– კარგი, შვილო, ახლა ტელეფონი შენს სოფლელს მიეცი, – თქვა მარგარიტამ. დაავიწყდა, რომ შვილს ტელეფონი ხმამაღალ რეჟიმზე ჰქონდა ჩართული.
ლევანი გაწითლდა, მარის დარცხვენით გადახედა. მარიმ ქმარს საყვედურის გამომხატველი მზერით შეხედა და ხმამაღლა თქვა:
– სოფლელს ისედაც ესმის, ტელეფონი ხმამაღალზეა.
– ოჰ, მარიკო! – დაბნეულად ჩაიცინა მარგარიტამ, – კარგი, არ გაბრაზდე, ასე ვხუმრობ. თუმცა რატომ უნდა გეწყინოს, ხომ სოფლიდან ხარ. ჰა, ჰა, ჰა.
– ბავშვებზე და მოხუცებზე არ ვბრაზდები, – უპასუხა მარიმ და სიტყვა „მოხუცზე“ აქცენტი გააკეთა.
მარიმ კარგად იცოდა, რომ დედამთილი თავის ასაკს ვერ იღებდა და მის დამალვას ცდილობდა. ზოგჯერ სასაცილოდ გამოდიოდა. მკვეთრი მაკიაჟი, ულტრათანამედროვე ნივთები და ახალგაზრდული სლენგი არ შეეფერება სახეზე მის ნაოჭებს, რომლის დამალვას პუდრის და ტონალურის სქელი ფენით ცდილობდა. მისკენ მიმართულ გაკვირვებულ მზერას აღფრთოვანებად აღიქვამს, ხოლო ზურგსუკან ჩაცინებას აღფრთოვანებულ შეძახილად. შვილის ქორწილზე, სადაც მისი ყოფილი ქმარი, ლევანის მამა, იყო, ახალდაქორწინებულებს უსურვა, რომ შვილების გაჩენა არ ეჩქარათ, რადგან ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა იყო ბებიობისთვის.
– გასაგებია, ანუ გეწყინა, – დაუყვავა დედამთილმა, – მე ხომ არც ერთს, არც მეორეს მივეკუთვნები. ჰა, ჰა, ჰა.
მარიმ თვალები გადმოკარკლა, ხოლო ლევანს გაეღიმა და ხელები გაასავსავა.
– რა მინდოდა მეკითხა, – გააგრძელა მარგარიტამ, – ატარებ იმ კედს, რომელიც ოქტომბერში ჩამოგიტანე?
– არა, როგორღაც ზამთარში კედი მოსახერხებელი არაა, – უპასუხა მარიმ.
– ძალიან კარგი, – მხიარულად წამოიძახა მარგარიტამ, – მე წავიღებ. მაინც ასეთ მოდურ ფეხსაცმელს არ იცვამ.
– აბა როგორ, ჩემს სოფელში დღესაც კალოშები აცვიათ, – ამოიოხრა მარიმ.
რა თქმა უნდა, მარი დაცინოდა. ერთი მხრივ, აღიზიანებდა, რომ დედამთილი სულ სოფლელს ეძახდა მხოლოდ იმიტომ, რომ „მოდური“ არაა. მისი გაგებით, კლასიკური ტანსაცმელი, ქუსლიანი ფეხსაცმელი და ბუნებრივთან მიახლოებული თმის ფერი მოდური არაა. მოდურია, როცა უჩვეულოდ, კაშკაშად და ცოტათი სულელურად გაცვია. ასეთი „მოდური“ სტილი მარის არ მოსწონდა. ის ხომ ხელმძღვანელი იყო და კომპანიაში მკაცრი დრესკოდი ჰქონდათ. მეორე მხრივ, ესმოდა, რომ დედამთილი მოზარდივით იქცეოდა იმის გამო, რომ ქმარმა ახალგაზრდობაში მიატოვა. როგორც ჩანს, ასე სურს დაამტკიცოს, რომ ახალგაზრდა კონკურენტებს არაფრით ჩამოუვარდება. ასევე უბრალოდ ბედნიერება სურს.
– მარიკო, ახლა ძალიან მოდური რეზინის კალოში იყიდება. უბრალოდ მოდურ მაღაზიებში ხშირად უნდა იარო.
– კარგი, – გაეღიმა მარის, თან ლევანის გახედა. – მოდურ მაღაზიებში ხშირად ვივლი.
– შესანიშნავია. მეც შენთან ერთად ვივლი. ოჰ, დამავიწყდა. შენთან ერთად ვერ წამოვალ, გოგოებთან ერთად დასასვენებლად მივდივარ. იქ ვიგულავებთ.
„გოგოები“ მისი თანატოლი დაქალებია, მასსავით თავქარიანი და უგუნური, რომლებთან ერთადაც მოგზაურობს და დროს მხიარულად ატარებს.
– ისევ? – გაუკვირდა მარის.
– ახლა ხომ სიცივეა, თბილი ტანსაცმლის წაღება არ დაგავიწყდეთ. ხშირად დაგვირეკეთ, რომ არ ვინერვიულოთ. ჩვენ ვერ გიკავშირდებით, ხან არ პასუხობთ, ხან მიუწვდომელი ხართ.
– მარიკო, როგორი კეთილი და შესანიშნავი ხარ. რა მაგარია, რომ ლევანს ასეთი კარგი ცოლი ჰყავს – სინაზით თქვა მარგარიტამ. შემდეგ დაამატა: – მხოლოდ სოფლელს შეიძლება ჰქონდეს ასეთი სუფთა სული!
მარიმ თვალები გადაატრიალა და თავი გააქნია. ლევანი ცოლს ჩაეხუტა და უთხრა:
– რა თქმა უნდა, მარი საუკეთესოა, ყველაზე ლამაზი, ჭკვიანი, საყვარელი!
სინამდვილეში, მარგარიტას თავისი რძალი ძალიან უყვარდა. თუმცა თვლიდა, რომ ასაკთან შედარებით ზედმეტად სერიოზული იყო. ესმოდა, რომ ოჯახში ერთი გონიერი ადამიანი მაინც უნდა იყოს, რომელიც ყველაზე იზრუნებს. მათ ოჯახში ამ როლს მარი ითავსებს.
