ოჯახის ბიუჯეტის შედგენას არ უხდება სავარაუდო გათვლები. ყველაფერი უნდა იყოს ზუსტი, აშკარა და ნათელი. ისე, რომ ნებისმიერ დროს შეძლოთ გადახედოთ ციფრებს და შეაფასოთ აქვს თუ არა ოჯახს საკმარისი ფული მომავალი შესყიდვებისთვის და სხვა ფინანსური ინვესტიციებისთვის. სამწუხაროდ, ბევრ წყვილს ეს უბრალოდ არ ესმის. და ისინი საკმარისად სერიოზულად არ აღიქვამენ თავიანთ ზარალს და მოგებას. შედეგად, მათი შემდგომი გეგმები შეიძლება უბრალოდ არ განხორციელდეს, რაც, რა თქმა უნდა, მათ უამრავ გაუგებრობამდე და ჩხუბამდეც კი მიიყვანთ. ეს არის ის, რაც ყველაზე ხშირად ხდება ცხოვრებაში.
კიდევ ერთი საინტერესო რამ არის ის, რომ ასაკის მატებასთან ერთად ადამიანების უმეტესობა უფრო ბრძენი ხდება და ცნობს საკუთარი წარსულის შეცდომებს. ნანობს კიდეც მათ, მაგრამ ძალიან გვიანია და დაკარგულის დაბრუნება, რა თქმა უნდა, შეუძლებელია. გამოდის, რომ სულელები საკუთარ შეცდომებზე სწავლობენ, ჭეშმარიტად ჭკვიანი ადამიანები კი სხვების შეცდომებზე. თუმცა, სამწუხაროდ, ცოტას შეუძლია მათი გაგება იმ მომენტში.
ოჯახის ბიუჯეტის შედგენა
სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ ახალგაზრდობაში ვიყავი საკმაოდ რთული ადამიანი, რომელმაც ბევრი სისულელე ჩაიდინა და დაკარგა უამრავი ვარიანტი ნორმალური ცხოვრებისთვის. ახლა 58 წლის ვარ და ეს ყველაფერი მესმის. თუმცა, მე უბრალოდ არ შემიძლია ამ დედობრივი სიბრძნის ჩემი ერთადერთი ქალიშვილისთვის გადაცემა. ეს არის ჩემი მთავარი პრობლემა.
მე და ჩემი მეუღლე მაშინ დავშორდით, როდესაც ანა 12 წლის იყო. მინდოდა მეცხოვრა იმ გეგმის მიხედვით, რომელიც მქონდა ჩაფიქრებული, მაგრამ ჩემმა მაშინდელმა ქმარმა ასეთი ცხოვრება ვერ უზრუნველყო. მე მას მთელი 24 საათის განმავლობაში ვუჩიჩინებდი, ვცდილობდი როგორმე მოტივაცია მიმეცა ფინანსური მიღწევებისთვის. მაგრამ მხოლოდ ქალთა ჟურნალებში ხდება ყველაფერი ისე, როგორც ზღაპარში. რეალურ ცხოვრებაში კი ადამიანი შეიძლება დაიღალოს, განაწყენდეს, გაბრაზდეს და ბოლოს უბრალოდ წავიდეს ოჯახიდან.
განქორწინების შემდეგ ჩემი ყოფილი მეუღლე ღირსეულ ალიმენტს მიხდიდა. ბინა ჩვენ დაგვიტოვა. ამ დროს მეგონა, რომ სწორი მიმართულებით მივდიოდი. მაშინ ჯერ კიდევ შედარებით ახალგაზრდა და ენერგიით სავსე ვიყავი. იმედი მქონდა, რომ ვიპოვნიდი ახალ მამაკაცს, ვისთან ერთადაც მე და ანა თავს კომფორტულად ვიგრძნობდით. ჩვენ ხომ ერთი სიცოცხლე გვაქვს და ის უნდა ვიცხოვროთ… ალბათ გესმით, რასაც ვგულისხმობ.
ცხოვრება ქალიშვილთან ერთად
სინამდვილეში ყველაფერი არც ისე ფერადი აღმოჩნდა, როგორც მე ვგეგმავდი. მიუხედავად ჩემი ახალგაზრდობისა, მამაკაცებმა კატეგორიული უარი თქვეს ჩემს შემჩნევაზე. და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ მაშინ მე უკვე მყავდა საკუთარი შვილი. იყო საკმარისზე მეტი ადამიანი, რომელთაც მოკლევადიანი ურთიერთობა სურდათ, მაგრამ არავის სურდა ურთიერთობის დამყარება ქალთან, რომელსაც შვილი ჰყავდა. მე თვითონაც არ მინდოდა რაიმე კავშირი ადამიანებთან, რომლებსაც მსგავსი აზროვნება ჰქონდათ.
