ლელა პოლონეთში გასულ გაზაფხულზე წავიდა. მთავარი მოტივაცია 10 წლის ქალიშვილისთვის უკეთესი მომავლის შექმნა იყო. დიდი ხანია განქორწინებულია და შვილს მარტო ზრდის. სამშობლოში დარჩნენ მოხუცი მშობლები, რომლებმაც ახლახანს იმაზე საუბარი დაიწყეს, რომ მოვლა სჭირდებათ. ლელა სერიოზული არჩევანის წინაშე დგას: სამშობლოში დაბრუნდეს და მოხუც მშობლებს მოუაროს თუ ქალიშვილთან ერთად უცხოეთში დარჩეს? Vivien ლელას ისტორიას გიზიარებთ.
„დედაჩემი 38 წლის იყო, როცა დავიბადე. გვიან გაჩენილი ბავშვი უკვე მოზარდობის პერიოდში ფიქრობს, რა მოხდება, როცა მშობლები მოხუცდებიან. ეს ფიქრები მღრღნიდა, სანამ უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. შემდეგ გავთხოვდი და უფრო საკუთარ თავზე ფიქრი დავიწყე. სამწუხაროდ, ჩემი პირადი ცხოვრება ვერ აეწყო. დაქორწინებიდან 1 წელში დავორსულდი და 6 თვის შემდეგ მივხვდით, რომ ჩვენი თანაცხოვრება უფრო ტანჯვას ჰგავს, ვიდრე ბედნიერ ცოლქმრობას. ორმხრივი შეთანხმებით განვქორწინდით, მაგრამ ნატალის დაბადების შემდეგ ყოფილი მეუღლე თითქოს შეცვალეს.
ალიმენტებს არ იხდის. ამბობს, რომ მისი ქალიშვილი არაა და ა.შ. ამის მოსმენა იმდენად ამაზრზენი იყო, რომ სასამართლოში არ წავსულვარ. ვიფიქრე, რომ როგორმე გავუმკლავდებოდი. ასეც მოხდა. პირველი 3 წელი ძალიან რთული იყო, მაგრამ შემდეგ ჩვენი ცხოვრება აეწყო. ახლა ჩემი ქალიშვილი 10 წლისაა, მე – 31. ქალიშვილთან ერთად უცხოეთში გადასვლა გადავწყვიტე. პოლონეთში წავედით. იქ ცხოვრობს ჩემი ძველი მეგობარი, რომელთან ერთადაც უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. დოკუმენტების მომზადებაში დამეხმარა.
ახალ გარემოს სწრაფად შევეგუე. ქალიშვილთან ერთად პოლონური ენის შესწავლა დავიწყე. ნატალი სკოლაში შევიდა და ახალი მეგობრები შეიძინა, მე სამსახური ვიპოვე. ვფიქრობ, რომ აქ ქალიშვილს უკეთესი მომავალი ექნება. ყველაფერი კარგად იყო, სანამ დედამ დარეკვა და ცხოვრებაზე ჩივილი არ დაიწყო. მას და მამას ცუდი მდგომარეობა აქვთ, ჩემი ზრუნვა სჭირდებათ. ჯანმრთელობა ხელს აღარ უწყობთ. დედაჩემი 69 წლისაა. სერიოზული ასაკია, მაგრამ არა კრიტიკული.
არ მახსოვს, რომ რაიმე ქრონიკული უსიამოვნება ან რაღაც მსგავსი ჰქონდეთ. მისი მოთხოვნა არ მომეწონა, მაგრამ მშობლების მიტოვებაც არ მსურს. ერთმანეთს ხშირად ვურეკავთ, დედა თავის მდგომარეობას მიზიარებს. ვფიქრობ, რომ პრობლემა იმაში არაა, რომ მშობლებს მოვლა სჭირდებათ. ფიქრობს, რომ აღარ დავბრუნდები. თითქოს, მივატოვე. ასე არაა. უბრალოდ ცხოვრების უკეთ მოწყობა მსურდა. სერიოზული არჩევანის წინაშე ვდგავარ: სამშობლოში დავბრუნდე თუ ქალიშვილთან ერთად საზღვარგარეთ დავრჩე. დიდხანს ვიფიქრე და გადავწყვიტე, რომ მშობლებისთვის მომვლელი დავიქირავო. ეს ყველა საკითხს მოაგვარებდა.
ოღონდ დედაჩემს არ აწყობს. თვლის, რომ მომვლელი ცარიელი სიტყვებისთვის ფულს იღებს. საქმეში არავინ დაეხმარება. პატარა ბავშვებივით პროტესტს გამოხატავენ. არც ის უნდათ, არც ეს! არ მესმის, რა გავაკეთო. ერთი მხრივ, მათი დახმარება მსურს. მეორე მხრივ, ქალიშვილი მყავს. ის ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია.“
რაც უფრო ასაკოვანი არიან მშობლები, მით მეტი შანსია, რომ რაღაც მომენტში ზრდასრული შვილებით მანიპულირება დაიწყონ. თითოეული შემთხვევა ინდივიდუალურია. მსგავსი პრობლემის მოგვარება ყოველთვის იმაშია, რომ საკუთარი ცხოვრების პრიორიტეტები სწორად დასახოთ და პირადი საზღვრები დაიცვათ. ლელა ვალდებული არაა სახლში დაბრუნდეს და მშობლებს მიხედოს იმის გათვალისწინებით, რომ უცხოეთში პატარა ქალიშვილის მომავლისთვის წავიდა. თან ქალი პრობლემის მოგვარების სხვა ვარიანტს სთავაზობს. თუ მშობლები მომვლელის აყვანაზე თანახმა არ არიან, საქმე შეიძლება სხვა რამეში იყოს.
