-ლაშა, შენ მხოლოდ 19 წლის ხარ. ჯერ რა გესმის? – საყვედურით უყურებდა დედა შვილს. – ფიქრობ, რომ მამაშენი მისი ქონების ნაწილს განდობდა?
-დედა, მე მემკვიდრე ვარ! ისეთივე, როგორიც შენ. და მე მაქვს მემკვიდრეობის მიღების უფლება.
-ლაშა, მე არ გეკამათები, რომ მემკვიდრე ხარ. მაგრამ თუ ჩვენ ახლა გავიყოფთ ყველაფერს, მაშინ მოგვიანებით მე მომიწევს შენი ძებნა. შენ კი ისევ დაუბრუნდები შენს…
-შრი-ლანკა, – უკარნახა ვაჟმა.
-არ აქვს მნიშვნელობა! შენ იქ იქნები, მე კი შენს გარეშე აქ ერთ ნაბიჯსაც ვერ გადავდგამ. მეტიც, მე და მამაშენმა ეს ყველაფერი ერთად შევიძინეთ. ასე რომ, სამართლიანი იქნება, თუ შენს წილს დათმობ. შენ ფულს კიდევ იშოვი, მე კი ასეთი მწუხარების შემდეგ, რა უნდა გავაკეთო. სულ ერთია, ეს ყველაფერი მაინც შენი იქნება!
ლაშა ყოყმანობდა. ერთი მხრივ, დედის ესმოდა. მეორე მხრივ, მას შეეძლო მიეღო მემკვიდრეობა.
ყველაფერი მოულოდნელმა ამბავმა გადაწონა. ნოტარიუსმა, რომელმაც ბანკებს მიმართა, გაარკვია, რომ მამას 30 000 ლარის ოდენობის სესხი ჰქონდა.
-რაში გჭირდება ამ სესხის საკუთარ თავზე აღება? – შეაგონა დედამ. – რა გაეწყობა, მე მისი ცოლი ვიყავი. მე მომიწევს გადახდა. შენ კი შეგიძლია მშვიდად გაემგზავრო.
ვაჟი დანებდა. მან დაწერა უარი მემკვიდრეობის მიღებაზე, რითაც დედამისი ერთადერთ მემკვიდრედ იქცა.
ლაშა წავიდა იმ სახლიდან შორს, სადაც ყველაფერი მამას ახსენებდა. მიუხედავად ამისა, ის ხშირად ურეკავდა დედას.
დროთა განმავლობაში მან ორი რამ შენიშნა.
ჯერ ერთი, დედა სულ უფრო ხშირად საყვედურობდა მამას. სესხის გამო, რომლის შესახებ მას არაფერი სმენოდა. მანქანის გამო, რომელის შეკეთებასაც “სერიოზული ფული” დასჭირდა. სახლის გამო, რომელიც, როგორც გაირკვა, გარკვეული დარღვევებით აშენდა.
და მეორე, დედა მას სულ უფრო იშვიათად ურეკავდა.
ლაშა თავის პროექტებში იყო ჩაძირული, ამიტომ იგი ამ ყველაფერს დიდ მნიშვნელობას არ ანიჭებდა.
როდესაც პასპორტის შეცვლის დრო დადგა (5 წლიანი უცხოური პასპორტის ვადა ამოიწურა), ლაშა სამშობლოში დაბრუნდა.
დედას უკვე ქალაქის შესასვლელთან დაურეკა.
-უი, შვილო. მობილურიდან რატომ რეკავ?
-დედა, ჩამოვედი. მალე სახლში ვიქნები. საჭმელი გვაქვს?
-ჩამოხვედი? ოჰ, რა მოულოდნელია. შენ… ჯერ გაისეირნე. სამსახურიდან დავეთხოვები და შეგხვდები.
-დედა, რატომ მექცევი ისე, თითქოს პატარა ბავშვი ვიყო!
-კარგი, მალე მოვალ. დამელოდე, კარგი?
ლაშა სკამზე იჯდა და ტელეფონში რაღაცას უყურებდა, როცა დაბნეული დედა გამოჩნდა.
-ოჰ! ჩემი ლაშა ჩამოვიდა! როგორ გახდი! – დედა შვილს საკოცნელად მივარდა.
-დედა საკმარისია. – უთხრა შვილმა – ბინაში საკეტები გამოცვალე?
-დიახ, – უპასუხა ნერვიულად დედამ. – თქმა დამავიწყდა.
-მამას მანქანა სად არის?
-შეწყვიტე კითხვების დასმა. სახლში შევიდეთ.
სახლში, თითქოს ყველაფერი სხვანაირად იყო. ლაშამ ამის მიზეზი მხოლოდ კარადაში შეხედვის შემდეგ დაადგინა.
-ვიღაც გყავს? – გაოცებული შეჰყურებდა ვაჟი დედას.
დედამ თვალი აარიდა, მაგრამ უპასუხა:
-არა
-ეს ვისი ნივთებია?
-კარგი, მყავდა.
–მამა შვიდი თვის წინ გარდაიცვალა!
-და მერე, მონაზვნად წავიდე?
ლაშამ არ იცოდა ამაზე რა ეპასუხა. გაოგნებული იყო.
-კარგი, მანქანას რა სჭირს? შეგიძლია მიგრაციის სამსახურამდე მიმიყვანო?
-მანქანა გავყიდე!
-ოჰო! – წამოიძახა ვაჟმა.
-მამაშენი ვალების გასასტუმრებლად.
