მე და ჩემი მეუღლე 3 წელია დაქორწინებული ვართ, შვილები ჯერ არ გვყავს. ამჟამად სამოთახიან ბინაში ვცხოვრობთ (ნახევარი მე მეკუთვნის, ნახევარი – დედას). ამ ბინაში ცხოვრებისთვის დედას ყოველთვე 900 ლარს ვუხდი (ანუ მის ნაწილს ვქირაობთ). თავად თავის მშობლებთან ერთად ცხოვრობს კერძო სახლში, რომელიც ქალაქის ფარგლებშია. ეს კომუნალური ხარჯების გათვალისწინებით, რომელიც დაახლოებით 300 ლარია თვეში. 2022 წლის ივლისიდან ასე ვიხდით. 2022 წლის ოქტომბერში იპოთეკის აღება შევძელით ყოველთვიური გადასახადით.
ამბავი სრული არ იქნება, თუ არ აღვნიშნავ, რომ დედაჩემს საშინელი ხასიათი აქვს. მასთან ერთად 18 წლის შემდეგ არ მიცხოვრია. ამ სამოთახიან ბინაში მარტო ცხოვრობდა. მეგობრები არ ჰყავს. მამაჩემთან 5 წელი იყო დაქორწინებული (შემდეგ აღარ გათხოვდა). დედამისს (ბებიაჩემზე) მასთან გადასვლის პირველივე დღიდან მორალურად შეურაცხყოფს. ბაბუასთან კამათს ერიდება, რადგან ის კერძო სახლის აშენებაში ეხმარება. აქ აპირებს (ამის ნაკლებად გვჯერა) 55 წლის ასაკში მარტო იცხოვროს, მანქანის და მართვის მოწმობის გარეშე. სახლი რაიმე სახის ინფრასტრუქტურასთან ახლოს არაა.
ყველა ნაცნობს გამუდმებით ეუბნება, როგორ იქ წავა საცხოვრებლად, ხოლო ბინას ქალიშვილს (ანუ მე) დამიტოვებს. იყო პერიოდი, როცა ამ სამოთახიან ბინას აქირავებდა. მე და ჩემი მეუღლე ჩვენი პატარა ხელფასით თავის ძლივს ვირჩენდით. დახმარება ვთხოვე, რომ ბინა 400 ლარად მოექირავებინა. უარი მითხრა.
დღეს ბაბუაჩემისგან (დედაჩემის მამისგან) მე და ჩემმა ქმარმა მოვისმინეთ შემდეგი წინადადება (რომელიც დედამ უთხრა): „მზადაა „დათმობაზე“ წავიდეს. მოგვცეს სამოთახიანი ბინა (სადაც ნახევარი მე მეკუთვნის), თუ ერთოთახიან ბინას ვუყიდით იმ ფულით, რომელსაც მივიღებთ, თუ ახლა იპოთეკურ ბინას გავყიდით!“
პირდაპირ ვიტყვი, რომ არ ვაპირებთ გავყიდოთ ბინა, რომელიც იპოთეკით თითქმის 1 წლის წინ შევიძინეთ. არც კი ვიცი, რა რეაქცია მქონდეს ამ წინადადებაზე.
