არასასურველი შვილი მთელი ცხოვრების შეცდომას ჰგავს. ისტორიამ იცის ბევრი შემთხვევა, როცა დედა ამა თუ იმ მიზეზით ღვიძლ შვილზე უარს ამბობს. ფინანსური პრობლემები, მშობიარობის შემდგომი დეპრესია, მორალური მიუღებლობა. ბავშვისთვის ამას დიდი განსხვავება არ აქვს. უმეტეს შემთხვევაში, თუ „დედა“ მასზე უარს ამბობს, „მამაც“ გვერდზე არაა. ბავშვთა სახლში გატარებული წლები ფსიქიკაზე კვალს სამუდამოდ ტოვებს. ძალიან იშვიათად ბავშვთა სახლში გატარებულ წლებს „არც თუ ისე ცუდად“ იხსენებენ.
დანიელმა ბავშვობიდან იცოდა, რომ მას არა დედ–მამა, არამედ ბებია–ბაბუა ზრდიდა. ეს არ იყო ტრაგიკული შემთხვევა. უბრალოდ ბიოლოგიურმა მშობლებმა ბავშვი ძალიან ადრე გააჩინეს. სხვადასხვა მიმართულებით გაიქცნენ, ხოლო 2 წლის ბავშვი უფრო ზრდასრულ ხალხს აღსაზრდელად დაუტოვეს. ერთადერთი, ვინც ამ სიტუაციაში სასაცილოს ხედავდა, დანიელის ბაბუა იყო. ძალიან აცინებდა ფაქტი, რომ 35 წლისას ნამდვილი „ბაბუა“ გახდა. „ასე ჯარშიც არ მეძახდნენ!“
ბავშვი იზრდებოდა და დროთა განმავლობაში კითხვებს სვამდა. ყველას საკუთარ შვილად აცნობდნენ, მაგრამ პატარა ქალაქში არაფერი იმალება. ჩვენს დროში ბავშვები ძალიან უგრძნობი და ბოროტები შეიძლება იყვნენ. უმცროს კლასებში დანიელის დამცირებას ცდილობდნენ. თითქოს ნამდვილმა მშობლებმა ზურგი შეაქციეს. ბიჭს მტკიცე ხასიათი ჰქონდა, ურთიერთობის რამდენიმე გარკვევის შემდეგ მის მიმართ უკმეხი გამოთქმები შეწყდა.
ბებია ხშირად ამშვიდებდა და ღვიძლ ქალიშვილზე უყვებოდა. ამბობდა, რომ უბრალოდ ასე მოხდა. ის დრო და ასაკი არ იყო. დანიელი ძლიერი ბიჭი გაზარდეს, ამიტომ ტყუილს აზრი არ ჰქონდა. თან ყველაფერი ესმოდა. პატარა პერიფერიულ ქალაქებში ბავშვები უფრო სწრაფად იზრდებიან, ვიდრე ნოყიერ და მოწესრიგებულ დედაქალაქში. ალბათ, ამიტომ დანიელი ადრე მიხვდა, რომ რამის მისაღწევად გადასვლა აუცილებელი იყო. ოჯახიდან დაშორება არ სურდა. ბებია–ბაბუამ იცოდა, როგორ გაემხნევებინათ შვილიშვილი, როგორ დახმარებოდნენ. ამავდროულად, დედის ნახვის დიდი სურვილი ჰქონდა. მამას, როგორც მიხვდა, ნახვა არ ეწერა.
ერთხელ, ადრე გაზაფხულზე, როცა შორეულ ნათესავს იუბილე ჰქონდა, ბებია ბიჭთან სალაპარაკოდ მივიდა.
– დანიელ, პარასკევს ჩვენთან ერთად პირველებთან წვეულებაზე წამოხვალ.
– მე? რატომ? ეს ყველაფერი არ მიყვარს. თან სხვა გეგმა მაქვს. ბაბუასთან ერთად წადი. ახალგაზრდობა გაიხსენეთ, იცეკვეთ. არ დავიკარგები. თან კოსტიუმიც მოსაძებნია.
– დანიელ, კარგად გიცნობ. ჭორების დონეზე, დედაც იქ იქნება. დედაშენი. ჩემთვის არ დაურეკავს, მაგრამ მისმა მეგობარმა მითხრა გუშინ. მოკლედ, დაფიქრდი. თუ მისი ნახვა გინდა, ერთად წავიდეთ. მე სათქმელი არაფერი მაქვს, მაგრამ შენ საკმაოდ ელოდე, რომ 16 წლისას ერთხელ მაინც ნახო. სხვათა შორის, უკვე 16 წლისას დედა გახდა. ო, ღმერთო.