-კი მაგრამ, მანქანა 5-ჯერ მეტი ღირდა.
-ეს შენი საქმე არაა. მანქანა აღარ არის.
-მაგარია.
შვილმა ირგვლივ მიმოიხედა. გადაწყვეტილება მაშინვე მიიღო.
-მაშინ აგარაკის გასაღები მომეცი. არ მინდა აქ ცხოვრება. შენ პირადი ცხოვრება გაქვს. ხელს არ შეგიშლით.
-აქ არავინ არის. ნივთებს კი… მალე წაიღებენ.
-არ აქვს მნიშვნელობა.
დედა ჩურჩულზე გადავიდა.
-აღარც აგარაკი გვაქვს. გავყიდე.
გაოცებული ლაშა დივანზე ჩამოჯდა. ამას ნამდვილად არ ელოდა.
-აგარაკი გაყიდე? რატომ?
-სულ მისი ბრალია! მან გამასულელა. “მოდი გავყიდოთ ეს არალიკვიდური ქონება!” – სულ ამას იმეორებდა. მეც დავნებდი.
-ვინ გეუბნებოდა? ფული სად არის?
-თვითონ აიღო. თქვა, რომ მომგებიანად დააბანდებდა.
-ნება მომეცი გამოვიცნო, შენ არაფერი მიგიღია.
დედა ტიროდა:
-არაფერი. მან მომატყუა. მთელი ფული წაიღო და გაიქცა. ლაშა, დიდი შეცდომა დავუშვი. ის რომ არა…
-მარინა, რეებს ბოდავ? – გაისმა მამაკაცის ხმა.
შვილიც და დედაც გაკვირვებულები წამოხტნენ.
-ლევან? როგორ შემოხვდი?
-გასაღებით გავაღე – მტკიცედ უპასუხა მამაკაცმა. -რა ზღაპარს ყვებოდი?
ლაშამ სტუმარს შეხედა. მამაკაცი ძალიან ჰგავდა მამამისს. არა გარეგნულად, არამედ სიარულით, მანერებით. ცოტა ხმითაც კი.
-ფულს როდის დააბრუნებთ? – მკაცრად იკითხა ლაშამ.
-ფული? – გაეცინა ლევანს. – მაინტერესებს, დედაშენი როდის დამიბრუნებს ვალს?
-დედა? – ვაჟმა გაოცებული მზერა დედაზე გადაიტანა, მაგრამ ის იატაკს მისჩერებოდა.
-დიახ, 45 ათასს. რომელიც თქვენთვის სჭირდებოდა, თუ თქვენ მისი შვილი ხართ.
-ჩემთვის?
-დიახ. იქ რაღაც ინფექცია იყო, რა ჰქვია…
-შრი-ლანკა.
-ზუსტად! ასე რომ, მან ფული ჩემგან ისესხა. ახლა კი ყველანაირი ვადა ამოიწურა.
-დედა, სად არის ფული? – რატომღაც ლაშამ მაშინვე დაუჯერა სტუმარს.
-არ არის.
-სად წაიღე? – შვილს სურდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა.
-დავხარჯე.
-რაში?
-ვიცხოვრე.
-იცხოვრე? დედა, ამისთვის მისგან ნასესხები ფული დახარჯე და ასევე მანქანის და აგარაკის ფული?
-დიახ. და ვალიც გავისტუმრე.
-დედა, სად წაიღე ამდენი ფული? – ლაშას ჯერ კიდევ არ სჯეროდა, რომ ფული აღარ იყო.
-უბრალოდ ნორმალურად ვიცხოვრე. მამაშენი თითოეულ გროშს ზოგავდა. ფულს დაჰკანკალებდა. მე ცხოვრება მინდა! ამიტომ დავხარჯე.
-რაში?
-შთაბეჭდილებებში! მთელი ქვეყანა შემოვიარე და ნორმალური ტანსაცმელი ვიყიდე!
ლევანს უკვე მოეთავსებინა საკუთარი ნივთები ჩანთაში და ისე იდგა.
-მორჩა, უჩემოდ გააგრძელეთ. მაგრამ ვალი ისევ ძალაშია.
-მოშორდი აქედან, – ყვიროდა დედა აცრემლებული თვალებით.
-როგორც კი ფულს მომცემ, მაშინვე წავალ.
ლაშა ამ ამბებისგან გონს მხოლოდ საღამოს მოეგო. სამზარეულოში გავიდა, სადაც დედა ჯერ კიდევ ტიროდა და გადამწყვეტად შესთავაზა:
-ხვალ ბინას გადმომიფორმებ.
დედამ გამწარებულმა გააქნია თავი:
-არ გამოვა, ლაშა.
-რატომ?
-ბინა დაგირავებულია.
ლაშამ სწრაფად შეაგროვა თავისი ნივთები და ჩაცმა დაიწყო.
-სად მიდიხარ?
ვაჟმა მობრუნების გარეშე უპასუხა:
-შენგან შორს.
-მტოვებ?
-ეს შენ გადამაგდე, დედა.
-ანუ, დამეხმარები ლაშა?
-როგორ? მე ამდენი ფული არ მაქვს.
-ლაშა, არ მიმატოვო. მე ხომ ქუჩაში დავრჩები.
-სამაგიეროდ, გასახსენებელი გაქვს.
ლაშა გაემგზავრა, როგორც კი მიეცა შესაძლებლობა. დედის ბინაში არც ერთი დღე არ უცხოვრია.
