პაპარაცის რედაქციის მიერ მომზადებულ დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარი ოჯახის ისტორიას გვიამბობს.ჩვენ დედა გვზრდიდა. მამაჩემმა მაშინ მიგვატოვა, როდესაც ძალიან პატარა ვიყავი. დეიდა გვეხმარებოდა. ის გარეუბანში ცხოვრობდა, საკუთარ სახლში. ბაღში და ბოსტანში უამრავი რამ მოჰყავდა. დეიდა პროდუქტებითაც გვეხმარებოდა და ფულითაც.
პატარა რომ ვიყავი, დეიდა ჩვენთან ძალიან ხშირად მოდიოდა. გასასეირნებლად მივყავდი, ჩემთვის ტანსაცმელს ყიდულობდა. შემდეგ კი დედაჩემს შესთავაზა, რომ საცხოვრებლად მასთან გადავსულიყავით.დეიდას დიდი სახლი ჰქონდა. ის მარტო ცხოვრობდა. მეუღლე დიდი ხნის წინ გარდაეცვალა. მისმა ვაჟმა ცოლი მოყვანა და საცხოვრებლად სხვა ქალაქში გადავიდა.
დედა დათანხმდა. საცხოვრებლად მარი დეიდასთან გადავედით და კიდევ უფრო უკეთესად ვცხოვრობდით. მე და დედა მარი დეიდას ყველაფერში ვეხმარებოდით. დეიდას ძალიან ვუყვარდით მეც და დედაჩემიც.თვრამეტი წლის ასაკში დიდი უბედურება დამატყდა თავს – დედა გარდაიცვალა. ჩემთვის ეს საშინელი დანაკარგი იყო. დეიდა ძალიან დამეხმარა. დეიდა ინსტიტუტში სწავლაში მეხმარებოდა. მე ჩვენი ქალაქის ბინაში ვცხოვრობდი და ყველაფერში დეიდაჩემი მეხმარებოდა.
გავიდა დრო და მე გავთხოვდი. მე და ჩემი მეუღლე ყოველ შაბათ-კვირას მივდიოდით მამიდასთან და ვეხმარებოდით.ლაშას, ჩემს დეიდაშვილს, დედა სულ გადაავიწყდა. მეუღლესთან ერთად ბიზნესით იყო დაკავებული, ფულს შოულობდა. დედა მრავალი წლის მანძილზე არ ენახა.
ერთხელაც, გაახსენდა დედა რომ ჰყავდა და თავის ცოლთან ერთად ჩამოვიდა. მართალია, ნათია თავადაც სოფლელი გოგო იყო, მაგრამ ახლა საერთოდ არ მოსწონდა სოფლის ცხოვრება. ქალაქმა ის ძალიან შეცვალა. ის ქალაქელი გახდა. მას ახლა მარი დეიდასთან არაფერი მოსწონდა: წყალი არ ვარგოდა, რძე ცუდი იყო და ყველგან ტალახი იყო.თითქოს, თვითონ სოფელში არ ყოფილიყო გაზრდილი.
– თქვენი დისშვილი და მისი ქმარი ყოველთვის აქ რატომ არიან? ლაშა, ფრთხილად იყავი დედაშენმა მთელი მემკვიდრეობა მას არ დაუტოვოს!
ლაშას ცოლის სიტყვებზე გაეცინა.დეიდაჩემი ძალიან შემეცოდა. რატომ ასაფლავებს რძალი დროზე ადრე და რატომ ყოფს სამკვიდროს? ეს ძალიან ცუდად გამოუვიდა.იმ შემთხვევის შემდეგ ლაშა და მისი ცოლი კიდევ რამდენჯერმე ჩამოვიდნენ, შემდეგ კი ლაშა საერთოდ აღარ ჩამოდიოდა. ერთხელ ისეც მოხდა, რომ ისინი ჩამოვიდნენ, მაგრამ მხოლოდ ნათიას მშობლებთან მივიდნენ.
