–გეუბნები, საცხოვრებლის საკითხი უნდა მოაგვარო. სულ ნაქირავებში ვერ იცხოვრებ!
–დავფიქრდები.
–რა არის დასაფიქრებელი?! – ხელები გაშალა დედამ. – 2 კვირაში საკმარისი თანხა გექნება, რომ შენს საყვარელ თბილისში ბინა იყიდო.
–ო, არა. უბრალოდ არ იცი, რა ღირს იქ ბინები. ნორმალურ ერთოთახიანზეც არ მეყოფა. ბებიის სახლი ბაღ–ბოსტნით ადგილობრივი სტანდარტებით მთელი ქონებაა, მაგრამ თბილისში სხვა ფასებია!
–ვიცი, რომ ძვირია, მაგრამ საკმარისზე მეტი გაქვს, რომ ნორმალური ბინა იპოთეკით აიღო!
–რა იპოთეკა? არა! რომ შემდეგ 10 წელი მონობაში გავატარო? საკუთარი ფულით? არასდროს!
–რა გჭირს? მარი, ახლა ნორმალურ პროცენტში შეგიძლია იპოვო!
ქალიშვილმა დაცინვით შეხედა დედას.
–ეს მშენებარე კორპუსებში. ახლა საცხოვრებელი არსად მაქვს. ხომ არ ავიღებ იპოთეკას და თან ქირის ფულს გადავიხდი?
–თუ უკვე გამზადებულს აიღებ, რა ტარიფია?
–ზუსტად არ ვიცი, უფრო მეტი.
–ცდა ღირს!
–სხვა გეგმა მაქვს. კარგი, წავედი. 2 საათში მატარებელი გადის.
***
როდესაც დედა და მარი ბანკში აკრედიტივის გასახსნელად მივიდნენ, პირველმა ქალიშვილის დარწმუნება ისევ დაიწყო:
–დაუჯერე დედას, რომელმაც ცხოვრება გამოიარა. ბინა იპოთეკით აიღე. ნორმალური. 10 წელი ისე გაივლის, რომ თვალის დახამხამებას ვერ მოასწრებ. ბინა დაგრჩება! და არა სადმე, არამედ თბილისში!
მარიმ თვალები გადმოკარკლა.
–დედა, დავიღალე. მართლა. რა გინდა ჩემგან?
–ნორმალურად რომ იცხოვრო.
–ისედაც ნორმალურად ვცხოვრობ.
–აჰა, იყიდო ბინა იქ, სადაც შენ გინდა?
–ჰო, გარეუბანში. იქ უფრო იაფია.
–მერე ივლი სამსახურში და უკან 1 საათის განმავლობაში? იმის ნაცვლად, რომ იპოთეკა აიღო და ნორმალურ ბინაში ცენტრში იცხოვრო. ნუთუ სარგებელს ვერ ხედავ?
–დედა, ჩემი სარგებელი ჩემთვის გასაგებია. ეს შენ არ გესმის. მორჩა ამაზე ლაპარაკი.
–როგორ გავიგო? როცა 1 საათის სავალ მანძილზე იმუშავებ? წარმოუდგენელია. ვინ ყიდულობს ასე ბინას? აი, ვინ?
–მე, შენთვის საკმარისი არაა?
–მარი, ეს დიდი შეცდომაა. შემდეგ ამ გარეუბნიდან თავის დაღწევა გაგიჭირდება. ცენტრში უნდა იცხოვრო და არა გარეუბანში.
–მოდი, თავად გადავწყვეტ, სად ვიცხოვრო და რა გავაკეთო? შენ კი, როგორ ბრძანებლობ, ვხედავ.
–უდიდესი შეცდომისგან გიცავ!
მარიმ დედას შეხედა და გაეღიმა:
–თუ დახმარება გინდა, შენი ნახევრიდან თანხა მომეცი და ცენტრში ვიყიდი. არანაირი პრობლემა არაა. ეს ნამდვილი დახმარება იქნება.
–გინდა მიიღო ჩემი ფული? ბევრი ხომ არ არის? დედა მხოლოდ ფულისთვის გჭირდება?
–დედა, ჩვენი საუბრის თემა სულ დაკარგე. არ გინდა დახმარება, ნუ გინდა. მაშინ რა კითხვები გაქვს? შენი რჩევები არ მჭირდება. იპოთეკის ბორკილებში არ გავებმები. აქ და ახლა ვიცხოვრებ, როგორც მინდა. და დავხარჯავ ფულს იქ, სადაც მინდა!
***
დედა დიდად არ გაბრაზებულა. მაგრამ ამ შემთხვევის შემდეგ ქალიშვილთან კონტაქტი უბრალოდ შეამცირა.
მარიმ სამსახურიდან 40 წუთის სავალზე ბინა იყიდა. ფული ზუსტად ეყო, მაგრამ მაინც ბედნიერი იყო. საკუთარი საცხოვრებელი აქვს. თუნდაც ცენტრიდან შორს, თუნდაც 45 კვადრატი. მთავარია, საკუთარი ბინა.
დედა მხოლოდ 2 წლის შემდეგ მიხვდა, რა ჰქონდა ჩაფიქრებული ქალიშვილს, როცა შემთხვევით გაიგო ნაცნობისგან, რომ თითქმის 1,5 წელია მარი თბილისის გარეუბანში საკუთარ კაფეს ფლობს.
კაფის გასახსნელად ფულის ნაწილი გაყიდული ბინის წილიდან დაიხარჯა. არ იცოდა დედამ, რომ ქალიშვილმა ახალშეძენილი ბინის უზრუნველყოფით ბიზნესის გასახსნელად კრედიტი მაინც აიღო.
მაშინ ყველაფერს ეტყოდა მარის! ახლა ამაყობს, რომ ქალიშვილს საკუთარი საქმე აქვს. თავის მხრივ, ქალიშვილი აკეთებს იმას, რისი გაკეთებაც ყოველთვის სურდა. ყველა კმაყოფილია.
