ანამ ჯერ ბეჭედს შეხედა, მერე ილიას და მერე ისევ ბეჭედს.
-რა გჭირს, ვერ გავიგე? ცოლად არ მომყვები?
ილია ნაწყენი პატარა ბიჭივით გამოიყურებოდა, ანას კი ძალიან უნდოდა მისი დამშვიდება.
უნდოდა ეთქვა, როგორ უყვარდა და, რა თქმა უნდა, თანახმაა, რომ მისი ცოლი გახდეს.
მაგრამ, არა ამ წუთას.
-ილია, მე თანახმა ვარ!
მამაკაცს გაეღიმა:
-ეს სხვა საქმეა. გამომიწოდე ხელი.
ანა უყურებდა ბეჭედს, რომელიც მის თითს ამშვენებდა და წარმოსთქვა:
-კი მაგრამ, ქორწილი ჯერ არ იქნება.
-რატომ? – ბედნიერი ილია ამ სიტყვების აზრს ვერ ჩასწვდა.
-იმიტომ, რომ ჯერ-ჯერობით ოფიციალურად გათხოვილი ვარ.
ილიას სახე რადიკალურად შეეცვალა, მან გაოცებისგან პირი დააღო.
-ყველაფერს აგიხსნი, – სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა ანა. – ჩვენ დიდი ხანია ერთად აღარ ვცხოვრობთ. ვფიქრობდი, რომ აზრი არ ჰქონდა, ყველა წვრილმანის ერთდროულად თქმას.
-ანუ, ეს ფაქტი შენთვის წვრილმანია?
-დიახ, – მხრები აიჩეჩა ანამ. – მე უბრალოდ… შენს გრძნობებში დარწმუნებული არ ვიყავი და ამიტომ ვიყავი ჩუმად. ახლა კი… გადავწყვიტე მეთქვა.
-დროულად არაფერს ამბობ, – ჩაიჩურჩულა მამაკაცმა.
რესტორანში საღამო ჩაიშალა, მაგრამ ანას ხელში ტუზი ეკავა.
-ილია, მაპატიე. მე ვიცი, რომ ეს ჩემს დანაშაულს არ გამოისყიდის, მაგრამ უნდა იცოდე, რომ მას შემდეგ რაც ხელი მთხოვე, მე განქორწინებას ვაპირებ.
მამაკაცი დუმდა.
-მე მივიღებ ქონების ნახევარს, ეს არის ბინის ნახევარი. მას, რა თქმა უნდა, არ მოუნდება ბინის დაკარგვა, ამიტომ ჩემს წილს გამოისყიდის. ამ ფულით ჩვენ სახლის ყიდვას შევძლებთ.
ილია გამოცოცხლდა, მან უნდობლად დააზუსტა:
-რა თანხის იმედი გაქვს?
-დაახლოებით 30 ათასის. შენი ბინა რა ღირს?
-ცოტა ნაკლები, მაგრამ გასაყიდად უნდა გავიტანოთ და უფრო რეალური ფასი დავადგინოთ. თუ რამეა, დავამატებ.
-აი, ხომ ხედავ. ყველაფერი კარგად იქნება.
ხუთი თვის შემდეგ
-სასამართლო პროცესი როდის არის? – ნერვიულობდა ილია.
-ერთი კვირის შემდეგ. დამშვიდდი!
-როგორ დავმშვიდდე? ბინის მყიდველი მყავს, უნდა ვიცოდე, გავყიდო თუ არა. ჩვენი ბინა შეიძლება დავკარგოთ.
-გაყიდე. სასამართლო ქონებას მაინც შუაზე გაყოფს. ასეთია კანონი. ასე რომ, ფული იქნება.
ილია ყოყმანობდა. ფულის სწრაფად მიღებისა და ახალი ბინის ყიდვის ცდუნება დიდი იყო.
ფული საკმარისი იქნებოდა როგორც წინასწარი, ასევე იპოთეკის პირველი გადახდებისთვის.
რამდენიმე კვირაში ხელს მოაწერენ. კარგი იქნება, თუ ბინა პირველი საოჯახო შენაძენი იქნება!
-კარგი, მოვიფიქრებ.
ერთი კვირის შემდეგ
ილია სასამართლო დარბაზიდან გამოსულ ანას შეხვდა.
-აბა, რა ხდება?
გოგონა ტიროდა.
-ყველაფერი მას დაუტოვეს.
-როგორ? ეს შეუძლებელია!
-აი ასე! ეს უსამართლობაა!
-რა თქვეს?
-ვერ გავიგე. გადაწყვეტილება ერთ კვირაში იქნება მზად. გთხოვ, წავიდეთ აქედან!
როდესაც ანამ გადაწყვეტილება მიიღო, ილია დაჟინებით მოითხოვდა მის წაკითხვას:
-აპელაციას მოვამზადებთ!
გოგონამ ფრთხილად გაუწოდა მას გადაწყვეტილების ასლი.
რაც უფრო დიდხანს კითხულობდა ილია, მით უფრო იცვლებოდა მისი სახე.
ბოლოს მან წამოიძახა:
-ბინა თავდაპირველად მისი ყოფილა! მან ის მანამდე იყიდა, სანამ შენზე დაქორწინდებოდა!
-მაგრამ ჩვენ ერთად ყოფნისას ვიხდიდით იპოთეკას!
მამაკაცმა საბუთები ანას გაუწოდა.
-სასამართლომ გადახდების ნახევარი გადმოგცა, 5 ათასი.
ანა ილიას ჩაეხუტა:
-ეს ხომ არაფერს ცვლის! მთავარია, რომ ერთად ვართ!
-ცვლის! – ილიამ გოგონა მოიშორა. -შენ მომატყუე! პირველი, იმაში, რომ დაქორწინებული იყავი და მეორე, რომ დაშორდებოდი და ბინის ნახევარი შენი იქნებოდა.
-მაგრამ მე ხომ ყველაფერი აგიხსენი. შენ არ გიკითხავს, გათხოვილი ვარ თუ არა!
-არ იცი, რომ ასეთ საკითხებზე თავად უნდა ისაუბრო, კითხვის გარეშე?
-ახლა რა განსხვავებაა? მთავარია, რომ უკვე ყველაფერი გავარკვიეთ!
-ჯერჯერობით, მხოლოდ ის გაირკვა, რომ შენ თითქმის წელიწადნახევრის მანძილზე მატყუებდი. ასეთ ადამიანთან ცხოვრება არ შემიძლია. არც ერთ ჭერქვეშ და არც ერთი ცხოვრებით.
-მშორდები? იმის მერე, რაც შენი სიტყვა შევასრულე?!
-ეს თავად გინდოდა, – თვალები გადაატრიალა ილიამ. -კიდევ იტყუები? საკმარისია! მე არ მჭირდება ასეთი სიყვარული. ქორწილი არ იქნება! ბეჭედი დაიტოვე. კარგია, რომ ბინა არ გავყიდე!
ანა თავის მშობლებთან დაბრუნდა. მას დღემდე სჯერა, რომ სწორედ ილიამ უღალატა: „ეს რომ არა, გათხოვილი ვიქნებოდი, მანქანა მეყოლებოდა და სახლიც მექნებოდა!“
