როგორც აღმოჩნდა, ქალების საკმაოდ დიდ ნაწილს სულის სიღრმეში არ უყვარს საკუთარი რძალი. ღია დაპირისპირება არ არის, მაგრამ არ შეიძლება ითქვას, რომ პრეტენზიებიც სრულიად არ არსებობს. რას ეძახი შენი შვილის ცოლს ზურგსუკან, როცა არავის ესმის? ხან რას, ხან -რას. მაგრამ კარგია, რომ ყველა დედას აქვს უფლება არ აჩვენოს, როგორ უწერია მისი რძალი მობილურ ტელეფონში. იმიტომ, რომ ზოგჯერ სიმართლე შეიძლება არც ისე სასიამოვნო იყოს.
ეს გასაკვირი არ არის. ფსიქოლოგებმა დიდი ხანია ამოიცნეს რძლისა და დედამთილის შესაძლო მტრობის „საიდუმლო“. ჩვეულებრივი ბრძოლა პირველობისთვის, სულ ესაა. თითოეულ ქალს სურს იყოს პირველ ადგილზე მისი საყვარელი მამაკაცისთვის. დედა, როგორც მშობელი, ცოლი კი – როგორც მთელი ცხოვრების სიყვარული. ზოგიერთ შემთხვევაში, მეტოქეები აქტიურად იბრძვიან ერთმანეთთან, ზოგჯერ კი – საუკეთესო მეგობრებად იქცევიან. მიუხედავად იმისა, რომ მეორე ვარიანტი არ ხდება ისე ხშირად, როგორც ჩვენ გვსურს.
რა ქვია რძალს?
წარმოიდგინეთ, ჩემს რძალს არც კი რცხვენია იმის, რომ არ მოვწონვარ! ის ამას პირდაპირ მეუბნება, პირველივე შესაძლებლობისთანავე. ჩემმა შვილმა იცის ამის შესახებ! აი ასე, 60 წლის ასაკში ვიგებ რომ „საყვარელი“ დედა და დედამთილი ვარ! ვიცოდი, რომ ოჯახში ერთადერთი შვილი – ცუდი იდეა იყო.
ანა, ჩემი რძალი, ყოველთვის მეჩვენებოდა, რომ ზედმეტად ენერგიული და რაღაცნაირი მოუსვენარი იყო. როცა ჩემმა შვილმა პირველად გამაცნო, მაშინვე არ მომეწონა მისი უზარმაზარი შავი თვალები. გამუდმებით აქეთ-იქით მორბენალი და ძალიან ყურადღებიანი. როგორც გაირკვა, მართალი აღმოვჩნდი. უფრო ხშირად უნდა ვენდოთ საკუთარ ინტუიციას. მაგრამ შემდეგ უბრალოდ მოვიშორე შემაშფოთებელი ფიქრები და ვეცადე დამეგობრებულიყავი იმ გოგოსთან, რომელიც ჩემმა შვილმა მოიყვანა. რა შეიძლებოდა არ მომწონებოდა პირველივე შეხვედრაზე?
პირველ რიგში, სითავხედე. ახლა ბევრ ჟურნალში და, ზოგადად, ინტერნეტის სტატიებში წაიკითხავთ, რომ ტოქსიკური მამაკაცის პირველი „ნიშანი“ არის მისი არასწორი ქცევა მომსახურე პერსონალთან. წარმოიდგინეთ, ჩემს ასაკში ისევ მაინტერესებს მსგავსი რაღაცები. ასე რომ, იმ დღეს, კაფეში, ანა ძალიან თავხედურად მოექცა მიმტანს. დესერტის გამოცვლა მოსთხოვა, რადგან რაღაცნაირად ფორმა ჰქონდა შეცვლილი, უხეშად ელაპარაკებოდა და, ზოგადად, გამომწვევად იქცეოდა. მაშინ ყველაფერი ნერვებს დავაბრალე, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ვცდებოდი.
მეორეც, მაპატიეთ ასეთი დეტალების გამო, მაგრამ გარეგნობა. კერძოდ, ღრმა დეკოლტე და მინი ქვედაკაბა. მე ვიტყოდი, რომ ეს იყო სპორტული სამოსი, რადგან ძალიან მჭიდროდ იყო მორგებული. მაგრამ ვინ იცის, როგორი მოდაა ახლა თანამედროვე ახალგაზრდობაში. მოკლედ, კიდევ ერთი უპატივცემულობის ნიშანი გარშემომყოფების მიმართ. და ჩემს მიმართ, რადგან ანამ ჩვენი შეხვედრის შესახებ იცოდა და თუ მოინდომებდა, შეეძლო უფრო წესიერად ჩაეცვა.
