დღესაც შეიძლება გაიგონოთ, რომ სსრკ–ში მხოლოდ კარგი ხარისხის ნივთები იყიდებოდა. თითქოსდა ტანსაცმელი, ფეხსაცმელი, ავეჯი და ტექნიკა წლები ძლებდა, თან შესაშური საიმედოობით გამოირჩეოდა. ზოგი დღემდე სსრკ–ში წარმოებულ ნივთებს იყენებს. ცხადია, წარმოებიდან დღემდე უკვე ათ წელზე მეტი გავიდა.Vivien ეცდება გაარკვიოს, ნამდვილად არის საბჭოური ნივთები ისეთი ხარისხიანი, როგორც მიღებულია, რა არის მისი უჩვეულო გამძლეობის საიდუმლო და რატომ ახარებს თანამედროვე პროდუქტები მყიდველებს საიმედოობით იშვიათად?

კარგი ხარისხის ნივთები

თანამედროვე ნივთების ხარისხის მიმართ პრეტენზიები გასაგებია. თუ გასულ საუკუნეში საიმედო ავტომობილის, ავეჯის, ჭურჭლის და სხვა ნივთის დამზადება შეეძლოთ, რატომ ვერ აკეთებენ ახლა? ამ დროში ხომ ბევრი ახალი ტექნოლოგია გამოჩნდა, რომელთა გამოყენება ნებისმიერი საქონლის ხარისხზე საუკეთესოდ უნდა აისახოს.პირველ რიგში, აღსანიშნავია, რომ სსრკ–ში ხარისხს ნამდვილად ყურადღებას აქცევდნენ. GOST ტყუილად არ არსებობდა და თითოეული ნივთის წარმოება მკაცრად კონტროლდებოდა. წარმოების ყველა წესის დაცვით ცუდი პროდუქტი არ გამოდიოდა.საბჭოელი მოქალაქის მოკრძალებული შემოსავალი თავის როლს თამაშობდა. ნებისმიერი მსხვილი შენაძენისთვის ფულის დაგროვება უწევდათ, ამიტომ საქონლის შერჩევას მაქსიმალური პასუხისმგებლობით ეკიდებოდნენ.

აღსანიშნავია, რომ კერძო კომპანიების მიერ წარმოებული იმპორტული ნივთები ხშირად უკეთესი ხარისხის იყო. თუ მყიდველს ასეთი უცხოური ნივთის შეძენა შეეძლო, ეს დიდ წარმატებად ითვლებოდა. სწორედ ამიტომ, ცოტა გულუბრყვილოა, როცა საბჭოურ ნივთებს მსოფლიოში ყველაზე საუკეთესოდ და საიმედოდ მივიჩნევთ.საშუალო შემოსავლის ადამიანი, რომელიც თავის ფინანსურ მდგომარეობას გონივრულად აფასებდა, ხვდებოდა, რომ უახლოეს წლებში მაგალითად, ტელევიზორს ვერ გამოცვლიდა. შეძენილ ნივთებს წლები უნდა ემსახურა, ამიტომ მხოლოდ საიმედო, დროში და ხალხის მიერ გამოცდილ ნივთებს ყიდულობდნენ.

დეფიციტის გავლენა – დეფიციტი ხალხს ნებისმიერი ნივთის გაფრთხილებას აიძულებდა. ხშირად დანაზოგის შემთხვევაშიც მაღაზიაში წასვლა და სასურველი ნივთის შეძენა შეუძლებელი იყო. ბევრი საქონელი ნამდვილად ათწლეულები ძლებდა და არა მხოლოდ მყიდველს, არამედ მის შვილებს და შვილიშვილებს ემსახურებოდა.იგივე დეფიციტის გამო ბევრი ნივთის შეკეთება უფრო მარტივი იყო, ვიდრე ახლის ყიდვა. სწორედ ამიტომ, საბჭოელი მოქალაქე ყველაფრის ხელოსანთან მიდიოდა, რომ გაუმართავი ტექნიკა, ავეჯი, ავტომობილი და სხვა ყველაფერი შეეკეთებინა. მთავარი საჭირო ნაწილების მიღება იყო.

დღეს მყიდველს სხვადასხვა ხარისხის მრავალფეროვან საქონელთან წვდომა აქვს. იაფი, ძვირი და საშუალო ფასის სეგმენტი არსებობს. ხარისხიანი და შედარებით ძვირადღირებული ნივთის შეძენისას მყიდველს იმედი აქვს, რომ ნივთი საკმაოდ დიდხანს გაძლებს. უბრალოდ ყველას არ სურს, რომ ამ ხარისხში ზედმეტი გადაიხადოს.ამასთან, თანამედროვე მწარმოებელი დაინტერესებული არაა, რომ ნივთმა წლები გაძლოს. ასე მომავალ საქონელს ვერავის მიყიდის. ეს კი ბანკროტით ემუქრება. გადარჩენისთვის ბრძოლაში ყველა საშუალება კარგია.

რას ფიქრობთ ამის შესახებ? გაგვიზიარეთ თქვენი მოსაზრებები.