კერძო სახლის ასაშენებლად დღეს დიდი ფინანსური ინვესტიციებია საჭირო. უამრავი დრო იხარჯება ყველა საჭირო დოკუმენტის მოსაპოვებლად, შესაფერისი მიწის ნაკვეთის ასარჩევად და საბოლოოდ მუშების მოსაძებნად. მაგრამ ყველაზე რთული და ამავდროულად ცნობისმოყვარე თვალთაგან დაფარული არის ურთიერთობა მეუღლეებს შორის, რომლებიც ამ რთულ პერიოდში იძულებულნი არიან შეიკავონ ნერვები და ემოციები, რათა რაღაც მომენტში არ გაბრაზდნენ თავიანთ მეორე ნახევრებზე. ჩვენ ყველანი ადამიანები ვართ და ყველანი განვიცდით სტრესს, ეს ნორმალურია.
კერძო სახლი არც თუ ისე სწრაფად შენდება. ყოფილა შემთხვევები, როდესაც სახლის საძირკველი ჯერ კიდევ არ ყოფილა ჩასხმული და იმ დროისთვის წყვილი უკვე განქორწინებულა. როგორც ჩანს, ზოგიერთი ურთიერთობა უფრო მყიფეა, ვიდრე თუნდაც ყველაზე იაფი სამშენებლო მასალა. ადრე კი, კერძო სახლის აშენების შემდეგ, დაქორწინებული წყვილები მრავალ წელს ანდომებდნენ მის მოწყობას. კარგი დრო იყო: კარგი სახლები შენდებოდა და ქორწინებაც ქვის კედელზე ძლიერი იყო!
კერძო სახლის აშენება
საათნახევრის წინ ჩემმა საქმრომ დამირეკა. თქვა, რომ სამსახურიდან გვიან დაბრუნდებოდა, ძალიან დაღლილი იყო და სადილზე რაიმე გემრიელი სურდა. არა, როგორც ყოველთვის, კარტოფილი სალათით ან მოხარშული ქათმის ხორცით, არამედ რაიმე მოხრაკული ან ღუმელში გამომცხვარი. აკაკის გასტრონომიულ გემოვნებას კარგად ვიცნობ, მაგრამ ამ ბოლო დროს მისთვის საჭმლის მომზადების ხალისიც კი არ მაქვს. მომბეზრდა. და ეს ყველაფერი ჩემი და ჩვენი ურთიერთობის მიმართ მისი დამოკიდებულების გამო. მე უბრალოდ ვერ ვგრძნობ, რომ მაფასებს.
მე და ჩემი საქმრო ჩემს ბინაში ვცხოვრობთ. ბებიამ დამიტოვა ძველი სამოთახიანი ბინა კარგ უბანში. ჭერი მაღალია, კედლები სქელი. ყველა გოგოს ოცნება. მხოლოდ გათბობისთვის ვიხდით უამრავ ფულს, მაგრამ ეს უკვე ლირიკაა. ჩვენ ორისთვის ჩემი საცხოვრებელი ფართი საკმარისია. ბავშვისთვისაც კი საკმარისი იქნებოდა, მაგრამ ჯერჯერობით არც კი ვფიქრობ ამაზე.
კომუნალურ გადასახადს მე და ჩემი საქმრო ორად ვიყოფთ. საკვებში მე უფრო მეტი მეხარჯება. ჯერ ერთი, ჩემი პროდუქტები უფრო ძვირია. მე ეს ვიცი, თუმცა ვფიქრობ, რომ საკუთარი თავისთვის პროდუქტებზე დაზოგვა არც ისე კარგი გადაწყვეტილებაა. და მეორეც, აკაკის უბრალოდ მეტი ფული არც რჩება. ის ხომ მანქანის სესხს იხდის, რომლის გარეშეც, როგორც თავად ამბობს, საერთოდ არ გრძნობს თავს კაცად.
გამოდის, რომ ამ ურთიერთობაში თავად ვარ კავალერი. მე ვიხდი ფულს კაფეში, ვყიდულობ სხვადასხვა აქსესუარს, საჩუქრებსა და ტკბილეულს. ჩემი საქმრო უბრალოდ გაფართოებული თვალებით მიყურებს და ამბობს, რომ ყველაფერი გვექნება, მაგრამ არა ერთბაშად. ნუ იქნები ასე მოუთმენელი. სიტყვები, რომლებზეც უკვე გული მერევა.
