ცოტა ხნის წინ ჩემი შვილიშვილი მეწვია სტუმრად და მკითხა, როგორ ვერთობოდით ბავშვობაში. ჩვენ ხომ არც კომპიუტერი გვქონდა და არც ტელეფონები. როგორ ვიგებდით, სად იყვნენ ჩვენი მეგობრები, თუ მათ ვერ დავურეკავდით? მე უბრალოდ გავუღიმე და გადავწყვიტე ჩვენი ეზოს თამაშების შესახებ მომეყოლა. თუ როგორ ვერთობოდით სკოლის შემდეგ და ზაფხულის არდადეგების დროს.
ჩვენი ეზოს ზამთრის და ზაფხულის თამაშები
ჩვენ დიდ სახლში ვცხოვრობდით და ეზოში ყოველთვის ბევრი სხვადასხვა ასაკის ბავშვი იყო. ყოველთვის ყველა ერთად ვთამაშობდით და ყველა მხიარულობდა. გაკვეთილების შემდეგ, სანამ შემოდგომაზე და ადრიან გაზაფხულზე თბილოდა, ყოველთვის ვთამაშობდით ბურთით და სახტუნაოთი. შაბათ-კვირას, როცა მეტი ხალხი იკრიბებოდა, ყოველთვის დამალობანას ვთამაშობდით. ყველა ცდილობდა გამოემუშავებინა თავისი უნიკალური დათვლის მეთოდი, რომელიც სხვებისგან გამორჩეული იქნებოდა. მახსოვს, ერთხელ, მთელი ზაფხული ამაზე ფიქრში გავატარე, რომ აგვისტოში, სოფლიდან რომ დავბრუნდებოდი, მეგობრები გამეოცებინა.
ზაფხულში უმეტესობა ჩვენგანი სხვადასხვა მიმართულებით მიემგზავრებოდა. ზოგი ბანაკში მიდიოდა, ზოგი ზღვაზე ნათესავებთან, ზოგიც სოფელში ბებიასთან. იქაც ვპოულობდით კომპანიას და ქუჩაში ვთამაშობდით. საერთოდ არ მახსოვს, რომ სახლში ვყოფილიყავით. წვიმის დროსაც კი, გადახურულ ადგილს ვპოულობდით და იქ ვაგრძელებდით თამაშს. შეუძლებელი იყო ჩვენი სახლში შეყვანა. ან სახლში რა უნდა გვეკეთებინა? ტელევიზორში მულტფილმებს გარკვეულ დროს აჩვენებდნენ და წიგნის კითხვაც გვბეზრდებოდა. ჩვენ არ გვქონდა ისეთი მრავალფეროვანი თამაშები და საგანმანათლებლო აქტივობები, როგორიც ახლა ჩვენს შვილიშვილებს აქვთ.
ეზოში მუდამ ბავშვების ხმაურიანი სიცილი ისმოდა
ყველა სახლში იყო ბურთი, სახტუნაო თოკი და ელასტიური ზოლი. ეს ყველაფერი ეზოში გაგვქონდა და თითოეული ირჩევდა იმას, რაც ყველაზე მეტად სურდა. ვთამაშობდით წრეში ბურთს, საკვებია თუ არას, სახტუნაოთი ვხტუნავდით. და არა მხოლოდ გოგონები, არამედ ბიჭებიც ყოველთვის მონაწილეობდნენ შეჯიბრებებში. ზღვა ღელავს, ბეჭედი, ცხვირსახოცი – რამდენი საინტერესო რამის მოფიქრება შეგვეძლო და ყოველ ჯერზე დროს ძალიან მხიარულად ვატარებდით. ჩვენ ვთამაშობდით „ნიანგს“ და შეგვეძლო ნებისმიერი საგნის ჩვენება სიტყვების გარეშე. დაჭერობანა, კაზაკები და ყაჩაღები – შეგვეძლო უსასრულოდ გვერბინა.
არც ზამთარში ვრჩებოდით სახლში. ციგები, ციგურები, თხილამურები – ეს ყველაფერი ზამთრის სპორტის სახეობებია. გარდა ამისა, ეზოში ყოველთვის იყო თოვლიანი ომები. ვაშენებდით თოვლის ციხესიმაგრეებს და თითოეული გუნდი საკუთარ ციხეს იცავდა. ბრძოლის შემდეგ, შერიგების ნიშნად, ყველა ერთად ვაკეთებდით თოვლის კაცს. სახლში თავად თოვლის კაცივით ვბრუნდებოდით. ავად თითქმის არ ვხდებოდით და ყველაფერს ვასწრებდით. თითქოს მაშინ დღე-ღამეში გაცილებით მეტი საათი იყო.
სხვადასხვა თაობა და განსხვავებული ღირებულებები
და რაც მთავარია, ვსწავლობდით ურთიერთობას და მოლაპარაკებას. ფიზიკურად ვვითარდებოდით და ბევრად უფრო გამძლეები ვიყავით. ვიცოდით, რომ ადამიანები განსხვავებულები არიან და განსხვავებულად რეაგირებენ სიტყვებსა და ქმედებებზე. გავდიოდით გამბედაობის და ლიდერობის გაკვეთილებს. ამიტომ ჩვენ უფრო მეტს ვასწრებთ ცხოვრებაში და მტკიცედ ვუმკლავდებით განსაცდელებს. ჩემს შვილიშვილს რომ ვუყურებ, რომელიც წელს პირველ კლასში შევიდა, მასში საერთოდ ვერ ვხედავ დამოუკიდებლობას. როგორ იპოვის სკოლაში თავის ნივთებს?
მაგრამ ამავე დროს, ის თავის შვიდი წლის ასაკში, ადვილად მართავს ტელეფონს, პლანშეტს და კომპიუტერს. პოულობს საჭირო ინფორმაციას და იცის, როგორ დაურეკოს ვიდეო ზარით საუკეთესო მეგობარს ან დედას სამსახურში. როცა მიჭირს, დახმარებისთვის მას მივმართავ. ის ყველაფერს უფრო სწრაფად და მარტივად აკეთებს. ვფიქრობ, ყველა თაობა განსხავებულია. ჩვენ სწრაფად დავრბოდით და მოქნილები ვიყავით. ჩვენი შვილიშვილები კი სწრაფად ეუფლებიან პარალელურ რეალობას და ასეთივე სწრაფები არიან ინტერნეტში. ალბათ ყველაფერს თავისი დრო აქვს, პროგრესი არ ჩერდება და ჩვენც მას უნდა მივყვეთ, არათუ მხოლოდ ის გავიხსენოთ, თუ როგორი მაგრები ვიყავით ბავშვობაში.
