მარადიული პრობლემა მამები და შვილები. ვივიენის დღევანდელ სტატიაში ყველა დროის ერთ-ერთ ყველაზე რთულ კითხვას შევეხებით. როგორ უნდა მოექცე მშობლებს, რომ სიბერეში საკუთარმა შვილებმა არ მიგატოვონ? თითოეული ოჯახის ისტორია ხომ უნიკალურია და აღზრდის განსაკუთრებული მეთოდი ჯერ კიდევ არ არსებობს.
როცა ჩვენი შვილები პატარები არიან, ხშირად არ გვაქვს მარტო დარჩენის შესაძლებლობა. ისინი მუდმივად ითხოვენ ჩვენს ყურადღებას და ჩართულობას. ძნელია საკუთარ საქმეზე ფიქრი, როცა ბავშვი მოგყვება და წუთში ათას კითხვას სვამს. ზოგი მშობელი რაღაცნაირად იშორებს მას, ზოგი კი – ცდილობს ყველა კითხვაზე პასუხის პოვნას. თანამედროვე მშობლები ბავშვობიდანვე აძლევენ ტელეფონს ან პლანშეტს შვილს ხელში. ამ გზით ისინი იზოლირებულნი არიან ბავშვისგან. უფროსი თაობები ასევე ვერ დაიკვეხნიან მშობლების მუდმივი გვერდზე ყოფნით. ჩვენი დედები და მამები მუშაობდნენ, ხშირად ცვლებში მუშაობდნენ ქარხნებში და ფიზიკურად არ ჰქონდათ შესაძლებლობა, რომ ახლოს ყოფილიყვნენ.
როგორ უნდა მოექცე მშობლებს, რომ სიბერეში მარტო არ დარჩე
ქუჩაში ან სხვა საზოგადოებრივ ადგილებში ხშირად ნახავთ მარტოხელა მოხუცებს. ისინი იძულებულნი არიან იცხოვრონ სიმარტოვეში. ამავდროულად, შვილები და შვილიშვილები შეიძლება ძალიან ახლოს ცხოვრობენ და ძალიან იშვიათად ურეკავენ ან სტუმრობენ მოხუც მშობლებს. მაშ, რა არის მიზეზი, რომ ერთ დროს ასეთი საჭირო მშობლები სრულიად არასაჭირონი ხდებიან? ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ დამოკიდებულების ამ ცვლილების მთავარი მიზეზი. რა თქმა უნდა, ძალიან ხშირად როლს თამაშობს ოჯახური აღზრდა, ტრადიციები და პრინციპები, რომლებიც არსებობდა კონკრეტულ ოჯახში.
ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ შვილებს აღარ უყვართ თავიანთი მშობლები. ცხოვრებისეული სიტუაციების ციკლი აშორებს ადამიანებს, რომლებიც ერთ დროს ყველაზე ძვირფასი და ყველაზე საჭირონი იყვნენ ერთმანეთისთვის. უკეთესი ცხოვრების დონის მისაღწევად, ჩვენ ყველას გვავიწყდება მარტივი და ღირებული რამ. 20-დან 40 წლამდე ახალგაზრდებს სურთ მიიღონ ცხოვრებისაგან ყველაფერი. სწორედ ამ პერიოდში ეჩვენება ადამიანს, რომ სიცოცხლე ძალიან ხანმოკლეა, მის ფუჭად გასატარებლად. არავინ ფიქრობს და არ სურს იფიქროს თავისი ცხოვრების უკანასკნელ ეტაპზე.
ძალიან ხშირად ახალგაზრდა მშობლებისგან შეიძლება მოისმინოთ ფრაზა, რომ ბებია და ბაბუა ერევა მათ აღზრდის მეთოდებში. ეს მეთოდები უკვე აღარ არის მოდური და აქტუალური. და მხოლოდ დროთა განმავლობაში გვესმის, რომ დედის ცხოვრებისეული სიბრძნე შეიძლება ძალიან გამოსადეგი იყოს თანამედროვე სამყაროშიც კი. მაგრამ ამის გაცნობიერება ხდება გვიან, როცა საკუთარი შეცდომების შემდეგ თაობების გამოცდილებას უბრუნდები. ამიტომ, ძალიან ხშირად მშობლები ირჩევენ თავიანთი ზრდასრული შვილების ცხოვრებაში ჩაურევლობის პოზიციას. მათ მარტო ყოფნა ურჩევნიათ და ფიქრობენ, რომ ხელს უშლიან ახალგაზრდა თაობას.
ოჯახური ტრადიციები და მშობლებისადმი დამოკიდებულება მსოფლიოს სხვადასხვა ხალხში
ევროპასა და ამერიკაში მოხუც მშობლებს მოხუცთა თავშესაფარში აგზავნიან. იქ ისინი იღებენ სათანადო ზრუნვას, კომუნიკაციას და გართობას. აზიის ქვეყნებში კი ხანშიშესული მშობლები მსახურების როლს ასრულებენ და სადილის მაგიდასთან შვილებთან და შვილიშვილებთან ერთად ვერც კი სხდებიან. თითოეულ ქვეყანას და ეროვნებას აქვს თავისი ტრადიციები და წესები. სლავურ ხალხებში ოჯახის უფროსი ყოველთვის ოჯახის უხუცეს წევრად ითვლებოდა. ხალხი უსმენდა მის რჩევებს და მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მიღებისას რჩევას ეკითხებოდა.
შვილების მიმართ არ უნდა იყოთ გულგრილნი. ძალიან ხშირად ბავშვს უბრალოდ სურს ესმოდეს ის, რომ მას აფასებენ და უყვართ და ის მშობლებისთვის ძვირფასია. ამ შემთხვევაში ზრდასრული ბავშვი აღარ მიატოვებს დედას ან მამას, რათა მარტომ იცხოვროს. ყველაზე რთულ და დაძაბულ პერიოდშიც კი დღეში ნახევარი საათი მაინც უნდა გამონახოთ, რომ უბრალოდ იყოთ თქვენს შვილთან, მოუსმინოთ და მხარი დაუჭიროთ მას. და ყოველდღე უნდა დაურეკოთ თქვენს მშობლებს, უბრალოდ მათი ხმის მოსასმენად.
