ნათესავებს ერთმანეთზე წყენინება ახასიათებთ, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ერთად დიდხანს არ უცხოვრიათ ან უბრალოდ მჭიდროდ ურთიერთობენ. სწორედ ამიტომ, ფსიქოლოგები ურჩევენ ახალდაქორწინებულებს, რომ მშობლებისგან განცალკევებით იცხოვრონ, ხოლო მშობლებს, რომ ახალფორმირებული წყვილის ცხოვრებაში არ ჩაერიონ. ნაცნობთან კამათი უბრალოდ საწყენია, ხოლო ნათესავთან – ასჯერ უფრო საწყენი.
ნათესავებს წყენინება არა მხოლოდ ზრდასრულ ასაკში შეუძლიათ. მაგალითად, ბავშვი, რომელსაც ბავშვობა წაართვეს და ყოველდღე სწავლას აიძულებდნენ. ფაქტი არაა, რომ მისი იმედგაცრუება წლების შემდეგ გაქრება. სწორედ ამიტომ, ხალხმა ახლობლებთან ურთიერთობაში თავის ქცევას და ხედვას უნდა გადახედოს. იქნებ ისე აღმოჩნდეს, რომ მათ გარემოცვაში არის გულნატკენი და შეურაცხყოფილი ადამიანი. ჯერ არაფერს ამბობს, მაგრამ მოგვიანებით აფეთქდება და დიდ სკანდალს ან უარესს მოაწყობს. საქმის მოგვარება ხომ საჭირო დროს საჭირო ადგილას უბრალო საუბრით შეიძლებოდა.
წყენის გრძნობა
ჩემი ქალიშვილი ცდილობს, საკუთარი სახლიდან გამაგდოს. რა თქმა უნდა, არაფერი გამოუვა, რადგან სიმართლე და კანონი ჩემს მხარეზეა. ამას ცდილობს ყველა მეთოდით: გამოძალვით, შეცოდებაზე ზეწოლით, საერთო ნაცნობებს და ნათესავებს ჩემზე ყოველგვარ ზღაპრებს უყვება. და რისთვის? იმისთვის, რომ უკეთ იცხოვროს. კომფორტისთვის!
ანა უკვე ზრდასრული იყო, როცა სამუშაოდ საზღვარგარეთ წავედი. 19 წლის, ახალგაზრდა გოგო, ასეა? სწორედ ამიტომ, სინდისი არ მქეჯნიდა. აი, ჩემმა დაქალმა თავისი პატარა შვილები ბებია–ბაბუას დაუტოვა აღსაზრდელად. და არაფერი, სინდისი არ აწუხებს. მეც ვკონცენტრირდი იმაზე, რომ მოკლე დროში სასურველი მიმეღწია.
ანა ბავშვობაში ხორცსავსე ბავშვი იყო. წახემსება უყვარდა, ბევრს მოძრაობდა, მაგრამ წონა არ იკლებდა. ასაკთან ერთად უფრო მოიმატა. მოდით, ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ: თუ მისი კაბა ჩემთვის რამდენიმე ზომით დიდი იყო, ეს ნორმალურია. მე ხომ დედა ვარ. როცა თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა, ბევრი კითხვის გარეშე ოროთახიანი ბინა გადავუფორმე. მთხოვა და ჩემითაც ყველაფერი მესმოდა.
მოკრძალებული ქორწილი გადაიხადეს, თავისთვის. ამ დროს საზღვარგარეთ ვიყავი და საჩუქრად მხოლოდ ფულის გამოგზავნა შემეძლო. სიძეს უკვე ვიცნობდი. პირადად გადამიხადა მადლობა, მითხრა, რომ მას და ჩემს ქალიშვილს ჩემი სიტუაცია კარგად ესმოდათ. აი, ქალიშვილი, პირიქით, 22 წლის ასაკში ახირებული გახდა. ღრიალებდა, რომ მის ქორწილში არ ჩამოვედი. თითქოს იქ კარგი ცხოვრება მქონდა.
მოგვიანებით დედა ცუდად გახდა. მის გვერდით ვინმეს ყოლა აუცილებელი იყო. სიძემ გამოსავალი შემომთავაზა: დედას წაიყვანენ, მაგრამ მის სახლს, ქალაქგარეთ, გაყიდიან. ახალგაზრდა ოჯახისთვის ფული ზედმეტი არაა, როგორც ავტომობილი. სხვა გზა არ მქონდა, დავთანხმდი. ჩემი გათვლით, 3-4 წელი მომიწევდა მუშაობა, რომ სარგებელი მიმეღო. მოკლე ვადა არაა, მაგრამ არც ძალიან დიდი.
