ყოველთვის არა, მაგრამ ხშირად ოჯახში გვიან გაჩენილი ბავშვი მოხუცი მშობლებისთვის წყლის მიმწოდებელი ხდება. დიახ, უხეშად შეიძლება ჟღერდეს, მაგრამ ვაჟი ან ქალიშვილი ნორმალური ცხოვრების უფლებას ავტომატურად კარგავს იმ მიზეზით, რომ მისი დედა ან მამა თავს სუსტად გრძნობს, მარტოსულია და დახმარება სჭირდება. სწორედ იმ პერიოდში, როცა შვილმა კარიერა უნდა მოაწყოს ან ოჯახი შექმნას.
ვინ არის ამაში დამნაშავე ან არის კი ვინმე დამნაშავე, სხვა საკითხია. მთავარია, გავარკვიოთ, რა გავაკეთოთ ამ შემთხვევაში. როგორც არ უნდა იტრიალოთ, სიტუაცია ბევრისთვის ნაცნობია. ადამიანებს სურთ გაიგონ, როგორ მოიქცნენ ამ შემთხვევაში. იქნებ, ვინმეს ასეთი გამოცდილება აქვს. საინტერესოა, როგორ მოიქცა ამ დროს და ნანობს თუ არა თავის გადაწყვეტილებას.
გვიან გაჩენილი ბავშვი ოჯახში
მშობლებმა ყველაფერი მომცეს, რაც მჭირდებოდა და უფრო მეტიც. არ ვგულისხმობ ბანალურ ფაქტებს, როგორიცაა ცხოვრება, საკუთარი თავის და სხვების სიყვარული. კარგი განათლება მომცეს. საინტერესო და საჭირო ხალხის გაცნობის შესაძლებლობა, მოგზაურობის და ნებისმიერი კულტურის ხალხთან ნორმალური ურთიერთობის შესაძლებლობა. მოკლედ, მსოფლიოს მოქალაქე გამხადეს.
ბუნებრივია, ჩვენს დროში უნარები ფული ღირს, მაგრამ იმ დროს მშობლებს ჰქონდათ. როცა დავიბადე, მამა 46 წლის იყო, დედა – 43 წლის. გვიან გაჩენილ ბავშვად ვითვლები, ამიტომ ყველაზე საყვარელი ვარ. არ ვმალავ, მანებივრებდნენ და ყოველთვის საუკეთესოს მყიდულობდნენ. ამის გამო არა თუ ახირებული გავხდი, არამედ ზოგიერთი რამ ჩემთვის შორსაა და გაუგებარი.
მაგალითად, საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სარგებლობა არ შემიძლია. ეს ევროპაში შეგიძლია დაჯდე ცარიელ ტრამვაიზე, რომელიც ნელა, მაგრამ მხიარულად მიგიყვანთ საჭირო ადგილამდე. იქ ბევრი მგზავრები არაა და უფრო პატარა თავგადასავლად აღიქმება. ჩვენთვის გამოწვევაა. გადარჩები თუ არა ცოცხალი შემდეგ გაჩერებამდე, თუ ადგილს წაგარმთევს ვიღაც ბებია მძიმე ჩანთით ან კაცი ჩალურჯებული თვალით, რომელიც უარს არ იტყვის, საფულე აგაცალოს.
იაფ სუპერმარკეტებში ვერ შევდივარ. რა თქმა უნდა, არის სავაჭრო ცენტრები, სადაც შეგიძლია აიღო სუფთა ურიკა და მოწესრიგებული პროდუქტების რიგებში ისეირნო. სად გვეჩქარება? ერთხელ ვცხოვრობთ. ოღონდ ზოგიერთ მაღაზიაში განსხვავებული სიტუაციაა. ჭუჭყიანი, სველი ურიკები, საეჭვო ხარისხის საქონელი და არც ისე ახალი, გრძელი რიგები. ოფლიანი, პირდაღებული, მაგრამ შეუძლია 1 წამში 5 მეტრი გაიაროს, თუ ზინა თავისუფალ სალაროსთან დაჯდება.
შემდეგ. საავადმყოფოები. ამის შესახებ ყველამ ისედაც იცის. მესმის, რომ თუ ფული გაქვს, მომსახურებაც არის. ზოგჯერ არის სიტუაცია, როცა რაღაც საბუთისთვის საჯარო საავადმყოფოში მისვლა გჭირდება. სხვაგან ვერსად აიღებ. ამ შემთხვევაში ყოველთვის ექიმის კაბინეტში შესვლას და მოლაპარაკებას ვცდილობ. არა უფასოდ. დარბაზში გაჩერება, სადაც ხალხი ახველებს და აცემინებს, ჯანმრთელობისთვის სახიფათოა. ირონიულია, მაგრამ ასეთ კლინიკებში ეს ძალიან მაღალია.
