ჩვენს სახლში ვცხოვრობთ. მე და ჩემს მეუღლეს ორი პატარა შვილი (2 და 4 წლის) გვყავს, ახლა ორსულად ვარ. ქმრის ნათესავები (დედა, და, 18 წლის დისშვილი) სოფელში, ჩვენგან 150 კმ–ით მოშორებით ცხოვრობენ. ღარიბულად ცხოვრობენ, სამი ადამიანი დედამთილის პენსიას ჯერდება. ზარმაცი მული 1 წელია უმუშევარია. ქმარი მინიმალურად ეხმარება, რომ საქმის მოტივაცია მისცეს.
დისშვილმა სკოლა დაამთავრა. სხედან და ტირიან, რომ სასწავლებლად ვერ აგზავნიან. ჩემმა ქმარმა კოლეჯში მოაწყო, სწავლის ფული გადაუხადა. საერთო საცხოვრებელზე ვერ იზრუნა და ჩვენთან ცხოვრება „მოუწია“. ეს ჩემთან, დიასახლისთან, არავის განუხილავს. ეს ყველაფერი არაა. ჩვენთვის დიდი პრობლემა არაა, მაგრამ ბიჭი ზარმაცია, მთელი დღე ინტერნეტში ზის, არაფერი იცის, დახმარებას არ ცდილობს. ხედავს, რომ ორსულად ვარ, სტაფილოს ვთხრი, ურიკას ვათრევ, წარბსაც არ იხრის. თავს ბოროტ დედინაცვლად ვგრძნობ. ქმარს მისი აღზრდით დაკავება არ სურს.
დედამთილთან დავიჩივლე, მირჩია, საქმეში ჩავრთო, თითქოს მიეჩვევა. ძალა აღარ მაქვს. ისედაც 3 წელია გამოვიფიტეთ. სახლი ავაშენეთ, დაუმთავრებელ სახლში ბავშვებთან ერთად ვცხოვრობდით, ბოსტანს მარტო ვუვლიდი. შეეძლო ერთხელ მაინც დახმარება შემოეთავაზებინა. დღესასწაულებზე ჩამოდიან და ნაკვეთზე სამუშაოდ მიშვებენ. დიდი დახმარებაა. შრომისმოყვარე ადამიანი სხვანაირად მოიქცეოდა. ვხედავ, რომ მთელ პასუხისმგებლობას ჩვენ გვაკისრებენ. ჩვენთვის ადვილია, ვმუშაობთ და შეძლებულად ვცხოვრობთ, რა საჭიროა თავის შეწუხება და პრობლემების მოგვარება?
ახლა მულიშვილი ჯარში წავიდა. 1 წელში სიტუაცია განმეორდება. მულმა ქალაქში მუშაობის დაწყება გადაწყვიტა, ბინის ქირაობის პერსპექტივით (თავისით ნამდვილად ვერ გაწვდებოდა). ჩამოვიდა და დაუკითხავად დიასახლისობა დაიწყო. იქ იძინებდა, სადაც სურდა, ჩემს და დედაჩემის ნივთებს იღებდა. ვერ ვიტან, როცა ჩემს პირად სივრცეს თავხედურად არღვევენ. მისი მხრიდან ეს არ იყო სახლში დახმარება. მხოლოდ იმას აკეთებდა, რაც თავად სურდა. არ მეკითხებოდა, რა იყო ნამდვილად საჭირო.
ურთიერთობა დაიძაბა. ვღიზიანდები. ისინი თავს უხერხულად გრძნობენ. მათ ოჯახში პირდაპირ საუბარი მიღებული არაა. ყველა ერთმანეთს იტანს და ერთმანეთის წყენინების ეშინია. მხოლოდ მე ვარ უკმაყოფილო. ვუთხარი, რომ ჩემი სახლის დალაგება საჭირო არაა. გაგიჟდა, ფეხებთან ნაგავი დამიყარა: „ნაგვის დაყრა შეიძლება?“ ნივთები შეაგროვა და წავიდა. ქმარს არ სიამოვნებს, მუდმივად მეუბნება, რომ ჩემ გამო სტუმრობა არ სურთ, თუმცა ჩემს აზრს მხარს უჭერს.
ჩემს პოზიციაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ. როცა მულიშვილი ჩვენთან ცხოვრობდა, მისთვის დალაგება არ მითხოვია. სახლს თავად ვალაგებდი, ვამზადებდი, უბრალოდ ვახშმობის შემდეგ ჭურჭლის ჩადება სარეცხ მანქანაში ჩემთვის ბუნებრივია. ნათესავებს უცნაური პოზიცია აქვთ. მათთვის ნორმალურია დივანზე წოლა და ჩივილი, რომ ცხოვრება მძიმეა. თან ამის შესაცვლელად არაფერს აკეთებენ.
