მე და ჩემი მეუღლე 2 წელია ერთად ვართ, ქორწინება ოფიციალურად დარეგისტრირებულია. ეკლესიაში ჯვარი დავიწერეთ, ერთმანეთის მიმართ დიდი ნდობა გვაქვს. ახლა შვილს ველოდებით. დედამთილის ბინაში ვცხოვრობთ. საკუთარი საცხოვრებელი არ მაქვს. მშობლების ბინაში წილს ვფლობ.
თითქოს ყოველთვის ფულს ვაგროვებთ. დედამთილის ბინის გაყიდვა, დანაზოგის დამატება და დიდი საცხოვრებლის ყიდვა გვინდა. დედაქალაქში ვცხოვრობთ, ვმუშაობთ. მეუღლეს ჩემზე ბევრად მეტი ხელფასი აქვს, მაგრამ ჩვენი ოცნებით ერთნაირად გატაცებული ვართ და ამ მიზნისკენ მივიწევთ.
როგორც იქნა, ვიპოვეთ დედამთილის ბინის მყიდველი, ასევე ბინა, სადაც გადასვლა გვსურს. სამწუხაროდ, ამ ბინას ბოლომდე ვერ გავწვდით. მცირე სესხის აღება მოგვიწევს ბინის შესაძენად და სარემონტოდ. ეს ბინის საერთო ღირებულების 1/10 ნაწილია. ქმარმა მამაჩემს სესხის აღება შესთავაზა, რომ მათაც ფინანსურად მონაწილეობა მიეღოთ. დახმარებას დაგვპირდნენ.
ქმრის მშობლები ბინას გვაძლევენ, ასევე დანაზოგს. ერთად ახალი საცხოვრებლის 2/3 ნაწილია. ვინაიდან დედამთილ–მამამთილი ფულის დიდ ნაწილს გვაძლევენ, ასეთი ვარიანტი შემოგვთავაზეს: ბინის 2/3 ნაწილი დედამთილზე გაფორმდება, ხოლო 1/3 – ჩემზე. მაშინვე ვთქვი, რომ ბინაში ჩემი წილი მინდა მქონდეს. შემდეგ დედამთილი ამ 2/3 წილს ჩემს ქმარს ჩუქნის.
პრინციპში, ახალი ბინის 1/3 წილის ფლობა მაკმაყოფილებს. სინამდვილეში, გამოვიდა, რომ ეს იქნება ქმართან ერთად ქორწინებაში შეძენილი საერთო ქონება, ამიტომ რეალურად ჩემი წილია 1/6. როცა ამას მივხვდი, ნალექი დამრჩა, უსიამოვნო შეგრძნება იყო. ეს ხომ უნდობლობაა და ჩემი მიუღებლობა.
ქმარი ამბობს, რომ ყველაფერი სამართლიანად არის: თანაცხოვრებაში ახალი ბინის მესამედი დავაგროვეთ და მას შუაზე გავიყოფთ. ფული, რომელსაც მისი მშობლები გვაძლევენ, მისი მემკვიდრეობა უნდა იყოს. წილების გაფორმების ასეთ მიდგომას სამართლიანად თვლის. ცოტა ვიდარდე, ყველაფერი გავიაზრე და მივიღე. თუმცა სიტყვა „სამართლიანად“ სმენას ჭრის, ჩვენ ხომ ოჯახი ვართ.
საქმეში ჩემი მშობლები ჩაერთნენ. თავიდან დედა ძალიან აღშფოთდა, რატომ არ აქვს ცოლ–ქმარს ახალ ბინაში თანაბარი წილი? შემდეგ თქვეს, რადგან ბინის 2/3 ნაწილს დედამთილი ყიდულობს, ბინის 1/3 წილი მამაჩემზე გაფორმდეს. ის ჩუქებას გააკეთებს, რომ ეს მესამედი მხოლოდ ჩემი იყოს. ცუდი ვარიანტი არ იყო, მაგრამ ქმარს არ მოეწონა. განმარტავს, რომ ბევრს მუშაობდა, სახლში ფული შემოჰქონდა. გამოდის, მთელი ეს ფული მამაჩემს უნდა მისცეს, რომ წილი მხოლოდ ჩემთვის იყიდოს.
დღეს ჩემს ქმარსა და მშობლებს შორის სერიოზული საუბარი შედგა. თავიდან ქმარი მამაჩემს ელაპარაკებოდა, თითქოს მეტნაკლებად მშვიდად განიხილეს. ქმარი იფიცებოდა, რომ არასდროს მიღალატებს და გაჭირვებაში არ მიმატოვებს. შემდეგ დედაჩემს ელაპარაკა. ქმრის თქმით, მას არაადეკვატური რეაქცია ჰქონდა, გატაცებული იყო და სიტყვა ვერ თქვა.
ბევრი საწყენი სიტყვა ითქვა, კონსტრუქციული საუბარი არ გამოვიდა. მოგვიანებით დედამ დამირეკა და მითხრა: „გააკეთეთ, როგორც გინდათ. აღარ დაგიცავ“. თვლის, რომ ქმარმა მომატყუა, რომ ისტერიკა უნდა მომეწყო და ჩემი გამეტანა (ბინა გაგვეფორმებინა ცოლ–ქმარს თანაბარი წილით ან 1/3 წილი მამაჩემზე).
ვცადე ახსნა, რომ მე და ჩემს მეუღლეს ფული რომ დაგვეგროვებინა და ბინა გვეყიდა, ჩემი წილი მაინც იგივე იქნებოდა. ეს არ ესმის. ახლა ყველა კამათობს, მე კი ორსული ვზივარ და ვტირი. როგორ მოვიქცე ამ სიტუაციაში? ვინ არის მართალი: ქმარი თუ დედა? სად არის სიმართლე? ჩემთვის ოჯახში სიმშვიდე მთავარია. ახლა ვხედავ, რომ ოჯახი ინგრევა. არადა მანამდე ყველაფერი კარგად იყო.
