ყველას ისე არ უმართლებს, რომ ზრდასრულ ასაკში მშობლებთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდეს. არ ვგულისხმობთ შემთხვევებს, როცა ბავშვები და მშობლები ერთმანეთს აქტიურად უპირისპირდებიან. პირიქით, ამ შემთხვევაში გულგრილი და ცივი პრაგმატიზმი გულს უფრო გვტკენს, ვიდრე ღია ნეგატივი. ერთი შეხედვით, ნათელას ისტორია არც ისე საშინელია, მაგრამ დაფიქრებისას გააცნობიერებთ, რა რთულია ცხოვრება სამყაროში, სადაც ყველაზე ახლობელი ადამიანიც უცხოსავით იქცევა.
„25 წლის ვიყავი, როცა მაქსიმესთან, ჩემს ყოფილ ქმართან ოჯახი შევქმენი. სწრაფი გაცნობა, ორსულობა, ქორწილი. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ გაბერილი მუცლით ჯვარს დავიწერდი. მაინც მიხაროდა, რადგან ვიცოდი, რომ შვილი სიცოცხლეზე მეტად მეყვარებოდა. მალე ქალიშვილი მარიამი დაიბადა. თავით დედობაში გადავეშვი. მშვიდად ვცხოვრობდით. მაქსიმე მუდმივად სამსახურში იკარგებოდა, მე მარიამზე ვზრუნავდი. მთელ ამ საზრუნავსა და საქმეებში ერთმანეთს დავშორდით. არც გამიკვირდა, როცა მითხრა, რომ სხვა ჰყავს. განქორწინება მთხოვა, დამპირდა, რომ ალიმენტს გადაიხდიდა.
გულწრფელად, განქორწინების პროცესი თვითნებაზე მივუშვი. რაიმეს გარკვევის და დამტკიცების ძალა არ მქონდა. რა აზრი ჰქონდა, თუ გასაკვირი არაფერი იყო. ოღონდ მე და მარიამს მაქსიმეს ბინიდან წასვლა მოგვიწია. მშობლებს დახმარება ვთხოვე და აქედან პრობლემები დაიწყო. დედ–მამა უკვე დიდი ხანია ქალაქგარეთ დიდ სახლში ცხოვრობდნენ. ფული საკმარისი ჰქონდათ, არაფერზე უარს არ ამბობდნენ. მიკავშირდებოდნენ, მარიამს ნახულობდნენ, მაგრამ იშვიათად. ამბობდნენ, რომ უფრო ხშირად თავს არაკომფორტულად იგრძნობდნენ. ჩემმა თხოვნამ დიდად არ გაახარათ. პირობა წამომიყენეს, რომ ოთახის ქირა გადამეხადა.
სხვა გზა არ მქონდა, დავთანხმდი. მე და ჩემს ქალიშვილს გამოგვიყვეს პატარა ოთახი და თარო მაცივარში. ღარიბულად, მაგრამ მშვიდად ცხოვრება დავიწყეთ. ერთდროულად სამი სამსახურის დაწყება მომიწია. მარიამს ძიძა სჭირდებოდა. მშობლებმა მის მოვლაზე უარი თქვეს. საბედნიეროდ, გამოსავალი ვიპოვე. ყოფილ დედამთილს, ნინოს დახმარება ვთხოვე. მაქსიმესთან განქორწინების შემდეგ მასთან ურთიერთობას არ ვწყვეტ. თან შვილის საქციელს კიცხავს. მოკლედ, ნინო დახმარებაზე სიამოვნებით დამთანხმდა. ძალიან მცირე თანხა მთხოვა, ამ პირობით ასეთი კარგი ძიძის პოვნა რთულია. ვიფიქრე, რომ გამიმართლა.
თვეები გავიდა, მუშაობას შევეჩვიე და ერთ კოლეგას დავუმეგობრდი კიდეც. თავიდან ელენე, ახალი მეგობარი, ჩემი ისტორიების დაჯერებაზე უარს აცხადებდა. მოგვიანებით, დედაჩემის, მამაჩემის და დედამთილის აღშფოთებით გაკიცხვა დაიწყო. სად გაგონილა, რომ ახლობლები ასე ანგარებით ექცეოდნენ მარტოხელა დედას და მის პატარა ქალიშვილს. დავფიქრდი. ოღონდ გამოსავალი მაინც არ მაქვს. ფული მჭირდება, სხვა დამხმარეს ვერ ვპოულობ“.
ნათელას ნამდვილად მძიმე ბედი ხვდა. ვფიქრობთ, რომ სწორი ტაქტიკა შეარჩია. ხელის ჩაქნევა არ შეიძლება, ხოლო ახლობლების ასეთ დამოკიდებულებას სხვანაირად ვერ აღიქვამს. თუ ახლობლების ცივ მერკანტილურობას შევხედავთ, ნათელას არ გაუმართლა.