დეიდამ მაშინ ძალიან მოიწყინა და მთელი ერთი თვე ასე იყო. შემდეგ კი ოდნავ გადაუარა, გამხიარულდა.გავიდა წლები. ჩემი ქალიშვილი გაიზარდა, დეიდა დაბერდა და ავად გახდა. მაშინვე ვაცნობე ლაშას, რომ დედამისი ძალიან ცუდად იყო, მაგრამ მან არ მიპასუხა.მე და ჩემმა ქმარმა მარი დეიდა სხვადასხვა ექიმთან წავიყვანეთ, მაგრამ ყველამ ერთი რამ თქვა: მიეცით საშუალება მშვიდად გარდაიცვალოს, მას ვეღარ გადაარჩენთ. დეიდა ქალაქის ბინაში წამოვიყვანეთ.ლაშას ისევ დავურეკე, ტელეფონი ნათიამ აიღო.
- ცუდად არის? არაუშავს, გამოჯანმრთელდება! შენ რა გინდა? ფული?
- არა. ფული გვაქვს დეიდაჩემის სამკურნალოდ. მინდა, რომ შვილი დედამისთან ჩამოვიდეს, დამშვიდობება მაინც მოასწრონ.
- ის დაკავებულია. უამრავი საქმე აქვს. სტუმრად სიარულის დრო არ აქვს! – უპასუხა ნათიამ და ტელეფონი გათიშა.
მარი დეიდა ორი თვის შემდეგ გარდაიცვალა. დეიდაჩემის გარდაცვალება შვილს ვაცნობე, მაგრამ დაკრძალვაზეც კი არ ჩამოსულა. ის მხოლოდ ერთი კვირის შემდეგ გამოჩნდა. რა თქმა უნდა, თავის ცოლთან ერთად.ნათია დიასახლისივით დადიოდა და ბრძანებებს იძლეოდა:
- წიგნები უნდა გადავყაროთ. არავის სჭირდება. ხატებს და ტელევიზორს ჩვენ წავიღებთ! – თქვა ნათიამ.
ამ დროს მარის მეზობელი შემოვიდა, ნანა. ის ადვოკატი იყო.უცებ მან თქვა:
- აქედან ვერაფერს წაიღებ! აქ შენი არაფერია. დიდი ცოდვაა ადამიანის ქონების გაყოფა, როცა მისი გარდაცვალების დღიდან ორმოცი დღეც არ გასულა. თანაც, მარიმ ანდერძი დატოვა. აი მისი ასლი. მთელი თავისი ქონება დისშვილს უანდერძა.
ვერ წარმოიდგენთ, როგორ ყვიროდნენ ლაშა და მისი ცოლი! დეიდაჩემის მოწამვლა დამაბრალეს. თქვეს, რომ ანდერძის დაწერა მე ვაიძულე. და თქვეს, რომ აუცილებლად მიჩივლებენ.ამ ყვირილის გაგონებაზე, კიდევ ერთი მეზობელი შემოვიდა.
- მარიმ მითხრა, რომ ასე მოიქცეოდით! ლაშა, არ გრცხვენია?! მარისთან ერთად ვიყავი, როცა მან ეს ანდერძი დაწერა. მან ეს საკუთარი ნებით გააკეთა! შენ კი ერთხელაც არ ჩამოხვედი ავადმყოფ დედასთან! რა მემკვიდრეობაზე გაქვს პრეტენზია? სინდისი გააქვს? არც შენს ნათიას არ აქვს სინდისი! არც ერთი გრამი! სასამართლოში სიმართლეს ვიტყვით! ვერაფერს მიიღებ!
სასამართლო არ ყოფილა. დეიდაჩემის სახლი მე დამრჩა. მე და ჩემი ქმარი იქ გადავედით საცხოვრებლად, ქალაქის ბინა კი ჩვენს ქალიშვილს დავუტოვეთ.ლაშა სოფელში აღარ ჩამოსულა. ამ ამბის შემდეგ მას გამარჯობასაც არავინ ეტყოდა.
