–თათია, აი, რა გინდა, რომ გავაკეთო, მაგრამ ეს იდეა თავიდან არ ამომდის.
–დედა, – ქალიშვილმა დედას თვალებში ყურადღებით ჩახედა. – მიატოვე. ბოლო სამი წელია ამ თემაზე ათასჯერ ვიჩხუბეთ. იქნებ, ახლა, როცა ქორწილი ახლოსაა, შეწყვიტო წყლის ნაყვა?
–მაგრამ, შენზე ვნერვიულობ, – ქალბატონმა ანა ჩამჩა ნიჟარაში ჩააგდო. ხელები წინსაფარზე გაიწმინდა და ახლოს დაჯდა ქალიშვილთან, რომელიც თავით ტელეფონში იყო ჩაძირული.
–თათია, არ მჯერა. არ მჯერა და მორჩა. გამიგე, შენს არჩევანს არ განვიხილავ, მაგრამ გული საგულეში არ მაქვს.
–დედა, რა გავაკეთო? მესმის, რომ მათე არ მოგწონს, მაგრამ მე მივყვები ცოლად და არა შენ.
–მესმის, გულწრფელად, მაგრამ.
–მოკლედ, – მკვეთრად შეაწყვეტინა შვილმა, – თავიდან არ დავიწყოთ. შენი არგუმენტები ბევრჯერ მოვისმინე. მათ ჩემსა და მათეს ურთიერთობასთან საერთო არაფერი აქვს.
დედა დანებებას არ აპირებდა.
–აი, რას ვფიქრობ. გახსოვს, მაჩვენე, რომ კომპიუტერში ნებისმიერი დოკუმენტის შესწორება შეგიძლია?
–დედა, რა მოიფიქრე? – ახლა შვილის ყურადღება მთლიანად დედის სიტყვებზე იყო მიპყრობილი.
რამდენიმე წუთში თათია საფეთქელთან თითს ატრიალებდა:
–სულ გაგიჟდი? იქნებ, ექიმთან გაგიშვა? ეს თავად მოიფიქრე თუ ვინმემ ჩაგაგონა?
დედამ მშვიდად უპასუხა.
–თუ ყველაფერი კარგადაა, გეფიცები: ერთ სიტყვას აღარ ვიტყვი, ნახევარი სიტყვაც არ წამომცდება.
1 თვის შემდეგ
მათე ბინაში შევიდა და მაშინვე უცხო ფეხსაცმელი დაინახა. წამით მამაკაცის სახეზე უკმაყოფილებამ გადაირბინა, თუმცა მაშინვე მეგობრული ხმით წამოიძახა:
–ქალბატონო ანა, თქვენ ხართ?
–ჰო, მათე, მე ვარ. შემდეგ ოთახში შემოდი. რაღაც მინდა განახო.
10 წუთის შემდეგ მათე ფინჯანი ჩაით სავარძელში ჩაიძირა მომავალი სიდედრის მოპირდაპირედ.
–მზად ვარ!
–შესანიშნავია! ბინა დავათვალიერე და რამდენიმე ნივთს ვერ ვპოულობ! სად არის სტატუეტი? შავი. იქ გოგონა ცეკვავს.
გაოცებულმა მათემ ნელა უპასუხა:
–იქ, კარადაში, შემოსასვლელში. რატომ იქექებოდით ჩვენს ნივთებში?
–ვამოწმებ, ყველაფერი ადგილზე თუ არის. არ ვიქექებოდი, მხოლოდ ვათვალიერებდი.
–რისთვის?
–ინვენტარიზაციას ვახდენ?
–ინვენტარიზაცია? რისთვის?
–რომ მივხვდე, ყველაფერი თუ არის ადგილზე. საჭიროა თუ არა განახლება.
–ქალბატონო ანა, არაფერი მესმის.
მომავალ სიდედრს გაახსენდა.
–არაფერი გითხრა თათიამ?
–რა? – მათეს ხმამ დაძაბულობა გაამჟღავნა.
–ბინა თათიასი აღარაა. 1 კვირის წინ გარიგება მოხდა.
–როგორ თუ თათიასი არაა? ასე არ იხუმროთ!
–არა, ჩუქების ხელშეკრულებით ყველაფერი მომცა. აი, ამონაწერი.
მათე საბუთებს კითხულობდა და დაძაბული ფიქრობდა.
