„ახლა მარტოხელა მამა ვარ“ – ძლივს გასაგონად თქვა ლადომ და ვაჟი გულში ჩაიხუტა. 2 წლის სანდროს არ ესმოდა, რატომ ტიროდა მამა და თვალებით დედას ეძებდა. გუშინ საღამოდან არ უნახავს და ძალიან მოენატრა. ოღონდ დედა არსად იყო. ბებია ჩუმად მიუახლოვდა, ბავშვი ხელში აიყვანა და სხვა ოთახში წაიყვანა.
მარტოხელა მამა
ლადოს დაურეკეს საავადმყოფოდან, სადაც გუშინ ორსული ცოლი წაიყვანა. უცხო ხმამ შეატყობინა საშინელი ამბავი: მოულოდნელად ქეთის თირკმლებმა მუშაობა შეწყვიტა, ექიმებმა ვერც დედის, ვერც ბავშვის გადარჩენა ვერ შეძლეს. მარტოხელა მამა იჯდა და ტელეფონს დაბნეული უყურებდა. არ იცოდა, როგორ ეცხოვრა საყვარელი ქეთის გარეშე. ახალგაზრდა კაცი ვერ იჯერებდა, რომ ისინი აღარ იყვნენ: არც ცოლი, არც ჯერ კიდევ დაუბადებელი ქალიშვილი.
ქეთი მეორე ბავშვზე ორსულად იყო, უკვე მეცხრე თვეში. პირველი მშობიარობა წარმატებით დასრულდა, ამჯერად თირკმლების პრობლემები დაეწყო. ექიმები ანუგეშებდნენ, რომ ქალის ახალგაზრდა ორგანიზმი პრობლემებს გაუმკლავდებოდა, რადგან ის მხოლოდ 20 წლის იყო. მაგრამ გუშინ ქეთი უფრო ცუდად გახდა და მუდმივი სამედიცინო მეთვალყურეობის ქვეშ ყოფნა დასჭირდა.
ცოლი საავადმყოფოში დააწვინეს და ლადო ცოტა დამშვიდდა, რადგან დარწმუნებული იყო, იქ მიხედავდნენ. დღეს სანდროსთან ერთად მის მონახულებას აპირებდა. ჩაიცვეს და დერეფანში დასხდნენ ფეხსაცმლის ჩასაცმელად, რომ მოულოდნელად ტელეფონის ზარი გაისმა. და დრო გაჩერდა.
ძველი ცხოვრებიდან კვალიც არ დარჩა
ლადოს დედამ შვილიშვილის ზრუნვა იკისრა. მანვე მოაგვარა დაკრძალვის ამბები, რადგან ქეთის მშობლები დიდი ხნის წინ გარდაიცვალნენ, ხოლო აღმზრდელ ბებიას საკუთარ თავზე ზრუნვაც არ შეეძლო, არა თუ დაკრძალვით დაკავება. ქვრივიდან სარგებელი ნაკლებია: კაცი დარდისგან გაბმით სვამდა.
ლადო დიდხანს გონების დაკარგვამდე სვამდა. სანდრო გამუდმებით ტიროდა, ცუდად ეძინა და ღამით დედას ეძახდა. ბებია ბავშვის დამშვიდებას ცდილობდა, მაგრამ ყოველთვის ვერ ახერხებდა. პატარა ბავშვი მამის საძინებლისკენ მიდიოდა, რომ მას დაემშვიდებინა, მაგრამ მთვრალ მამას არაფერი ესმოდა. ერთხელ დილით მოხუცი ქალი დაემუქრა, რომ უფროს ქალიშვილთან წავიდოდა და შვილიშვილს წაიყვანდა. მაშინ დაქვრივებული კაცი მიხვდა, რომ თავის ხელში აყვანის დროა.
გამოფხიზლებულმა, უბედურმა ქმარმა მოულოდნელად შენიშნა, რომ ცოლის გარდაცვალებიდან უკვე 2 თვე იყო გასული და მის სასაფლაოზე ერთხელაც არ მისულა. „ქეთინო, მაპატიე!“ – ჩურჩულებდა ლადო. იმავე დღეს ქეთის საყვარელი ყვავილების დიდი თაიგული იყიდა და სასაფლაოზე წავიდა. ქვრივი ჯვართან იდგა, ცრემლები ღვარივით სდიოდა.
„არ იტიროთ, თორემ იმ ქვეყნად ნესტში იქნება“ – ჩაესმა ვიღაცის ხმა. მიმოიხედა. მეზობელ სასაფლაოზე ახალგაზრდა ფერმკრთალი ქალი იდგა, ხელში პატარა გოგონა ეჭირა.
–თქვენი ცოლია? – ჰკითხა ლადოს. როცა მან თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია, გააგრძელა, – აქ ყოველდღე მოვდივარ. 1 თვის წინ ქმარი დავკრძალე: ავარიაში დაიღუპა. თქვენ პირველად გხედავთ.
–დაკავებული ვიყავი. ძალიან.
ახალი თავი
ქალმა ყურადღებით შეხედა მის შეშუპებულ თვალებს და ამოიოხრა:
–შესამჩნევია! არ შეიძლება ასე თავის მოკვლა.
–ვიცი, უკვე დავასრულე.
–ლია მქვია. თქვენ?
–მე, ლადო. – ხელი გაუწოდა კაცმა.
–აი, გავიცანით, – სევდიანად გაეღიმა ქვრივს.
მას შემდეგ სასაფლაოზე არაერთხელ შეხვდნენ. მარტოხელებმა ურთიერთობა დაიწყეს, მეგობრობები გახდნენ. მალე მამამ თავის ახალ მეგობარს შვილი გააცნო. სანდროს დეიდა ლია ძალიან მოეწონა და ბიჭმა ერთხელ უთხრა: „ისეთი კარგი, ისეთი კეთილია, როგორც დედა!“
1 წელი გავიდა. ლადომ შენიშნა, რომ ლამაზ ქვრივზე უფრო და უფრო ხშირად ფიქრობს. თუ რამდენიმე დღეს ერთმანეთს ვერ ნახულობენ, ენატრება. კაცი ქალს გრძნობებში გამოუტყდა, მანაც საპასუხო გრძნობით უპასუხა. ახალგაზრდებმა ხელი მოაწერეს და ერთ დიდ ოჯახად ცხოვრება დაიწყეს.
