ჩემთვის ეს მესამე ქორწინებაა, ქმრისთვის – პირველი. 15 წელია ერთად ვართ, სამი საერთო შვილი გვყავს. ქმარს ბავშვები ძალიან უყვარს. ოჯახს ყოველთვის არჩენდა, არ სვამს და ეწევა. მთელ ფულს თავად აკონტროლებს, პირადი წვრილმანებისთვის საკუთარი ხელფასი მაქვს. ყველა მსხვილი შენაძენი მასზეა. ჩვენთვის ფული არასდროს ენანება. ყველა სერიოზული შესყიდვა ქორწინებაში განხორციელდა და ჩემზე და ბავშვებზე გაფორმებულია. ჩემს მშობლებს ბინა უყიდა და მათზე გააფორმა. როგორც საყვარელი, იდეალურია. ძალიან მიყვარს და ამ მხრივ სხვას უკვე აღარ განვიხილავ.
ხასიათებით ძალიან განვსხვავდებით. უცნაურია, რომ თავის დროზე ერთმანეთი შეგვიყვარდა. ის მშვიდი და დამთმობია, მე კი შემიძლია ვიფეთქო და შეურაცხყოფა მივაყენო. ამავდროულად, სწრაფად ვმშვიდდები, მაგრამ ის უკვე ნაწყენია და არაფერზე რეაგირებს. ბევრჯერ მითხრა, რომ ხელცარიელი წავა, არაფერს წაიღებს, ისევ შეძლებს ფულის შოვნას. ხოლო ყველაფერი, რაც აქამდე იშოვა, მე და ბავშვებს დაგვრჩება.
კამათის შემდეგ სახლიდან ხშირად მიდის, შეუძლია რამდენიმე დღე არ გამოჩნდეს. თუ ადრე შეეძლო ღამე გაეთენებინა მანქანაში, პარკში, ეზოში გრძელსკამზე ან მეგობრებთან, ახლა ღამეებს მარტო არ ატარებს. მესმის, რომ უნდა შევიცვალო, მაგრამ ვერაფერს ვახერხებ. მისი დაკარგვის ძალიან მეშინია.
ადრე ძალიან სამწუხარო გამოცდილება მქონდა. ქმარი საუკეთესოა, მასთან თავს კომფორტულად, მშვიდად ვგრძნობ. რაღაცის გაფიქრება საკმარისია, რომ უკვე ყველაფერი გაკეთებულია. ეს რომ ურთიერთობის დასაწყისში მომხდარიყო, სავარაუდოდ, დავშორდებოდით. ახლა შვილები გვყავს, ისინი მამის მოსვლას ყოველთვის ელიან. მნიშვნელობა არ აქვს, როდის დაურეკავენ შვილები, ყოველთვის პასუხობს აუდიოზარზე, ვიდეოზარზე, ამასთან ჩემს ზარებს შეუძლია არ უპასუხოს. თუმცა როცა პრობლემა მაქვს, მაშინვე ჩნდება.
იქნებ გავაჩინო მეოთხე ბავშვი? მშობიარობის შემდეგ დილით მუშაობდა, ხოლო ღამით ყველა გაფაჩუნებაზე ხტებოდა და საწოლთან მირბოდა. ზოგჯერ ღამეები არ ეძინა, საწოლთან იჯდა. რაც მთავარია, ყოველთვის ჩემ გვერდით იყო, ხშირად სახლიდან მუშაობდა. როცა ვამოწმებდი, საეჭვო არასდროს შემინიშნავს. დაქალები გასაცნობად გავაგზავნე და ქალებს მისი კომპანიიდან წვეულებაზე მასთან გაკეკლუცება ვთხოვე. მხოლოდ მათთან ერთად სვამს, იღიმის და სახლში მიდის. არავის ჩახუტებია, არავისზე უკოცნია.
თუ ქალები ნაცნობები იყვნენ და ტელეფონის ნომერს თხოვდნენ, ჩემს ნომერს აძლევდა და ჯერ ცოლისგან ნებართვის აღებას სთხოვდა. რა თქმა უნდა, ჩემთვის არავის დაურეკავს. გიჟური სექსუალობა აქვს. მე კი ამდენი წლის ცხოვრების შემდეგ ბევრი რამ არ მჭირდება. მესმის, რომ ამ ყველაფრის მიცემა არ შემიძლია. არ ვიცი, ახლა რა გავაკეთო. სხვისი ობიექტური ხედვა მჭირდება. რატომ უნდა დავუთმო ვინმეს, რატომ უნდა გავწირო ჩემი კომფორტი?
