როცა ქალი ამბობს, რომ ქმრისთვის დაიკლო, მაშინვე ხვდები, რომ მისი ოჯახური ცხოვრება იდეალურისგან შორსაა. ნამდვილად, სცადე ცხოვრება სიყვარულსა და ურთიერთგაგებაში ადამიანთან, რომელიც ცვლილებების მოთხოვნებს გიყენებთ. ფსიქოლოგები დარწმუნებულნი არიან: პიროვნული ცვლილებები პიროვნების სურვილით უნდა მოხდეს, წინააღმდეგ შემთხვევაში კარგს არაფერს ელოდოთ. თუმცა ზოგჯერ იძულებით ცვლილებასაც სარგებელი მოაქვს. ზინაიდას ისტორია ამის საუკეთესო მტკიცებულებაა.
„დავიწყოთ იმით, რომ სიმსუქნისკენ ბუნებრივი მიდრეკილება მაქვს. დავუმატოთ დედა, რომლისთვისაც შეურაცხყოფა იყო, როცა თეფშზე ცოტა საჭმელს ვტოვებდი. ასე მივიღებთ ბავშვს, რომელიც ადრეული ასაკიდან მიჩვეულია თანატოლების დაცინვებს. დროთა განმავლობაში, საზოგადოებაში თავის შეკავება ვისწავლე. მაგრამ ნალექი დამრჩა. ფორმაში მაშინ ჩავდექი, როცა უნივერსიტეტში ჩავაბარე და საერთო საცხოვრებელში გადავედი. ოქროს წლები იყო, მაგრამ უსახსრო. შემდეგ ჩემს ცხოვრებაში სერგი გამოჩნდა. სიყვარული, ურთიერთობა, ქორწილი. რამდენიმე წლის შემდეგ ქალიშვილები, ელენა და თეა, შეგვეძინა. აი, აქედან ჩემი სიტუაცია გაუარესდა.
დედა შვილების გაზრდაში ძალიან მეხმარებოდა, მაგრამ მისმა დახმარებამ ცხოვრებაში ძველი კვებითი ჩვევები დააბრუნა. ამას დაუმატეთ ორსულობის შემდგომ ფორმასთან დაკავშირებული პრობლემები და მუდმივი ნერვული სიტუაციები, რომლებიც ორი პატარა გოგოს დედისთვის ჩვეულია. გონს მოსვლა ვერ მოვასწარი, რომ წარმოუდგენელ ზომებს მივაღწიე. ცხოვრებაში ბედნიერება მნიშვნელოვნად შემცირდა. მხოლოდ ქალიშვილების წარმატებები მახარებდა. ქმრისგან მხოლოდ საყვედურებს ვისმენდი. დედისგანაც, მაგრამ საპირისპირო მიზეზით. გახდომის ყოველი მცდელობისას მსაყვედურობდა, თითქოს, ქალიშვილებს ცუდ მაგალითს ვაძლევ!
ბოლოს ჩემი მოთმინება გასკდა. სავარჯიშო დარბაზში წავედი, დიეტაზე დავდექი, გახდომის ნამდვილი მარათონი დავიწყე. ბუნებრივია, დედას წავეჩხუბე. ამას თავიდან შევეგუე, რადგან სხვა გზა არ იყო. ძველი ფორმების დაბრუნება მსურდა. ყველაზე მეტად ვშიშობდი, რომ ქმარი მოქმედებაზე არ გადასულიყო და არ მივეტოვებინე. ქალიშვილებისთვის მამის შენარჩუნებას ვცდილობდი.
წელიწადნახევრიანი ძალისხმევის და ტანჯვის შემდეგ სიტუაცია დალაგდა. თითქმის იგივე ფორმები დავიბრუნე, როგორიც უნივერსიტეტში მქონდა. ქალიშვილები გაიზარდნენ, ამიტომ თავისუფალი დრო გამიჩნდა. ძველი დღეები მოვიშორე, სამსახურში მოვეწყვე. ასე ვთქვათ, ჩემი ცხოვრების სადავეები ხელში ავიღე. ქმარი საყვედურების ნაცვლად სიამაყით მიყურებს. თითქოს, მისი მინიშნებების გარეშე არაფერი მოხდებოდა. ოღონდ ბოლო დროს ხშირად ვფიქრობ, რომ ქმრის მიმართ მხოლოდ ზიზღს ვგრძნობ. ისევ ყურადღებას მაქცევს, დაახლოებას ცდილობს. მასში მხოლოდ საშინელ პირს ვხედავ. ვერ იტყვი, რომ თავად სიმპათიურია. ასეა საქმე, მეგობრებო“.
