–გიხარია? ასე უბრალოდ ბინაში წილი მიიღე! გიმართლებს!
ნათიამ მოვალეობის მიზნითაც არ გაუღიმა. სამსახურში ასეთი ხუმრობებით უკვე დაიღალა. საერთოდ, რატომ წამოსცდა, რომ თბილისის ცენტრში ბინის წილი მემკვიდრეობით მიიღო! ახლა ყველას უნდა აუხსნას, რომ ასეთ მემკვიდრეობას უფრო მეტი პრობლემა მოაქვს, ვიდრე სიხარული. მთელი სიმართლის თქმა შეეძლო მხოლოდ მეგობრისთვის, ქეთისთვის, რასაც ლანჩზე გააკეთებს.
–მოყევი, რა ხდება ამ წილზე? წაიჩხუბეთ?
–ნეტავ. ქეთი, საერთოდ არავის ვიცნობ, გესმის? ვიღაც შორეული ნათესავები. ისე იქცევიან, თითქოს მათი მოვალე ვარ. მთელი ბინა დაიკავეს და არ მიშვებენ.
–სერიოზულად? შეიძლება ასე? შენ ხომ მესაკუთრე ხარ!
–ჯერ საბუთები არ მიმიღია. მომავალ კვირას იქნება მზად. ჩემს ბინაში მოხვედრა სამჯერ ვცადე. ბოლოს ეშმაკებთან გამაგზავნეს! დახურული კარიდან მაგინეს.
–არ გაქვს გასაღები?
–საქმეც იმაშია, რომ არ მაქვს. ისე სწრაფად აღმოჩნდა ამ ნათესავი–მეზობლების ხელში. ბუნებრივია, არ მაძლევენ.
–გამოიძახე პოლიცია?
–ჯერ არა, საბუთები არ მაქვს.
–უნდა გამოიძახო, – დარწმუნებით ურჩია ქეთიმ. – რას აპირებ? იქ ვერ იცხოვრებ.
–იქ ჩემი ნივთები შემიძლია შევინახო. აი, არ ვიცი, სად წავიღო, ზამთრის საბურავები. ზამთრის ტანსაცმელიც შემიძლია გადავიტანო. გაყიდვა უკეთესი იქნება.
–რაშია პრობლემა?
–შევთავაზე მათ ჩემი წილის ყიდვა. ეს ხომ თითქმის პატარა ოთახია. როგორც ჩვეულებრივ, ჯანდაბაში გამიშვეს.
–სხვებს მიყიდე.
–განცხადება უკვე გავაკეთე. ოღონდ ფოტო არ მაქვს. ბინაში არ მიშვებენ.
ქეთი დაფიქრდა და შესთავაზა.
–მომისმინე, ერთი ვარიანტია. ჩემმა ნათესავებმა გააკეთეს და გაამართლა. ოღონდ ეს თბილისში არ ყოფილა და თან დიდი ხნის წინ მოხდა. იქნებ, კანონი შეიცვალა.
ნათიამ ამოიხვნეშა:
–მოყევი, არჩევანი მაინც არ მაქვს.
***
1 კვირის შემდეგ ნათია იდგა ბინის კართან, სადაც წილი და თითქმის ოთახიც ჰქონდა.
კაკუნზე ჩვეული გინება გაიგონა, ამიტომ პოლიციელისკენ მშვიდად მიბრუნდა.
–თავად გაიგონეთ. ბინის ¼ წილის საკუთრების საბუთი ხელში მაქვს. არ მიშვებენ. მინდა, თქვენი თანდასწრებით გავაღო შესასვლელი კარი სანტექნიკოსის დახმარებით, საკეტი გამოვცვალო და გასაღები ორ ნათესავ–მეზობელს მივცე!
პოლიციელმა კეფა მოიფხანა. რა საქმის მოგვარება არ მოუწია, მაგრამ ასეთი რამე არასდროს.
–კარგი, დაიწყეთ, – თავი დაუქნია გვერდზე მდგომ სანტექნიკოსს და სამუშაო გაჩაღდა.
როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ნათესავები ბინაში ასეთ ჩარევას მშვიდად შეხვდნენ. შესაძლოა, პოლიციელის დანახვამ შეაშინათ.
ნათიას ნივთები არ დააუტოვებია. შანსი, რომ საბურავი გაჭრილი, ტანსაცმელი გაფუჭებული დახვდებოდა, დიდი იყო. თუმცა ერთი სასარგებლო რამ გააკეთა.
ახლა მის სარეკლამო განცხადებას ბინის რეალური ფოტოები ჰქონდა. ასე მყიდველების მოზიდვა შეძლო.
ნათესავებმა წილის ყიდვის წინადადება უარყვეს და 3 თვის შემდეგ ნათიამ შორეული ნათესავები და ბებიის ბინაში წილი სამუდამოდ დაივიწყა. ახლა ეს მისი პრობლემა აღარ იყო.