სიტყვაზე, ჯანმრთელობის შესახებ. ჩემი მშობლები, როგორც მიხვდით, უკვე მოხუცები არიან. მათი ბიზნესი დავიწყებას მიეცა და მასთან ერთად ფული. რაღაც დარჩა, კარგი ბინა და გარკვეული თანხა ანგარიშზე. ეს ის არაა, რაც ადრე იყო, თუმცა ხელგაშლილები არ დგანან. მეც ჩემს საქმეში წარმატებას ვაღწევ. ეს დიდი პრობლემა არაა.
ყურადღება. აი, რა აკლიათ ჩემს მშობლებს. ჩვეულებრივი, ბანალური ყურადღება. ჩემგან ძალიან აქტიურად ითხოვენ. ოღონდ ერთი საქმეა: საზღვარგარეთ ვცხოვრობ. იქ ვსწავლობდი, მეგობრები შევიძინე, შეყვარებული. იქ ჩემი ადგილია. შეყვარებულთან, ჩემს საცოლესთან ერთად ბინას ვქირაობ. თამამად რომ ვიმოქმედო და მშობლების მთელი ქონება გავყიდო, აქ კარგ ფართს ავიღებთ. მშობლები გადმოსვლაზე კატეგორიულ უარს ამბობენ. გამოდის, მე უნდა მივატოვო ყველაფერი და მათთან დავრჩე.
ჩემი პროფესია საკმაოდ მოთხოვნადია. ერთი წელიც რომ დავკარგო, სამსახურს და უნარებს დავკარგავ. სწრაფად განვითარებად სამყაროში ნაკლებად აქტუალური გახდება. ღირს ლაპარაკი, რომ შეყვარებულიც არ დამელოდება?
დედ–მამას ეს არ აინტერესებს. საერთოდ არ ადარდებთ. ერთი აზრი აქვთ, რომ მათზე უნდა ვიზრუნო, რა გეგმაც არ უნდა მქონდეს. მე ხომ ერთადერთი ვაჟი ვარ. მათთან დრო უნდა გავატარო, ცხოვრების შესახებ მოვუყვე, რადგან იშვიათად მხედავენ და ა.შ. რა შემიძლია ვუთხრა სახლში? როგორ ვსვამდი მეგობრებთან ერთად ან რას აკეთებს ახალგაზრდობა ახლა სამშობლოში?
ალტერნატივა შევთავაზე. გადავუხდი მომვლელს, რომ მათთან მოვიდეს და იზრუნოს. მენდეთ, ჯანმრთელობას არ უჩივიან. ყოველთვის უარს ამბობენ. როგორ უცხო ქალი მოვა? რისთვის გვყავს შვილი? რა შვილმა მთელი ცხოვრება დედ–მამასთან უნდა გაატაროს მისი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან პერიოდში, ეს ხომ სისულელეა.
იქნებ, ცუდი ადამიანი, ცუდი შვილი ვარ, მაგრამ რატომ გამაჩინეს და დამანახეს სამყარო იმ პრიზმით, რომლითაც ახლა ვხედავ? ვისხდებოდით ერთად მათ საბჭოურ ოროთახიანში. ერთ ოთახში მშობლები, მეორეში – მე და ჩემი ცოლი. დარდი არ გვეცოდინებოდა. სათევზაოდ ვივლიდით, მეზობლებს ვეკამათებოდით, ყოველთვე ვიწუწუნებდით გაზრდილი კომუნალურების გამო. არა ცხოვრება, არამედ ზღაპარია.
გამოდის, რაღაც ერთი უნდა გავწირო, მაგრამ არანაკლებ მნიშვნელოვანი. ან მშობლები, უფრო სწორად, მათი სიყვარული და ურთიერთობა, ან საკუთარი ცხოვრება და მომავალი. სხვა ვარიანტი არაა. წუწუნი არ მიყვარს და არ შემიძლია, მაგრამ ეს სულის ყვირილია. მეგობრებს ჩემი არ ესმით და ამბობენ, რომ დავრჩე და არაფერზე ვიფიქრო. მაგრამ სინდისი მაქვს, რომელიც მშობლებთან ყოფნას მკარნახობს. რა მელის იქ? არავინ იცის.
