– ორი ვარიანტი გვაქვს, – ანამ ქმარს ფრთხილად შეხედა. – პირველი, ერთოთახიან ბინას ვყიდულობთ. პირველი შენატანი გვაქვს, იპოთეკას გავწვდებით. მეორე, ფართო ოროთახიანი ბინის ყიდვა ახალ კორპუსში. აქ ბიუჯეტში 150 ათასი ლარის ხვრელი ჩნდება. მხოლოდ ერთი გამოსავალია, მამაშენისგან ისესხო და მოგვიანებით დავუბრუნოთ.
გია კეფა მოიფხანა:
– მამის ვარიანტი დიდი არაფერი. ფულს უბრალოდ არ მომცემს. კრედიტით ერთოთახიანის ყიდვა არ მინდა. ისედაც ასეთში ვცხოვრობთ.
– აბა, რა გავაკეთოთ? არა, რა თქმა უნდა, ამ ბინაში შეგვიძლია ვიცხოვროთ. ჩემია, მემკვიდრეობით დამრჩა, მაგრამ ჩვენი არაა, არადა უკვე 4 წელია დაოჯახებული ვართ.
– კი, მესმის. მეც მინდა ჩვენი ბინა.
– მაშინ მამას დაელაპარაკე. დაარწმუნე, ფული გასესხოს.
ერთი კვირის შემდეგ გია სახლში კმაყოფილი დაბრუნდა.
– მამა 170 ათას ლარს მაძლევს ბინის საყიდლად.
ანა დაეჭვდა და დაზუსტება გადაწყვიტა:
– მართლა ამდენი მოგცა? უპირობოდ?
ქმარი შეიშმუშნა:
– მოკლედ, სურს, რომ შენი ბინა გაყიდო და ჩვენსაში ინვესტიცია ჩადო.
ანა მოიღუშა:
– რატომ? ჩვენ ხომ იპოთეკას ავიღებთ. დაგვიმტკიცებენ თანხას, რომელიც გვაკლია.
– მამა თვლის, რომ არასწორია, როცა ფულს მჩუქნის და შენ მონაწილეობას არ იღებ.
– შენ რას ფიქრობ?
გია გაჩუმდა:
– ვფიქრობ, მართალია.
ანამ თვალები გადაატრიალა. მამამთილი მათ ცოლქმრულ ურთიერთობაში აჩრდილივით ჩნდებოდა. თავის დროზე ამას ყურადღება არ მიაქცია. სულ ტყუილად.
– მაშინ მასთან პირადად საუბარი მომიწევს.
ვახტანგი პირდაპირ საქმეზე გადავიდა:
– მოკლედ, გიას ფულს ვაძლევ. დაბრუნება საჭირო არაა. შენ კი ბინას ყიდი და შენი ნაწილი შეგაქვს.
– რატომ გინდათ ამის გაკეთება?
მამამთილმა რძალს ყურადღებით შეხედა:
– იმიტომ, რომ ინვესტიცია ორივემ უნდა ჩადოთ. ასე ბინის ნახევარს ისე იღებ, რომ ღირებულების ნახევარი არც შეგიტანია. იპოთეკის მხოლოდ ნახევარს გადაიხდი, რაც ბინის მეოთხედია.
– ჩვენ ხომ ამ ფულს ვსესხულობთ.
– ფულს გაძლევთ მხოლოდ იმ პირობით, რომ ბინის ყიდვისას ფულს შენც ჩადებ. ისედაც კეთილი ვარ.
ანას საუბარი უკვე აღიზიანებდა. ამიტომ შეტევაზე გადავიდა:
– ის, რომ ჩემს ბინაში ცხოვრობდა, ქირაზე ფულს არ ხარჯავდა. მე ვრეცხავდი, ვამზადებდი და ვალაგებდი არ ითვლება?
– ეს ხომ ქალის საქმეა – ხელები გაიქნია ვახტანგმა. – ნუთუ ამის გამო ქმარს ფული უნდა მოსთხოვო? ბინაში შენც ცხოვრობდი. არა მხოლოდ ის.
– წილი? არა, ეს ჩემი სიკეთეა, რომელიც, თქვენი ლოგიკით, ანაზღაურებული უნდა იყოს. მადლობა იდეისთვის!
ანა სწრაფად წავიდა. მტკიცე გადაწყვეტილებაზე ფიქრობდა. სახლში მისვლამდე სადმე უნდა ჩამოჯდეს და დაფიქრდეს.
გიამ მაშინვე გამოკითხვა დაუწყო.
– როგორ ჩაიარა?
– მამაშენმა გადაწყვიტა, რომ ჩვენს ბინაში ჩემი წილი საკმარისი არაა, რომ მესაკუთრე ვიყო. თუმცა შენ ჩემთან 4 წელი იცხოვრე და ბიუჯეტი საერთო გვაქვს.
– მამა ხომ მართლა გვაძლევს გულს. ეს ჩემი წილია. და შენი?
ანამ მოულოდნელად ჯიბიდან A4 ფურცელი ამოიღო და ქმარს გაუწოდა.
– აი, შენი ხარჯები, რომელიც არ გაგიწევია, რადგან მე გყავარ.
გიამ სიას სწრაფად გადახედა:
– ოჰო, სამრეცხაოც შესულია!
– წარმოიდგინე, სარეცხი მანქანა ერთხელაც არ ჩაგირთავს. როგორც ხედავ, დაახლოებით იგივე თანხაა, რასაც მამაშენი იძლევა. ასე რომ, ყველაფერი სამართლიანია.
გიამ თავი დაუქნია.
– კარგი, დაველაპარაკები.
3 დღის შემდეგ კმაყოფილმა ქმარმა შეატყობინა:
– ყველაფერი რიგზეა, მამა თანაბარ წილებზე თანახმაა. გაიხარე.
პასუხად ცოლმა ოთახის კუთხისკენ ანიშნა:
– აი, შენი ნივთები. არ იდარდო, ეს უფასოა. ჩემოდანიც შეგიძლია დაიტოვო.
– არ მესმის. რა ხდება? – იკითხა გაკვირვებულმა გიამ.
– დავფიქრდი და გადავწყვიტე: რაში მჭირდება ეს ყველაფერი? ჩემს ბინაში ვიცხოვრებ. შენ მამასთან გადადი. მან გაგზარდა, მასთან იცხოვრე. ბევრი საერთო გაქვთ.
– მაგრამ, უკვე მოვრიგდით!
– ჩემთან შეთანხმება დაგავიწყდა. როგორც ყოველთვის, სხვათა შორის. ბინაში კიდევ ერთხელ გაიარე, იქნებ რაიმეს ჩადება დამავიწყდა, და ჯანდაბამდე გზა გქონია.
ცოლ–ქმარი სწრაფად დაშორდა, გასაყოფი არაფერი ჰქონდათ.
