მე და ჩემი მეუღლე 6 წელია ერთად ვართ. 3,5 წელი ვიცხოვრეთ პასპორტში ბეჭდის გარეშე და 2,5 წელია, რაც უკვე ოფიციალურად ვიქორწინეთ. პატარა ბავშვი გვყავს. დედაჩემი 6 წლის წინ გარდაიცვალა, მამა დაქორწინდა და ახლა სხვა ოჯახი ჰყავს. ჩემი მამამთილი ძალიან კარგი ადამიანია, დედამთილი კი უბრალოდ მონსტრია. ჩვენ ერთ ქალაქში ვცხოვრობთ. დედამთილს რატომღაც თავიდანვე არ მოვეწონე, მან ეს მაგრძნობინა, თუმცა მთავარი სირთულეები ჯერ კიდევ წინ იყო.
მე და ჩემს ქმარს არანაირი სიმდიდრე არ გაგვაჩნია. ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობთ. მის მშობლებთან ხშირად დავდიოდით სტუმრად, დედამთილს ყოველთვის ვეხმარებოდი: ხან რაში და ხან რაში. მას არასოდეს უთქვამს უარი. შემდეგ კი შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ ამ 6 წლის განმავლობაში მან ბევრი ცუდი რამ ილაპარაკა ჩემზე. პირისპირ სულ სხვა რამეებს ამბობდა, ზურგს უკან კი სულ სხვას. უამრავი შემთხვევა ყოფილა, როცა მისი საქციელი არ მომწონებია. მაგალითად, ის მოდიოდა ჩვენს სახლში და ათვალიერებდა ქვაბებსა და მაცივარს. ყველაფრის ჭამა შემეძლო და მერე მადლობასაც არ ამბობდა. მას შეეძლო აეღო ჩემი სამკაულები, სუნამოები ან კოსმეტიკა და ჩუმად ყოფილიყო, სანამ თავად არ შევამჩნევდი და ვკითხავდი.
ვცდილობდი ამ თემაზე ჩემს ქმარს დავლაპარაკებოდი. ის ცდილობდა მასთან დიალოგის წარმოებას, მაგრამ მუდმივ მანიპულირებას ჰქონდა ადგილი მისი მხრიდან: „თქვენ დედა არ გჭირდებათ. მუდმივად პრეტენზიებს გამოთქვამთ“. მერე პრინციპულად არ რეკავდა, გვაჩვენებდა, თუ როგორი ნაწყენი იყო. ქმარი კი ამ სიტყვებზე ვერაფერს პასუხობდა, ის ხომ დედამისია.
შედეგად მქონდა განცდები, წყენა, მის გამო გამუდმებით ვტიროდი. მაგრამ მერე საკუთარ თავს ვარწმუნებდი, რომ ის უცხო არ იყო და უბრალოდ ისეთი ხასიათი ჰქონდა, სხვა თაობის წარმომადგენელია და ვერ ხვდება, რომ ჩვენს საზღვრებს არღვევს. მე თვითონ ძალიან მშვიდი ადამიანი ვარ, მაგრამ აღარ შემეძლო ამ დამოკიდებულების და საქციელის ატანა, მით უმეტეს, როცა გავიგე, რომ ჩემზე გამუდმებით უარყოფითად ლაპარაკობდა.
ამას წინათ გამოვიყენე მომენტი, როცა ჩემი ქმრის მშობლები სტუმრად მოვიდნენ ჩვენთან და გადავწყვიტე, რომ დედამთილს ყველას თანდასწრებით დავლაპარაკებოდი. ხმამაღლა ღიმილით დავიწყე იმ ნეგატიური სიტყვების გამეორება, რასაც ის გამუდმებით იმეორებდა ჩემზე. დედამთილი დუმდა, არ იცოდა სად დამალულიყო. არც ჩემს ქმარს და არც მამამთილს არაფერი უთქვამთ ჩემთვის, უბრალოდ ისხდნენ და ჩუმად იყვნენ. მაგრამ ჩემი დედამთილი ისეთია, რომ ამ შემთხვევაშიც „მშრალი ამოვიდა წყლიდან“. ეს ყველაფერი ხუმრობაში გადაიტანა, მერე კი წნევის გასაზომად გაიქცა.
ახლა 27 წლის ვარ, დედა მაშინ გარდამეცვალა, როცა მხოლოდ 21 წლის ვიყავი. ძალიან მძიმედ განვიცდიდი. როცა ჩემი დედამთილი გავიცანი, მისგან გარკვეულ ზრუნვას და თანადგომას ველოდი. არასოდეს ვეწინააღმდეგებოდი მას, ყოველთვის ვუთმობდი: საჭიროა დახმარება, რაღაცის გაკეთება? ეს ნიშნავს, რომ უნდა გავაკეთოთ. მინდოდა ურთიერთობის გაუმჯობესება, რადგან ის ჩემი ქმრის დედაა. მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ მივხვდი, რომ ის უცხო ადამიანებთან განიხილავდა როგორც ჩემს ოჯახს, ასევე ჩემს გარეგნობას. ის ფიქრობს, რომ მისი შვილისთვის საკმარისად ლამაზი არ ვარ. მე თავს ძალიან მიმზიდველად ვთვლი: მაღალი, გამხდარი შავგვრემანი ქალი ვარ. ყოველთვის ვგრძნობდი ყურადღებას მამაკაცების მხრიდან.
ახლა ჩემი ქმარი მათთან მიდის, თუმცა იმ კამათის შემდეგ დიდი დრო არ გასულა. მე, რა თქმა უნდა, არ მაქვს უფლება ავუკრძალო, მაგრამ მაინტერესებს დედამთილი ხომ არ განაწყობს მას ჩემს წინააღმდეგ? თუ გონს მოეგება და მიხვდება, რომ ჩემი ქმარი 15 წლის აღარ არის და რომ ყველამ გაიგო, თუ როგორ უყვარს მას ჭორაობა? ისინი ახლა ჩვენთან აღარ მოდიან: არც დედამთილი და არც მამამთილი. ჩემი მამამთილი ძალიან მიყვარს, ის ჩემთვის მამასავითაა, ყოველთვის პატივს ვცემდი. არ ვიცი, სწორად მოვიქეცი თუ არა, რომ ჩემს დედამთილს ყველას თანდასწრებით ვუთხარი ყველაფერი. ჩემს ოჯახში სხვა არავინაა, ვინც დამიცავს.
