როდიონმა ნოუთბუქის ეკრანი ნინელის თითქმის სახეში ჩაარტყა.
–არა, შეხედე! ნახე, რა უბანია! რა ადგილი! ოცნებაა და არა ბინა!
ნინელიმ სერიოზული გამომეტყველებით ნოუთბუქი გვერდზე გადადო:
–ნუ ყვირი, დათას გააღვიძებ. უკვე მანახე, ბევრჯერ. აზრი არ შემიცვლია.
–როგორ არ გემის: ცენტრია. იქ ბინის ქონა ფუფუნებაა! ინვესტიცია! პრესტიჟი!
ნინელიმ თავი გააქნია.
–არა. ინვესტიციაა ჩვენი ვაჟისთვის ბინის ყიდვა, სანამ ფული გვაქვს. ისე, რომ დიდი სესხი არ ავიღოთ. ამ მიზნისთვის ცენტრში ბინა ასეთ კოსმიურ ფასად შეუფერებელია.
–ნორმალური ფასია. ცენტრია! სესხიც პრობლემა არაა. თუ მემკვიდრეობიდან მიღებულ შენს თანხას და იმას, რასაც ჩემი მშობლები მოგვცემენ, დავამატებთ, სესხს გავწვდებით.
ცოლმა ქმარს უცნაურად შეხედა.
–როდიონ, მესმის, რომ ცენტრში ბინა შენი ოცნებაა, მაგრამ ასეთი ოცნება უნდა აიხდინო, როცა ოჯახის მოთხოვნილებები დახურულია. ჩვენ ვაჟისთვის ბინა გვჭირდება, როგორც საინვესტიციოდ, ასევე მის საცხოვრებლად. რა საჭიროა ზედმეტი ტვირთის აკიდება?
–უბრალოდ არ გესმის! ბინა არის ცენტრში. ახალ კორპუსში! დათა ჩვენით იამაყებს!
–აბა! როცა იპოთეკის დაფარვას შევძლებთ, როცა სრულწლოვანი გახდება. ამ სიამაყეზე ამბობ?
–არაფერი გესმის! ნინელი! ეს ჩემი ბავშვობის ოცნებაა!
–გავიგე, მაგრამ ახლა ვერ აიხდენ. როგორც მინიმუმ, ჩემი ფულით.
–მაგრამ შენი ფულის და იპოთეკაზე შენი თანხმობის გარეშე არაფერი გამოვა!
–მაპატიე, – ნინელიმ მხრები აიჩეჩა.
2 კვირის შემდეგ
–ნინე, დეველოპერი ბოლო კვირას ფასდაკლებას იძლევა! რა გადაწყვიტე?
–მოდი, სახლში განვიხილოთ. ამ ბინის გამო შეიშალე. რომ იცოდე, გადაწყვეტილება უკვე მივიღე.
–სერიოზულად?! – ქმრის ხმა ასეთი აღელვებული დიდი ხანია არ ყოფილა.
–თან როგორ. მორჩა, თათბირი მაქვს. დათას ბაღიდან გამოყვანა არ დაგავიწყდეს. შენი ჯერია.
***
როდიონს ერთი სული ჰქონდა, როდის დაიძინებდა შვილი. როგორც იქნა, ნინელი საბავშვო ოთახიდან გამოვიდა და სამზარეულოში შევიდა. ქმარს საბუთები გაუწოდა:
–აი, ჩემი გადაწყვეტილება. შეხედე!
ქმარი საბუთების ასაღებად სწრაფად გაიქცა და თითქმის დაიყვირა:
–რა არის ეს? არაფერი მესმის!
–ნუ ყვირი, შენ დააძინებ. წილობრივი განაწილების ხელშეკრულებაა ჩვენი შვილის ბინაზე. დედაჩემზე გაფორმებული. გადავწყვიტე, რომ არ მინდა ჩემი 40 ათასის დახარჯვა შენი ბავშვობის სათამაშოზე. მინდა შვილი ბინით და მომავალში სწავლის ფულით ვუზრუნველყო.
–დათა მხოლოდ 3 წლისაა! რა სწავლა?
–რომელსაც 4-5 წელიწადში გაივლის.
–არც კი მკითხე.
–ასეა? დაგეკითხე. მართალია, მუდმივი დისკუსიების სახით, რომელიც ჩხუბში იზრდებოდა.
–ამიტომ გადაწყვიტე ბინის გაფორმება დედაზე?
–თანხმობას არ მომცემდი. დედას კი ასეთი განაკვეთებით იპოთეკისთვის შესაფერისი შემოსავალი აქვს.
–მაგრამ სესხს შენ დაფარავ, ასეა?
–რა თქმა უნდა.
–ამ გადახდების უფლებას არ მოგცემ. არ დაგავიწყდეს, ცოლ–ქმარი ვართ.
–ანუ ხელს შემიშლი ჩვენი ვაჟის ბინისთვის სესხის გადახდაში?
–არა, არ დავუშვებ ფული დახარჯო დედაშენის სესხის დასაფარად.
ნინელიმ მშვიდად დაუქნია თავი.
–შენი უფლებაა.
***
5 წლის შემდეგ, როცა ბინა უკვე 2 წელი გაქირავებული იყო, სიდედრმა როდიონს დაურეკა:
–შენი ცოლის ვალი მაქვს. ვისესხე. ჯამი დაახლოებით 100 ათასია.
–რა? 100 ათასი? ხუმრობ? არაფერი ვიცოდი! – ახალი ამბავი და თანხა როდიონს სხვა სამყაროდან ეჩვენებოდა.
–მომისმინე. მზად ვარ, ეს ვალი შვილიშვილისთვის ბინაში გავცვალო. გავყიდი. ოღონდ გაითვალისწინე, რომ ქალიშვილმა თავისი წილი 40 ათასი შეიტანა, თქვენი წილი თანაბარი არ იქნება.
–თუ არ დავთანხმდები?
–სერიოზულად? მავნებლობის გამო მზად ხარ უარი თქვა ბინაზე, რომელიც უკვე შემოსავალს იძლევა და შემდეგ შეიძლება დათას დარჩეს?
როდიონი აფეთქდა:
–ფიქრობთ, ვერ ვხვდები, რა გააკეთეთ? მოტყუებით ამ ბინის მიღებას მაიძულებთ! თანხმობა არ მომიცია, რომ თქვენთვის ფული გვესესხებინა.
–როდიონ, – სიდედრს ხმა გაუმკაცრდა. – კმარა სისულელეები! ბინა აიღეთ და მშვიდად იცხოვრეთ. შენი „ოცნების ბინა“ მაინც ვერ იყიდე. ნინელიმ კი შვილი ბინით და სასწავლებლად შემოსავლით უკვე უზრუნველყო. ცოლი ხელისგულზე უნდა ატარო და ხელი არ შეუშალო. მორჩა, ქალიშვილმა მომწეროს, სად და როდის მოვიდე.
***
ბინა ცოლ–ქმარზე გააფორმეს. როდიონი კიდევ დიდხანს ნაწყენი იყო, მაგრამ ბოლოს შეეგუა. ბოლოს და ბოლოს, კიდევ ერთი ბინა ოჯახში ყოველთვის კარგია.
