრაზდა და ყვირილი დაიწყო, რომ მას მოუწევს ჩემი შვილის წაყვანა, რომ მისთვის უხერხული იყო. ვკითხე: „რატომ შენ? მე ხომ სახლიდან სპეციალურად ვმუშაობ, რომ ამ მხრივ პრობლემები არ იყოს.“ „ნორმალურ“ სამუშაოზე ჩემი გაგდება დაიწყო. ჩვენთან ეს ნიშნავს, რომ 3-ჯერ ნაკლები ხელფასი აიღო. ვურჩიე, თავად წასულიყო სამუშაოდ. დედ–მამა წლებია არ მუშაობენ, ყველაფერი გაყიდეს და ვალებში არიან. ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობენ. ჩემი გადმოსვლით ცხოვრება გავუმარტივე. ახლა სახლში ფული გაჩნდა.
შორიდან დედაჩემი ანგელოზია. სასწაულ კოშკებს დამპირდა და ვენდე. დაიფიცა, რომ ამჯერად არ მეჩხუბებოდა. მსურდა, ბებიასთვის შვილიშვილის მოვლის საშუალება მიმეცა, რადგან სხვა ქალაქში გადასვლა დაგეგმილი მქონდა. უკვე მივდიოდი და მაგარი იყო. ვნანობ, რომ დავბრუნდი. დედამ უკვე ერთ თვეში ჯანსაღი ნერვი არ დამიტოვა თავისი რჩევებით. თავად არაფერს აკეთებს, თუმცა ახალგაზრდაა. ჩემს საქმეში ცხვირს ყოფს და გამუდმებით მირჩევს, როგორი მამაკაცი მოვძებნო და რა დავარქვა შვილებს.
როცა დედას ვუთხარი, რომ მაინც ვაპირებ გადასვლას, გამომიცხადა: „შვილიშვილებთან წამოვალ“. მკაცრად უარი ვუთხარი, მაგრამ არ ესმის. რა თქმა უნდა, მათთვის მოსახერხებელია, თუ დავრჩები ან თან წავიყვან, გამოვკვებავ, ხოლო ისინი ბაღიდან ბავშვების გამოყვანაში „დამეხმარებიან“. არ ვიცი, როგორი ურთიერთობა მქონდეს ასეთ დედასთან. არსებობს რაიმე ჯადოსნური ფრაზა, რომ ადამიანი სიტუაციას მიხვდეს და ზედმეტი არ მოუვიდეს? თუ უნდა გავიქცე და კონტაქტი შევწყვიტო?“