აკაკიმ ერთი თვის წინ გაზრდილი ხელფასი მიიღო და გადაწყვიტა თავისებურად მოქცეულიყო და არა ტიპიური შეყვარებული ბიჭივით. გაეოცებინა თავისი შეყვარებული, რომელთანაც, სხვათა შორის, უფასოდ ცხოვრობს. არა. მან ამჯობინა, რომ საბანკო ანგარიში გაეხსნა და იქ შეენახა დაზოგილი თანხა. რისთვის? ყოველი შემთხვევისთვის. სამომავლოდ. იქნებ ჩემთან ურთიერთობა არ აეწყოს? ან იქნებ ვინმე ავად გახდეს? ერთგვარი უსაფრთხოების ბალიში, მაგრამ, როგორც მის საყვარელ მანქანაში, მხოლოდ მისთვის.
ამასთანავე, სულაც არ ერიდება, რომ შემომთავაზოს ჩემი ბინის გაყიდვა და მიღებული თანხით სადმე სოფელში კერძო სახლის ყიდვა ან აშენება. ამბობს, რომ გვექნება მეტი სივრცე და სუფთა ჰაერი. და ის, რომ მე საკუთარი ბინით კმაყოფილი ვარ და საკუთარი ფულით გავაკეთე რემონტი, როდესაც მას საერთოდ არ ვიცნობდი, ეს მას სრულიად არ აღელვებს. ამბობს, რომ მთელი ბავშვობა სოფელში გაატარა ბებიასთან და ეს მისი საუკეთესო წლები იყო. მას სურს, რომ ჩვენს შვილებსაც ასეთი კარგი ბავშვობა ჰქონდეთ.
მაგრამ სინამდვილეში ამას ვერც კი წარმოვიდგენ. საუკეთესო ვარიანტია სახლის ყიდვა, მაგრამ რა სახსრებით უნდა მოვაწესრიგოთ იგი? აკაკის მანქანაც რომ გავყიდოთ, მაშინაც კი არ გვექნება საკმარისი ფული. საკუთარი გემოვნებით რომ ააშენო კერძო სახლი, ამაზე უკვე საუბარიც კი ზედმეტია. როგორც წესი, ასეთი მშენებლობა, როცა ჯიბეში ძალიან ცოტა ფული გაქვს, წლების განმავლობაში გრძელდება. მარადიულ სამშენებლო მოედანზე ცხოვრობ და დასასრული არ ჩანს. ეს ცხოვრებაა?
ამ ყველაფერთან ერთად, მე მიყვარს საქმრო. ჩვენი ურთიერთობის დასაწყისში, როცა ერთმანეთს ნაკლებად ვიცნობდით, ის მაოცებდა თავისი შემოქმედებითობით, იუმორის გრძნობით და ქარიზმით. ახლა კი სამსახურის შემდეგ მოდის და კომპიუტერულ თამაშებს თამაშობს. სხვას არაფერს აკეთებს, თუ არ ჩავთვლით ტონის ამაღლებას. სად არის ის მამაკაცი, რომელიც უნდა იყოს თავისი ქალის მარჩენალი, მფარველი და ლიდერი? რანაირად გამოვიდა, რომ მას თხუთმეტი წლის ბიჭის ტვინი აქვს?
ჩემი დაქალები, როგორც ყოველთვის, მირჩევენ აკაკის მიტოვებას, რადგან მას ცხოვრებაში პერსპექტივა არ გააჩნია და საერთოდ, ის მათ არასოდეს მოსწონდათ. თუმცა ეს გასაგებია. ამგვარად მსჯელობა ადვილია, როცა ერთს წარუმატებელი ქორწინება აქვს ლოთ ქმართან, მეორე კი უკვე განქორწინებულია. არ მინდა ამის თქმა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ აკაკის ადგილას რომელიმე ზღაპრის პრინციც რომ ყოფილიყო, მაინც აღმოაჩენდნენ მასში უამრავ ნაკლოვანებას.
ამავდროულად, არ მინდა ვიყო ასეთი დამთმობი. უბრალოდ არ ვიცი როგორ გავაგებინო ეს ჩემს პარტნიორს. როგორც ჩანს, აკაკის გრძნობები ჩემს მიმართ უბრალოდ გაცივდა. ახლა კი ჩვენ ერთად ვართ უბრალოდ ინერციით. და ეს კიდევ უფრო მაწუხებს. ჩვენი დღევანდელი ვახშამი ჩვეულებრივი იქნება. შემდეგ კი სერიოზული საუბარი… თუ, რა თქმა უნდა, გამბედაობა მეყოფა ამის გასაკეთებლად…