ქორწილის შემდეგ ახალდაქორწინებულებმა ერთად ცხოვრება რომ დაიწყეს, ცოტა მოვიწყინე, რადგან ჩემი ერთადერთი ვაჟი მენატრებოდა. ერთი თვე თავს არ ვახსენებდი, მაგრამ მერე დროდადრო დავიწყე რეკვა. ის ჩემი შვილია, მე მისი დედა ვარ, მგონი აქ ასახსნელი ნამდვილად არაფერია. აღმოჩნდა, რომ ანა არ იყო კმაყოფილი ამით, ამიტომ დროთა განმავლობაში მან პრეტენზიების გამოთქმა დაიწყო. რამდენჯერმე საკუთარი ყურით გავიგე, როგორ უთხრა ქმარს, რომ საუბარი დაესრულებინა. მის გვერდით იდგა და მე მესმოდა, დამიჯერეთ.
ჩხუბი არ მინდოდა, ამიტომ ამის შესახებ ჩემს შვილს პირად შეხვედრაზე ვკითხე. აღმოჩნდა, რომ ჩემი რძალი, მართლაც პრობლემური ადამიანია, მაგრამ ეს მისი ბრალი არ არის. ადრე, ალბათ, ჩვეულებრივი, ნორმალური გოგო იქნებოდა. მაგრამ მერე შეყვარებული გაუჩნდა, რომლისგანაც დაორსულდა. მამას არ სურდა პასუხისმგებლობის აღება და მას მუცელი მოეშალა. ამის შემდეგ, მისი ფსიქიკური მდგომარეობა ოდნავ გაუარესდა და ანას მოუწია ექსპერტებისთვის მიმართვა.
ანუ გესმით, ხომ? ჩემი რძალი აშკარად არაჯანსაღი ადამიანია. თუმცა ჩემი შვილი ცდილობს სხვა რამეში დამარწმუნოს. ამბობს, რომ მას უბრალოდ სტრესი აქვს და მასთან მხოლოდ ფსიქოლოგები მუშაობდნენ. მოკლედ ყველაფერი მალე გაივლის. მაგრამ… პირადად მე განსხვავებული აზრი მაქვს.
ყველაზე უსიამოვნო რამ მოგვიანებით მოხდა. რამდენიმე დღის შემდეგ ანამ ქმრისგან შეიტყო ჩვენი საუბრის შესახებ და მთლად გამოვიდა მდგომარეობიდან. დამირეკა და ძალიან ხმამაღლა დამიწყო ჩხუბი, რომ მისი და ლაშას დაშორებას ვცდილობ, რომ მისი თავიდან მოშორება მინდა და ასე შემდეგ. ერთადერთი დადებითი მომენტი ამ ყველაფერში არის ის, რომ მას მართლა უყვარს ლაშა, მაგრამ, მეშინია, რომ მხოლოდ მისი არაჯანსაღი სიყვარულით.
და ჩემი შვილი… სრულიად ვერ ახერხებს ჩემს დაცვას. ვერ გამიგია, რის ბრალია. თითქოს მოჯადოებული იყოს თავის ახალგაზრდა ცოლით. უხეშად არ მელაპარაკება, მაგრამ გამუდმებით ცდილობს გამაგებინოს, რომ ის უკვე ზრდასრული კაცია და საკუთარ ოჯახს თავად მიხედავს. თავად გადაწყვეტს როდის დარეკოს, თავად გადაწყვეტს, როდის მოვიდეს სტუმრად. მოკლედ, ყველაფერი თვითონ. მაგრამ მე ხომ მესმის, რომ რეალურად მას ჩემი რძალი მართავს?
ასე მგონია, ბოშა ქალმა მოაჯადოვა. და ყველაფერი ემთხვევა: შავგვრემანია, შავთმიანი. მაგრამ რაც არ უნდა ვეცადო, ყველა ამ ნიშნის არ მჯერა. მე მჯერა საღი აზრის. ამ მიმართულებით კი აღვნიშნავ, რომ ჩემი შვილი მეუღლის სამოთახიან ბინაში ცხოვრობს. ახალ ბინაში, ახალი რემონტით. რა თქმა უნდა, მესმის, რომ უძრავი ქონება ჩვენს დროში ძალიან მნიშვნელოვანი რესურსია. მაგრამ ნუთუ იმდენად მნიშვნელოვანი, რომ შვილსა და დედას შორის ჩადგეს? ნუთუ ყველაფერი ასე ცუდადაა?
მე მაინც არ ვკარგავ იმედს, რომ ჩვენს შორის სიტუაცია გამოსწორდება. ამას მხოლოდ დრო და მოთმინება სჭირდება. მაგრამ რაღაც უსიამოვნო ხმა მაინც ჩამჩურჩულებს, რომ უნდა შევწყვიტო ამ სისულელეებზე ფიქრი და მხოლოდ ჩემს ცხოვრებაზე გავამახვილო ყურადღება. ჩემი, როგორც დედის მისია მე საკმაოდ წარმატებით შევასრულე. მყავს ჯანმრთელი შვილი, რომელიც ახლა უკვე ზრდასრული ადამიანია. მისი შემდგომი სიხარული და პრობლემები ახლა მხოლოდ მისი საზრუნავია… მაგრამ ჩემს გულს მაინც საუკეთესოს იმედი აქვს…
