რა არის სიყვარული მშობლების მიმართ? ეს არის მადლიერების და სიყვარულის ღრმა გრძნობა, რომელიც ბავშვობაში ყალიბდება და მთელი ცხოვრების განმავლობაში აგრძელებს განვითარებას. ეს სიყვარული გამოიხატება პატივისცემით, ზრუნვით, თანადგომით და გაგებით. ის შეიძლება გამოვლინდეს სხვადასხვა ფორმით და სხვადასხვა სიტუაციებში, ყოველდღიური წვრილმანებიდან დაწყებული – მნიშვნელოვან ცხოვრებისეულ ქმედებებამდე.
რაც არ უნდა ბანალურად ჟღერდეს, თანამედროვე რეალობაში ადამიანები უკვე იწყებენ დავიწყებას იმის შესახებ, თუ რამდენად მადლიერი უნდა იყვნენ შვილები დედისა და მამის მიმართ. ახირებები, უცნაურობები, უმადურობა – ზრდასრულ ასაკშიც კი. ეს და კიდევ ბევრი რამ, ნორმად იქცევა შვილების მშობლებისადმი დამოკიდებულებაში. დროთა განმავლობაში სიტუაცია მხოლოდ უარესდება. როგორ გამოვასწოროთ და რა უნდა გაკეთდეს ამისთვის? ჩვენმა ერთ-ერთმა მუდმივმა მკითხველმა გაგვიზიარა თავისი ხედვა ამ პრობლემის გადასაჭრელად.
რა არის მშობლების სიყვარული
მიუხედავად იმისა, რომ 55 წელზე მეტის ვარ, მე მაინც მზრუნველობით ვეპყრობი ჩემს ასაკოვან მშობლებს. სხვანაირად როგორ იქნებოდა, სწორედ მათ გამზარდეს, მასწავლეს ყველაფერი და საერთოდ, მათი წყალობით გავჩნდი ამქვეყნად. ასე რომ, ვფიქრობ, აქ გასაკვირი არაფერია. მე ვიცი, რა არის მშობლების სიყვარული.
თუმცა ჩვენ, რა თქმა უნდა, ერთ დროს გვქონდა უთანხმოებები, მაგრამ ეს კარგია. მაგალითად, მე გამათხოვეს, როცა ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა გოგონა ვიყავი, როცა გათხოვებაზე არც კი ვფიქრობდი. მაგრამ საჭირო იყო. ჩვენ მაშინ პატარა სოფელში ვცხოვრობდით, შეიძლება შინაბერად დავრჩენილიყავი… მე, რა თქმა უნდა, ეს არ მესმოდა და არ მინდოდა ირაკლიზე გათხოვება, მაგრამ ოცდაათ წელზე მეტი ვიცხოვრეთ ერთად და ორი შვილი გავზარდეთ. როგორ ფიქრობთ, არის თუ არა ეს ღირსეული გაგრძელება სიყვარულის გარეშე ქორწინებისა? ვფიქრობ, დიახ!
მაგრამ ჩემს შვილებს საერთოდ არ ვუყვარვარ. არც პატივს მცემენ, რა ვთქვა. მე მათ ერთს ვეტყვი, ისინი ათს მიბრუნებენ. რჩევებს ვაძლევ და წუწუნებენ, რომ დრო უკვე შეიცვალა და მე არაფერი გამეგება. გამუდმებით მეუბნებიან, რომ ქალაქში არ გავიზარდე და ახლა უბრალოდ ვერ ვეგუები. მათ საერთოდ არ ესმით, რომ მე და მათი მამა რომ არ ვყოფილიყავით, ისინი დღემდე სოფელში იცხოვრებდნენ.
ჩემი შვილები უკვე ზრდასრულები არიან. სწავლა დაამთავრეს და სამსახურებში მოეწყვნენ. ერთი რამისთვის მაინც „მადლობელი ვარ“ – ინტერნეტში საიტების ნახვა მასწავლეს. თუმცა, ვფიქრობ, რომ ეს საკმარისი არ არის. ისინი ვერ იპოვიან ცხოვრების ჭეშმარიტებას ამ ინტერნეტში. ეს მათ მე უნდა ვუთხრა. მაგრამ რა სარგებლობა მოაქვს ჩემს ისტორიებს, თუ არავის სურს ჩემი მოსმენა?! მათ არ იციან რა არის მშობლების სიყვარული.
მაგალითად, ჩემი ქალიშვილი არაგონივრულად იქცევა. ის ახალგაზრდა კაცს ხვდება, მაგრამ დაქორწინებას არ ჩქარობს. ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობს, თუმცა შეეძლო მასთან გადასულიყო საცხოვრებლად. განა ყოველდღიურ ცხოვრებაში არ ვლინდება ხასიათის ყველაზე მნიშვნელოვანი თვისებები? მე არ მქონდა ასეთი შესაძლებლობა. ჯერ ბეჭედი გავიკეთე და მერე გავიცანი კარგად ჩემი ქმარი. ირას არ ესმის, რომ სტრესის გავლენით ადამიანი ბევრად უკეთ და სწრაფად გამოიჩენს საკუთარ თავს. მაგრამ დედის აზრი მას არ აინტერესებს.