–დარწმუნდი? – ანამ ასლი აიღო და ფოლდერში ლამაზად ჩადო. – ასე რომ ნივთები ჩაალაგე და შენს სახლში წადი. აჰ, უკვე დამავიწყდა, რომ არაფერი გაქვს! მაშინ მშობლებთან წადი ან ბინა იქირავე. სხვათა შორის, შემიძლია მოგაქირავო. ფასდაკლებას გაგიკეთებ. ჩვენ ხომ თითქმის ნათესავები ვართ.
–თათია ასე ვერ მოიქცეოდა! აუცილებლად მეტყოდა!
–როგორც ხედავ, შეეძლო. ამაში ცუდს ვერაფერს ვხედავ. უბრალოდ საჩუქარი დამიბრუნა.
–დიახ, დიახ, უბრალოდ დააბრუნა, – დაბნეული მათე ადგა და კარისკენ წავიდა. –თქვენ, აქ დავტოვებთ ჩვენს ნივთებს ცოტა ხნით?
–რა თქმა უნდა, დრო გაქვთ. საით?
–მე. არ აქვს მნიშვნელობა. თუ რამე გასაღები მაქვს.
როგორც იქნა, მომავალმა სიძემ კარი მიიხურა, ანამ ტელეფონში რაღაც დაწერა. პასუხს დაელოდა, ფოლდერიდან საბუთი ამოიღო. დახია, ისევ ფოლდერში ჩააწყო და ბინიდან წავიდა.
ხვალ, საბუთის ნაგლეჯები აგარაკზე კოცონის დასანთებად გამოადგება.
***
იმავე დღეს მივლინებიდან დაბრუნებული თათი კაფეში სადილობდა, მათეს ელოდა. ჯერ სახლშიც არ ყოფილა, ისე შიოდა.
კაცი ისე შემოვარდა შენობაში, თითქოს ვიღაცას გაურბოდა. მაშინვე საქმეზე გადავიდა.
–დაუბრუნე ბინა მშობლებს?!
–დიახ, დედას ვაჩუქე. რა მოხდა?
–რატომ? რისთვის? სად ვიცხოვრებთ?
–ხომ გითხარი, ბინა მშობლებმა მაჩუქეს. მის ყიდვასა და რემონტში თეთრი არ დამიხარჯავს. აი, საჩუქრის დაბრუნება გადავწყვიტე, რომ ჩვენ ნულიდან დავიწყოთ.
მათე საცოლეს ჯერ კიდევ უნდობლად უყურებდა.
–მაგრამ რისთვის? რა საჭიროა ნულიდან დაწყება, თუ ბინა უკვე არის?
თათია თავად უყურებდა საქმროს გაოგნებული.
–აბა რისთვის? ერთად გადავლახავთ სირთულეებს. ერთად ვიყიდით ნამდვილად ჩვენს ბინას. რაში გვჭირდება მშობლების საჩუქარი?
აქ მათე აფეთქდა:
–ანუ გადაწყვიტე, რომ ნულიდან დავიწყოთ, ასე უფრო პატიოსანი იქნება? იქნებ, ტანსაცმელზეც უარი ვთქვათ და გადავიდეთ საძოვარზე? ნამდვილად ნულიდან რომ დავიწყოთ!
–რატომ მიყვირი? იმავე ბინის ქირაობა შეგვიძლია!
–ქირაობა? ეს აბსურდია!
–აგიხსენი, რატომ მოვიქეცი ასე. ბინა ჩემია, რაც მინდა, იმას გავაკეთებ.
–არ გიფიქრია ჩემზე?
მათე მაშინვე მიხვდა, რომ სისულელე თქვა, მაგრამ გვიანი იყო.
–დიახ, დედა სწორს მეუბნებოდა – თათია მაგიდას მოშორდა. – ჩემთან მხოლოდ ბინის გამო ხარ. როგორც კი ბინა გაქრა, სიყვარულიც აორთქლდა.
–თათია, ამის თქმა არ მინდოდა. არასწორად გამიგე!
–დიახ, არასწორად გავიგე. მაგრამ არა ახლა, არამედ 3 წლის წინ, როცა სიყვარული ამიხსენი. შენი ძონძები ბინიდან წაიღე.
–თათია, რას აკეთებ? ასე მარტივად დაასრულებ?
–სჯობს ახლა, ვიდრე მოგვიანებით, როცა დაშორება უფრო მტკივნეული და ძვირი იქნება ყველა გაგებით. სამი დღე გაქვს.
***
თათიამ მათე ყველა არხზე დაბლოკა და მშვიდად დაბრუნდა ბინაში, რომელიც ყოველთვის მისი იყო, როგორც მშობლების საჩუქარი.
ხოლო საბუთში მცირე ცვლილების შეტანა 5 წუთში შესაძლებელია.