იმ ღამეს დანიელს რული არ მიკარებია. წარმოიდგენდა, რამდენ კითხვას დაუსვამდა დედას. საკუთარ ცხოვრებაზე მოუყვებოდა. ახლოს გაიცნობდა. რაც მთავარია, გაიგებდა, რატომ მიატოვა. საქმე ასაკში იყო თუ მასში? იქნებ, დამნაშავე მისი ნამდვილი მამაა და მან დაარწმუნა? არაფერია, ცოტა დრო დარჩა, მალე ყველაფერს გაიგებს.
მეორე საღამო დანიელს არასდროს დაავიწყდება. გულის სიღრმეში ნერვიულობდა და შიშობდა, რომ დედა არ მოვიდოდა. მაგრამ არა, შუა საღამოს, წვეულების ოფიციალური ნაწილის დასრულების შემდეგ, უცნობი ქალი მოვიდა. დანიელი თავისით მიხვდა. უკვე შეზარხოშებული იყო, ყველასთან ჭიკჭიკებდა და ფოტოებს იღებდა. როგორც ჩანს, ეს ქალი ყველგან და ყოველთვის თავს კომფორტულად გრძნობს. მოგვიანებით ქალმა ბებია დაინახა და მიუახლოვდა. 5 წუთი ისაუბრეს და ბოლოს დანიელისკენ თავად გაეშურა. აშკარა იყო, რომ ნათესავები იყვნენ, მაგრამ უფრო და–ძმას ჰგავდნენ.
ყველაფერი ისე არ მოხდა, როგორც დანიელს წარმოედგინა. ბიოლოგიური დედა მიუახლოვდა და ჩაეხუტა. ამით მთელი დედობრივი ინსტინქტი ამოწურა. შვილს სკოლის შესახებ ჰკითხა, ხომ არ აბრაზებენ ბებია და ბაბუა, მომავალზე. აბსოლუტურად სტანდარტული სისულელე, აბსოლუტურად უცხო ადამიანებთან საუბარი. დანიელი ყველაფრის მოყოლას ეცადა, მაგრამ რაღაც მომენტში მიხვდა, რომ მის წინ მდგომ ქალი უკვე სხვა თანამოსაუბრეს ეძებდა. სინამდვილეში, არ აინტერესებდა. მაშინ გაიფიქრა კითხვა, რომელიც მთელი ღამე არ ასვენებდა.
– დედა, რატომ მიმატოვე? რა იყო მიზეზი?
– მიზეზი არ ყოფილა. დანიელ, დანიელ. საერთოდ ვანო დაგარქვი. არანაირი მიზეზი. რამდენის ვიყავი? 16 წლის. ამაზე ფიქრიც არ შემეძლო. ბავშვობაში მხოლოდ ვთამაშობდი. შენ, ვხედავ, სერიოზული ხარ. ეს კარგია. სხვათა შორის, და გყავს. 3 წლისაა. მის შემთხვევაში, ყველაფერი უკვე გააზრებულ ასაკში მოხდა. როგორ ვთქვა, დაგეგმილი იყო, გესმის? არ იდარდო, ამის გამო არ იტანჯო. ვინ არის დამნაშავე, რომ ასე მოხდა? ეს შემთხვევაა, რას იზამ. ახლა ასეა. მთავარია, ჩემი მშობლები ახალგაზრდები არიან და ნამდვილ მამაკაცად აღგზარდეს. კარგი, შვილო. წავალ. საჩუქარი უნდა გადავცე და ყველას მივულოცო. მოდი, მოგვიანებით ვილაპარაკოთ. სასიამოვნო იყო. ძალიან კარგია.
დანიელმა ზრდილობისთვის 5 წუთი მოიცადა, შემდეგ ბებიასთან მივიდა, მუცლის ტკივილი მოიმიზეზა, რომ სახლში წასულიყო. ბებიამ ძლივს შესამჩნევი ცრემლიანი თვალებით გაუშვა. მეორე დღეს ბიჭის გონებიდან დედის გამოსახულება საერთოდ გაქრა. ახლა მას მხოლოდ ბაბუა (რადგან მოსწონს, რომ ბაბუას ეძახიან) და ბებია ჰყავს. ამიერიდან ეს ფაქტი მთავარი გახდა. სხვა ყველაფერი სისულელეა. ოჯახი წმინდაა, მაგრამ უნდა იცოდეთ, ვინ არის თქვენი ოჯახის ნამდვილი წევრი. ყველაზე ერთდროულად ფიქრი დიდი პატივია.