კოტე ხომ საერთოდ, ნელ-ნელა გიჟდება. ის, პირიქით, საცხოვრებლად გადავიდა ქალთან, რომელსაც მხოლოდ ორი თვე იცნობდა. მანამდე ის ვიღაცას ხვდებოდა და გულნატკენი დარჩა. ამიტომ მან გადაწყვიტა ახალი ურთიერთობა დაეწყო ქალთან, რომელსაც უკვე ჰყავს საკუთარი შვილი. აბა, სულელი არ არის? მე მას ვეუბნები, რომ ის არასოდეს გახდება მისი შვილის მამა. და ის არ გახდება მისთვის ქმარი, თუ მისგან არ დაორსულდება. ეს ხომ სიმართლეა! ის კი თავისას აგრძელებს, რომ მე არ მესმის მათი მდგომარეობა.
ამიტომ, ჩემი აზრით, ჩვენ, მშობლებმა, უნდა შევცვალოთ სიტუაცია, ანუ გამოვასწოროთ ყველაფერი. როდესაც ქალი და მამაკაცი განქორწინებას მიმართავენ, დაზარალებულ მხარეს კანონიერად უნდა გადაუხადონ ალიმენტი. და ვინ იქნება დაზარალებული მშობლების განქორწინებისას, მათი ზრდასრული შვილების შემთხვევაში? ნამდვილად ასეა! მიმაჩნია, რომ ხელფასის გარკვეული პროცენტი კანონით მოხუცების რჩენას უნდა მოხმარდეს. და ამის რამდენიმე მიზეზი არსებობს.
ჯერ ერთი, პენსიები ახლა მართლაც ძალიან მცირეა, თითქმის მიზერული. მე ახლაც ვმუშაობ, მაგრამ ეს განსაკუთრებული შემთხვევაა. ახლა უამრავი პენსიონერია, რომლებმაც აუმადურ შვილთა დიდი არმია აღზარდეს, როგორიც არ უნდა შეხედოთ ამას. მათ ახლავე სჭირდებათ დახმარება. ეს პირველია.
მეორეც, 20 წელზე მეტი ასაკის ახალგაზრდები თავიანთი ფულის უმეტეს ნაწილს არასწორ რამეებზე ხარჯავენ. ზრდასრული, ძალითა და ენერგიით აღსავსე ადამიანები, მოგზაურობენ საზღვარგარეთ, ყიდულობენ არასაჭირო ნივთებს და, შესაბამისად, არ არიან კრიტიკულები ხვალინდელი დღის მიმართ. და შემდეგ, რაღაც მომენტში, ისინი ხვდებიან, რომ უკვე გვიანია. რომ მათ ფუჭად დახარჯეს თავიანთი შესაძლებლობები და დანაზოგი, არ აქცევდნენ ყურადღებას, რას ურჩევდნენ მშობლები, რომელთაც ეს ცხოვრება უკვე განვლილი ჰქონდათ.
ასე რომ, თუ შვილები მშობლებისთვის დაიხარჯებიან, უფრო დისციპლინირებულები გახდებიან. ისინი უფრო პასუხისმგებელნი გახდებიან და ისწავლიან დაზოგვას და სირთულეებთან გამკლავებას. არაერთხელ მსმენია ისტორიები, როდესაც იპოთეკა ან ბავშვის დაბადება „აკაჟებდა“ ოჯახს, აძლიერებდა და აერთიანებდა მას. ჩემი წინადადებაც, ასევე მხოლოდ უკეთესის მომტანი იქნება, როგორც მშობლებისთვის, ასევე მათი შვილებისთვის. უბრალოდ, ყველაფერი კარგად უნდა გავთვალოთ.
გთხოვთ, ნუ ეცდებით ჩემს გაკრიტიკებას. განსაკუთრებით ისინი, ვინც უფრო ახალგაზრდები ხართ. თქვენ ჩემს ადგილზე არ ყოფილხართ, მე კი ვყოფილვარ თქვენს ადგილზე. ასე რომ, სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ ორივე მხარის მშვენივრად მესმის და ადეკვატურად ვმსჯელობ. თუ მშობლები გიყვართ, ჩემს სიტყვებში ვერაფერს იპოვით, რაც შეიძლება არასწორად მოგეჩვენოთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თქვენ უბრალოდ არ გაინტერესებთ ისინი. სწორი დასკვნების გამოტანა თქვენთვის მომინდვია.