გავიდა დრო და ჩემი ქალიშვილი ზრდასრული გახდა. მე უკვე ხელი ჩავიქნიე საკუთარ მისწრაფებებზე და მხოლოდ ერთი რამ მინდოდა – სიმშვიდე. მაგრამ შეუძლებელი იყო იმის შემჩნევა, რომ მე და ანას ერთ ბინაში ყოფნა ძალიან გვიჭირდა. მან უკვე მოახერხა სწავლის დამთავრება და სამსახურის პოვნა, მაგრამ შეყვარებული არ ჰყავდა. ჩვენი ერთ-ერთი მორიგი კამათის დროს რაღაც სისულელეზე, ქალიშვილმა თავი ვერ შეიკავა და თქვა, რომ სიბერემდე შინაბერად დარჩებოდა, რადგან კაცის მოსაყვანი ადგილი არ ჰქონდა.
გადამწყვეტი მოქმედება
მინდოდა სასწრაფოდ მეპასუხა მის პრეტენზიაზე. მეთქვა, რომ რეალურად მამაკაცს პატარძალი თავის სახლში მიჰყავს და არ არის სასიამოვნო საკუთარ დედასთან ასე საუბარი. მაგრამ თავი დროულად შევიკავე. ჩემი თავი გამახსენდა მის ასაკში. და ის გარკვეულწილად მართალი იყო, ეს უნდა ვაღიაროთ. ალბათ ეს საუბარი გახდა ჩემი სხვა ქვეყანაში წასვლის მიზეზი. არა როგორც ტურისტი, არამედ სამუშაოდ. ფულის საშოვნელად და ანასთვის პატარა პირადი სივრცის შესაქმნელად. იმ იმედით, რომ ჩემი ეს ქმედება ოდნავ მაინც იმოქმედებდა ჩვენს, როგორც დედა-შვილის ურთიერთობაზე.
ხუთი წელი გავიდა. კვების ობიექტში გამუდმებით ფეხზე ვმუშაობდი. იქ არავის შევცოდებივარ, მაგრამ ვიცოდი რაზეც მივდიოდი. ამ ხნის განმავლობაში ანა მართლაც გათხოვდა და მისი ქმარი ვიდეო ზარის საშუალებით გავიცანი. დღეს, როცა უკვე სახლში ვარ და ვხვდები, რომ ყველაზე ცუდი უკან ჩამოვიტოვე და ჯიბეში რაღაც მაქვს, ერთადერთი, რაც მაწუხებს, ჩემი შვილის მომავალია.
არ ვიცი, შეიძლება ჩემი ცოდვების გამოა, ან შეიძლება ჩვენი კარმის ბრალია, მაგრამ ამ მომენტში ჩემი ქალიშვილი, მეჩვენება, რომ საკუთარი მამის მდგომარეობაშია. იმ დროს, როცა ჩემთან ერთად ცხოვრობდა და იძულებული იყო, ყველა ჩემი ახირება მოეთმინა. ანას უყვარს ქმარი და მუდმივად ანებივრებს მას. მე და ჩემმა მძახლებმა ერთიანი ძალებით ახალგაზრდა წყვილს ვუყიდეთ პატარა ბინა, რათა ცალკე ეცხოვრათ და საკუთარი დამოუკიდებელი მომავალი ეშენებინათ. და ეს შესანიშნავი იყო, სწორედ ამიტომ გავემგზავრე მაშინ სამუშაოდ.
ოჯახის ბიუჯეტის შედგენა
მაგრამ, მეორე მხრივ, ძალიან მაწუხებს ჩემი ქალიშვილის ცხოვრების ზოგიერთ მომენტი. ის დილიდან საღამომდე მუშაობს, ხოლო ჩემი სიძის სამუშაო დღე სტანდარტულ 8 საათსაც კი არ აღწევს. ახლა ისინი ფულს აგროვებენ სიძისთვის მანქანის შესაძენად და წარმოიდგინეთ იმისთვის, რომ მან მართვის მოწმობა აიღოს. დიახ, ჩემმა ქალიშვილმა ნამდვილად უნდა მისცეს ხელფასის ნაწილი, რათა ქმარმა მანქანის ტარება ისწავლოს.
და აღარაფერს ვამბობ ჩემი სიძის დედაზე, რომელიც კვირაში ერთხელ, ან უფრო ხშირად, გამუდმებით ცდილობს მინიშნებას, რომ მისი შვილის მომავალში კიდევ უფრო მეტი უნდა ჩავდო. ასეა თუ ისე, მე „ფულიანი“ ვარ. მაგრამ როცა ვპასუხობ, რომ შემიძლია დავეხმარო ჩემს სიძეს ან ჩემს მძახალს საზღვარგარეთ სამსახურის დაწყებაში, საუბარი რატომღაც წყდება. რატომღაც არავის სურს სახლიდან მოშორებით მუშაობა. გასაოცარია, როგორ ხდება ასე?
ნუთუ ადრე მეც ასეთი საზიზღარი და არასერიოზული ვიყავი? მაგრამ ეს ხომ ქალის მოვალეობაა, რომ როგორმე შთააგონოს, აიძულოს თავის მამაკაცს მამაკაცური საქმეების გაკეთება… მხოლოდ მას შემდეგ, რაც საკუთარ თავს სხვისი თავლით შევხედე, მივხვდი, რომ ასეთი ცხოვრება თავად დავიმსახურე. მაგრამ მაინც ძალიან მეცოდება ჩემი ქალიშვილი…