ამ დროში ქალიშვილს შვილი შეეძინა და უფრო მოიმატა. ტელეფონის ეკრანზე უკვე ძლივს ვცნობდი. ქმარი არაფერს ამბობდა, როგორც ჩანს, თავისი ახალგაზრდა ცოლით აღფრთოვანებული არ იყო. დედა თავს ცუდად გრძნობდა. მოხუც ადამიანს სუფთა ჰაერი და სიმშვიდე სჭირდება, მაგრამ ოროთახიან ბინაში პატარა ბავშვით ეს შეუძლებელი იყო.
ჩამოსვლამდე 6 თვით ადრე სახლის მოძებნა დავიწყე. სწორედ ამისთვის ვიყავი წასული. მესმოდა, რომ ერთ ბინაში ქალიშვილთან ერთად ვერ ვიცხოვრებდი. სიძეზე, რომელიც მას თავისთან წაიყვანდა, მხოლოდ ოცნება შეიძლებოდა. ასე რომ, წინ, სამუშაოზე. გამიმართლა. სახლი სწრაფად ვიპოვე: ქალაქგარეთ, ნაკვეთით, სუფთა, მაგრამ რემონტი გასაკეთებელი იყო.
როცა სამშობლოში დავბრუნდი, ქალიშვილმა და სიძემ თბილად და სასიამოვნოდ მიმიღეს. დედა და შვილიშვილი მოვინახულე. ძალიან მიხაროდა. რამდენიმე დღე მათთან დავრჩი, პირდაპირ სამზარეულოში. მოგვიანებით, როცა ჩემი ახალი სახლის ყოფილ მფლობელთან ყველაფერზე შევთანხმდი, გადავედი. ამ მომენტიდან პრობლემები დაიწყო.
ანა ფიქრობდა, რომ ჩემთვის რაღაც ქოხს ვიყიდიდი, ხოლო დანარჩენ ფულს მივცემდი, განვითარებისთვის. ძალიან გაუკვირდა, როცა დაინახა სასიამოვნო სახლი, სადაც იყო ავეჯი და დიდი ტელევიზორი. ძველი მფლობელები სამუდამოდ წავიდნენ და ტექნიკას ვერ წაიღებდნენ. ჩემს შენაძენს მშიერი თვალებით უყურებდა, მივხვდი, რომ სკანდალი ატყდებოდა. არ შევცდი.
ქალიშვილი მადანაშაულებს ყველა სასიკვდილო ცოდვასა და პირად იმედგაცრუებაში. აღმოჩნდა, ფიქრობდა, რომ მთელი ეს დრო მისთვის და მისი ოჯახისთვის ვშრომობდი. მე, როგორც უკანასკნელ ეგოისტს, უბრალოდ უკეთ ცხოვრება მინდოდა. გამოდის, სანამ იქ ვერთობოდი, თავად ბებიაზე ზრუნვით დაიტანჯა. არ ადარდებს, რომ ამისთვის მისი სახლი გაყიდეს და რაღაც გობი ჭანჭიკებით იყიდეს. ამაზე დუმდა.
მოგვიანებით გაირკვა, რომ სიძე დიდი ხანია სთავაზობს სამუშაოდ საზღვარგარეთ წასვლას, მაგრამ არ შეეძლო, რადგან ყველაფერი მის კისერზე იყო. მის გვერდით რომ ვყოფილიყავი, შვილიშვილზე ზრუნვას შევძლებდი, ხოლო თავად „ყველაზე ნათელი ოცნებისთვის“ სამუშაოდ წავიდოდნენ. რატომღაც მათი ოცნება ზუსტად ისეთია, როგორც ჩემი. კერძო სახლი.
ახლა, როგორც ვთქვი, ახალი ჰობი აქვს: ყველასთან ჩივის, მათ შორის მეგობრებთან და ნაცნობებთან, როგორი ცუდი დედა ჰყავს. როგორ საშინლად მოვექეცი ბავშვობაში და როგორი სასტიკი ვარ. ახლა ახალ შეძენილი სახლით ვტრაბახობ, რაც სიმართლე არაა, რადგან ტრაბახი ჩემთან ახლოს არაა. ეს ნამდვილად.
რა თქმა უნდა, დედაჩემი ჩემთან წამოვიყვანე. აქ ბევრი ადგილია, სიმშვიდე და სიწყნარე. სხვათა შორის, ეს მეც მჭირდება. ამ წლების განმავლობაში ფიზიკურად დავიღალე. თან ღვიძლმა ქალიშვილმა ყველა ნერვი დამაწყვიტა და შეჭმას აგრძელებს. აი, ასეთია ღვიძლი ბავშვის მადლიერება. მაგრამ რა ბავშვის? უკვე ზრდასრული ქალია და კარგად იცის, რა სურს. ყველაფერში დამნაშავე დედაა, რომელიც წლები ქალიშვილს ანებივრებდა. მომისმინეთ! ჩემსავით არ მოიქცეთ, საკუთარ შვილებთან საზღვარი დააწესეთ და კისერზე არ დაგაჯდებიან!
